After A Crash

~5~

De twee dagen gaan verdraaid langzaam voorbij. Ik ben naar de stad geweest om een setje leuke kleren te kopen. Ik bedoel, ik ga Max Verstappen ontmoeten, dan moet je er toch wel goed uit zien. Het is nu acht uur in de ochtend en pap heeft me net afgezet op het treinstation van Kampen en de trein die ik moet nemen komt net aangereden. Ik pak mijn handtas op en loop naar de trein. De deuren gaan open en ik stap in.

Een paar uur later ben ik in Max woonplaats. Ik sms hem. Hijzelf komt me niet ophalen, maar zijn vader. Wat ook echt geen probleem is, hij is een oud formule 1 coureur. Ik ga zitten op een bankje en wacht tot het gezicht van Jos verschijnt. Als ik hem zie sta ik op en loop ik naar hem toe.
"Jos." Zeg ik. Hij draait zich naar me toe en kijkt me fronsend aan. "Ik ben Joëlle." Ik steek mijn hand uit en Jos schud mijn hand.
"Ah, het meisje van de baan." Glimlachend knik ik. "Dank je. Zullen we gaan?"

Jos doet de voordeur open en met een kloppend hart loop ik achter hem aan naar binnen. 'Max is hier binnen. Ik ga Max ontmoeten. Ik ga met hem praten en dit keer gaat hij antwoorden.' Spookt het door mijn hoofd.
"Hij zit op zijn kamer." Jos haalt me uit mijn gedachten. Ik knik en Jos legt me nog uit welke kamer ik heen moet en dan loop ik naar boven. Ik haal een keer diep adem voordat ik aanklop.
"Kom maar binnen." Langzaam open ik de deur. Ik zie Max op zijn bed zitten. Zijn arm en been in het gips, hier en daar een pleister en een schaafwond op zijn wang. "Joëlle toch." Ik knik.
"Max toch?" Vraag ik plagend. Weer verbaast het me dat ik het er zonder horten of stoten uitkomt. Max lacht en ik heb een glimlachje op mijn gezicht.
"Ja inderdaad. Ga maar ergens zitten." Ik pak een stoel die in de kamer staat en ga zitten. Het is even stil en ik besluit maar te vragen hoe het gaat.
"Beter dan het is geweest. Maar ja. Ik heb nogsteeds gips." Een zwak glimlachje ligt op zijn gezicht.
"Het was een flinke crash anders." Zeg ik. "Maar het had inderdaad veel erger kunnen zijn."