YALNIZ KÖŞK

Ben kimim?

Artık ciddi ciddi psikopata bağladım. Ben artık soğuk biriyim, resmen soğuk. Sorulan sorulara cevap vermeyen biriyim. Dışarı çıkmıyorum. Koskoca köşkte yalnız başımayım... Da-daha doğrusu ben ve hayalim. Aman neyse. Kendime psikopat dedikçe daha çok etkilenirim. Kafama siyah kapşonu takıp geziyorum. Arkadaşlarım olsun isterdim. Ama beni kimse aralarına almaz ki.
Sabah uyandım. Hayır uyanmadım sabahladım saat dokuz falan. Neyse üç dört saat uyuyayım. Uyuduktan sonra abim yoktu. Yani ben Sarp abiye abi diyorum. Seslendim ama yoktu. Pencereden baktım. Aşağıda yürüyordu. Biraz sanki yani tedirgin gibiydi. Neden acaba? Eve çıkınca nedenini sordum.
-Abi neyin var tedirgin gözüküyorsun?
-Yoo.
-Dökül!
-Şimdi. Nasıl desem ki. Şey... Bir kız var.
-Ooo o'da mı şizofren?
-Yok normal. Ama olabilir. Beni hissediyor gibiydi.
-Ben hallederim sen kafanı yorma. Bana bir ara göster.
-Oh peki sağol. Dedi.
Aşık olmakta neyin nesi? Aman Allah korusun.
2 SENE SONRA...
18 yaşındayım. Artık insan içine çıkmaya yavaş yavaş başladım. Şu abimin sevdiği kızla tanıştım. Tatlı kız.
Ama hala içimde bir burukluk var. Yaşadıklarımı unutmak kolay değil. Ama temiz bir sayfa istiyorum da sanki bütün sayfalar bitmiş gibi..
Dışarı dolaşmaya çıkıyorum. Üzerime bir düz tişört bir tayt giydim, çıkıyorum. Tarzım değişiyor gibi.
Dışarıda insanlar garip. Starbucks'a gittim. Bir "TÜRK KAHVESİ" sipariş ettim. Masalarda gazeteler vardı. Kahvem gelene kadar incelemek üzere elime aldım. Tam 2 sene önce benim kafede yaşadığım bir olay vardı. O olay gazetelere çıkmış. Ne!? Nasıl!? Derken. Kahvem geldi. Tanırlar diye tedirgin oldum tabi. Garson elindekini görür görmez. Kahveyi düşürdü ve polisi aradı. Ağlayarak kalktım. Müşteriler ayaklanmış korku içinde bana bakıyorlardı.
-Korkmayın lütfen! Ben iyi biriyim. Eski halimden eser kalmadı resmen. Dedim ama şizofren geçmez ki.
Oradan koşarak ayrılmaya çalıştım fakat tam koşarken polis arabaları durdu. Ve birde beyaz kıyafetli adamlar. Bana doğru yavaş yavaş, adım adım ilerlediler. Korkmaya başladım ama bozuntuya vermemeye çalıştım. Ne-neden geldiniz? Ne-ne oldu? Dedim. Sesim titriyordu. Yüzüm solmuş gibi hissediyordum ve gözlerim doluyordu.
Be-ben kimim?