Lee paki sulat ako ng notes.
Lee paki samahan naman ako.
Lee paki kuha yung jug ko.
Lee bili mo ko ng ballpen.
Lee libre mo ko ng lunch.
Lee sagutan mo nga to.
Lee tara sa inyo.
Lee pautang.
Lee ipirma mo ako sa attendance.
Lee igawa mo ko ng project.
Lee ienroll mo na ako, abonohan mo nalang.
Lee ibayad mo ako sa tricycle.
Lee gusto ko ng kwek-kwek.
Lee dito ka muna.
Ay, wag pala. Mag-uusap kami ng boyfriend ko.
Wala akong magawa kundi ang sumagot ng "Sige, oo, ako bahala" sa lahat ng mga ipinagagawa niya.
4 years ago, I saw a crying girl. Ka-age ko, around 12 or 13 years old. Tinanong ko kung bakit siya umiiyak. Sabi niya, wala daw gustong makipagkaibigan sa kanya. Kasama ko noon yung mga kabarkada ko tapos pauwi na kami.
"Pwede mo naman kaming maging kaibigan" sabi ko at tinuro ko yung mga kaibigan ko.
Usually, kikibo sila. Pero damn, at this moment wala silang imik. Pero laking gulat ko na iniwan lang nila ako. They just left me. They fucking left me.
Right then, I was having a dilemma. Kung mag-stay ba ako o susunod sa mga kaibigan ko.
I prayed.
And, ugh. Before I knew it, I was staying. So I had no choice but to talk with this girl.
"What the hell?" tanong ko at umupo ako sa tabi niya.
"I am not enjoying my life."
"LOL. May taning ka ba? Makapagdrama ka diyan.?"
"Yes" nagulat ako nung sumagot siya ng oo. She's a total stranger yet I am comfortably talking with her.
"What? Are you fucking serious?" I asked
"Yea. I'm friggin' serious"
