Multimedya; Arhan Yorulmaz
Koydum kafamı taşa yıldızları izliyorum. Bir insan kafasını taşa koyup izliyorsa o yıldızları, yaptığı tek şey yıldızları izlemek değildir. Benim de değil. Tüm hayatımı baştan aşağıya düşündüm. Annemi, babamı, kardeşimi, sevdiğim adamı, belki biraz da kendimi.
" Neden ben, neden anneanne? Neden sana hesap bile soramadım? Eğer beni görüyorsan, görme. Ama duyuyorsan yardım et bana. Neyim var bilmiyorum. Mesela bir kardeşim var mı, ya da sevdiğim bir adam? Sarılabileceğim bir ailem var mı, bana sarılabilecek?
- Cansel.
- Ah, Mira.
- Neden hiç aramadın, neden buradasın?
- Gidebilecek tek yerim dahi yok.
Sarıldı, bana biri sarıldı. Kendimden başka ilk defa biri bana sarıldı.
- Ağlama canım arkadaşım, sakin ol.
Kalbime dokundum ve konuştum.
- Buram acıyor, bak tam burası. Çok acıyor. Bu acı geçiyor mu?
- Yardım et! Abi.
...
Gözlerimi açıyorum ama heryer karanlık. Ellerimle birşeyi ittim.
- Mira!
Ellerimle ittiğim şey Miraydı. Sabaha kadar bana sarılmış, beni göğsünde uyutmuştu.
- Mira iyi misin?
Odada birilerinin olduğunu yeni idrak edebilmiştim. Geçenki sarı ve beni arabasına alan çocuk vardı.
- Mira, özür dilerim. Ben göremeyince senin olduğunu da göremedim. Birden ittim. Belki öldürebilirdim seni. Gitsem iyi olacak.
- Hı hı. Halının üstüne düşüp kesin ölürdüm.
- Çok saçma cümle kurdum üzgünüm. Gidebilir miyim?
- Abi biz hazırlanıp kahvaltıya geliyoruz.
Sarışınların ikiside çıktıktan sonra üzerimdeki yorganı kaldırdım. Mira üzerimdeki kıyafetleri çıkarıp atlet giydirmişti. Yani inşallah o giydirmiştir.
- Bize geldin artık buradan zor çıkarsın bak konuşmana izin vermiyorum.
- Şey, aslında benimde biraz işime gelir. Ben çalışsam bir oda kiralasan bana olur mu?
- Bunları konuşmamıza zaman var bana yanımda olarak borcunu öder misin?
- Çok birşey isteme, yapmaya çalışacağım.
...
Mira bana zorla duş aldırıp kendi kıyafetlerinden giydirdi. " Zorla dediğime bakmayın benimde hoşuma gidiyor." Aşağı inip kahvaltımızıda yaptıktan sonra adının Arhan olduğunu öğrendiğim sarıyıda alıp dışarı çıktık.
- Mira, yürüyerek gitsek?
- Abim hayatta yürümez, buna ben bile ikna edemem. Bir sorun mu var?
- Yok canım ne sorunu.
Hastalanmıştım ve Mira'ya söylemeye çekinmiştim. Araba koltukları beyaz olduğu için korkuyordum açıkcası. Ben bunları düşünürken alışveriş merkezinin önüne gelmiştik. Tam arabadan inecekken koltuğa geri abandım, evet abandım. Mira'da alışveriş merkezini görünce beni satmıştı koşarak içeri girdi.
- Ah, Arhan abiciğim siz gidin birazcık uykum var benim ayıp olmazsa arabada kalayım.
- Ben Mira'yı avutamam onunla sen ilgileneceksin.
Hayvan gibi kolumdan çekip arabadan çıkarmıştı. Koltukları gördü! Şimdi ne diyecektim ben.
