Ποιός είναι ο αποστολέας;

10ο

Πέρασα μια ώρα μέσα στο γραφείο του διοικητή, αφού προσπαθούσα να τον κάνω να πιστέψει ότι ο Bill είναι υπεύθυνος και για τον πυροβολισμό του κολλητού μου. Τα κατάφερα τελικά, αλλά το δυσάρεστο ήταν η τελευταία του κουβέντα, που εκεί δεν κατάφερα να του αλλάξω γνώμη. Δύο εβδομάδες σε διαθεσιμότητα. Αυτή ήταν η τελευταία του κουβέντα. Ο λόγος ήταν ότι επιτέθηκα σε συνάδελφο. Μπορεί τωρα να μην έχω σήμα και όπλο, που στο κάτω-κάτω την δουλειά του κάνει και αυτός αλλά τουλάχιστον με πίστεψε για τον Bill. Τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να πάω σπίτι μου να πάρω τηλέφωνο την Nadia και να ηρεμήσω για δύο εβδομάδες.
     Πήγα στο ασανσέρ και κατέβηκα στο πάρκινγκ. Από εκεί κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο μου, έβαλα μπρος και πήγα προς το σπίτι. Μόλις μπήκα πήγα στο δωμάτιο μου έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα για μπάνιο. Αφού τελείωσα το μπάνιο μου βγήκα και πήγα στο δωμάτιο μου. Καθώς περπατούσα και στέγνωνα το κεφάλι μου με την πετσέτα, έπιασα με την άκρη του ματιού μου ένα φάκελο καφέ μπροστά από την πόρτα, σαν κάποιος να τον έριξε από κάτω. Τον πρόσεξα γιατί το πάτωμα μου, είναι με άσπρο μάρμαρο και ο φάκελο ήταν καφέ με αποτέλεσμα να κάνει αντίθεση. Τον πλησίασα τον πήρα στα χέρια μου και κάθησα στον καναπέ. Τον άνοιξα σιγά-σιγά γιατί μου έκανε εντύπωση αυτό που είχε απ'έξω ο φάκελος. Είχε ένα φιλί με κόκκινο κραγιόν και έγραφε " από εμένα για εσένα". Μόλις τον άνοιξα άφησα τον φάκελο δίπλα μου, πήρα στα χέρια μου το χαρτί, το ξεδιπλώσα και έλεγε: 
    << Να ξέρεις πως η ευτυχία σου μετράει αντίστροφα. Το επόμενο χτύπημα μου μπορεί να είσαι και εσύ >>. Μόλις το τελείωσα, το διπλωσα και το έβαλα ξανά μέσα στον φάκελο. Είχα μείνει άναυδος. Καθόμουνα στον καναπέ και κοιτούσα με ένα χαμένο βλέμμα από τον τείχο απέναντι μου (που είναι από γυαλί) έξω και σκεφτόμουν. Αφού ο Bill είναι αυτή την στιγμή στο κρατητήριο και αύριο δικάζεται, πως γίνεται να μου στέλνει γράμματα.
"Μα τι λεω ο βλάκας" ψιθυρίζω και χτυπάω το μέτωπο μου. Αφού είχε ένα φιλί με κόκκινο κραγιόν. Μπορείς να έβαλε κάποια φίλη του όμως. Απαντήσα στον εαυτό μου. Εκεί που συνέχιζα τις ερωτήσεις-απαντήσεις με τον εαυτό μου, με διέκοψε απότομα ο ήχος του τηλεφώνου μου. Το πήρα στα χέρια μου και έγραφε "Kevin". Το σήκωσα με ταραγμένη φωνή από αυτά που σκεφτόμουν και του λέω:

-"Παρακαλώ;"

-"John με ακούς;"

-"Ναι, τι έγινε;"

-"Πρέπει να συναντηθούμε για να σου πω κάποια πράγματα."

-"Ok, και εγώ έχω κάποιες εξελίξεις. Μόλις πήρα άλλο ένα γράμμα του αποστολέα."

-"Τέλεια! Φέρε και αυτό μαζί σου."

-"Έγινε. Που να έρθω;"

-"Στο στέκι μας. Θα σε περιμένω."

-"Ok, έρχομαι."

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο πήγα και ντύθηκα. Μέσα σε λίγα λεπτά είχα ετοιμαστεί. Πήρα τον φάκελο με το γράμμα και έφυγα. Στα επόμενα είκοσι λεπτά είχα είδη φτάσει. Αφού μπήκα μέσα ο Kevin μου έκανε νόημα με το χέρι του ώστε να τον δω. Μόλις έκατσα του λέω:

-"Τι έγινε ρε;"

-"Λοιπόν, πρώτα απ'όλα έφερες το γράμμα;"

-"Ναι"

-"Ωραία, τωρα πάρε μια βαθιά ανάσα και άκου τι έχω να σου πω. Πιστεύω ότι ο Bill είναι αθώος από την όλη υπόθεση και η Nadia ένοχη. Ξέρω ότι δεν με πιστεύεις αλλά άσε με να σου εξηγήσω. Τα γράμματα που λαμβάνεις τόσο καιρό, έχουν κάτι κοινό με αυτό που σου άφησε η Nadia στο ψυγείο."

-"Τι;"

-"Τον γραφικό χαρακτήρα."