Ποιός είναι ο αποστολέας;

Κεφάλαιο 13ο

"Και τώρα τι;" Αναρωτήθηκα. Εγώ είχα έναν κολλητό, που μαζί ζήσαμε πολλά.
Μάλλον όλη μας η φιλία ήταν ένα ψέμα. Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και το χειρότερο είναι ότι βρίσκομαι σε διαθεσιμότητα και δεν μπορώ να μαθαίνω της εξελίξεις
Βγαίνοντας από το δωμάτιο είδα τον διοικητή, ο οποίος με σταμάτησε και μου ζήτησε
το όπλο και το σήμα μου επί της ευκαιρίας, αφού έτσι και αλλιώς έπρεπε να πάω στο τμήμα σήμερα να του τα αφήσω.
Μόλις έφτασα σπίτι έπεσα και κοιμήθηκα αμέσως. Η ώρα είχε πάει τρεις και μισή.
Το πρωί πλέον, κατά τις δεκα με πήρε τηλέφωνο η Nadia. Εγώ το σήκωσα και την ρώτησα:

-"Τι έγινε;"

-"Να ξέρεις πιάσαμε τον Kevin. Τον έχουμε εδώ πέρα."

-"Ok, Θα έρθω από εκεί"

-"Ok, Σε περιμένω"

Σηκώθηκα, ντύθηκα και έφυγα. Μόλις κατέβηκα, λεω στον εαυτό μου να πάρω ταξί, γιατί μπορεί μετά να έχω νεύρα και να μην μπορώ να οδηγήσω. Έτσι λοιπόν σταματάω ένα ταξί και με πηγαίνει στο τμήμα μου. Μπαίνω στο ασανσέρ, και μόλις φτάνω, τρέχω προς την αίθουσα ανακρισεων, και με σταματάει ο διοικητής, λέγοντας μου:

-"Μην μπεις. Και δεν επιτρεπεται, και θα είναι καλύτερα για όλους μας."

-"Συγγνώμη κύριε, αλλά θέλω να του πω δύο κουβέντες μόνο. Δώστε μου λιγότερο από ένα λεπτό, αλλά αφηστε με."

Έτσι λοιπόν μπαίνω μέσα και βλέπω τον Kevin να κάθεται στην καρέκλα και να χτυπάει το κεφάλι του. Αυτός γυρνάει και με κοιτάει. Σηκώνεται από την θέση του, με πλησιάζει και μου λέει:

-"John, δεν το έκανα εγώ. Εσύ είσαι ο μόνος που θα με πιστέψεις."

-"Έχεις δίκιο σε κάτι Kevin. Στο ότι θα σε πιστέψω. Όπως σε πίστεψα ότι η Nadia είναι ο δολοφόνος."

Μόλις ολοκληρώνω αυτό που έχω να πω γυρναω την πλάτη μου και φεύγω, χωρίς να τον αφήσω να πει τίποτα. Βγαίνοντας είδα τον διοικητή και του λέω:

-"Τελείωσα. Δεν νομίζω να άργησα''

Μπήκα στο ασανσέρ, και πάτησα το μηδέν για να φύγω. Καθώς κατέβαινα όμως το ασανσέρ κόλλησε. Εγώ δεν ανησύχησα, απλως έκατσα κάτω και σκεφτόμουν αυτά που είχαν γίνει. Μπορει μπροστά στον Kevin και τον διοικητή να το έπαιξα σκληρός, όμως ήθελα να γίνει ένα θαύμα και να αθωωθεί. Δεν ήθελα να βλέπω τον κολλητό μου πίσω από τα κάγκελα.
Μετά από κανένα τέταρτο με έβγαλαν από μέσα, και πήγα στο σπίτι μου.
Το επόμενο πρωί σηκώθηκα νωρίς. Από τις έξι ήμουνα στο πόδι. Έφτιαξα καφέ, ένα τοστ και πήγα να ετοιμαστω. Άνοιξα την ντουλάπα και έβγαλα το καλό μου το κουστούμι. Το φόρεσα, έδεσα την γραβάτα και πήγα στο τραπέζι να πάρω κλειδιά και κινητό. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα και έφυγα. Ο δρόμος μου φαινόταν ατέλειωτος. Τελικά όμως έφτασα. Πάρκαρα και όταν άνοιξα την πόρτα για να κατέβω είπα στον εαυτό μου:

-"Ότι και να γίνει σήμερα εγώ φίλε μου, θα ειμαι δίπλα σου."

Κλείδωσα το αυτοκίνητο και πέρασα απέναντι όπου ήταν και το δικαστήριο. Καθώς ανέβαινα όμως τα εξωτερικά σκαλιά άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Γύρισα και είδα την Nadia. Την περίμενα έτσι ώστε να ανέβουμε μαζί μέχρι επάνω στην αίθουσα. Όταν φτάσαμε πλέον στην δικαστική αίθουσα, μπήκαμε και μου λέει:

-"Κάτσε εδώ και σε λίγο έρχεται και ο θείος μου."

Δείχνοντας μου την πλευρά από την οποία θα ήταν ο δικηγόρος της. Εγώ όμως της απαντήσα:

-"Συγγνώμη Nadia αλλά ένοχος ή αθώος, ο Kevin είναι φίλος μου. Δεν μπορώ να τον αφήσω."

Η Nadia φάνηκε ότι θύμωσε πολύ αφού τα τακούνια από τις γόβες της χτυπούσαν τόσο δυνατά που σε διαπερνούσε. Σταμάτησε όμως όταν πήγε και κάθησε στην θέση της δίπλα από τον δικηγόρο της. Εγώ έκατσα ακριβώς πίσω από εκεί που θα κάθονταν ο Kevin.
Πέντε λεπτά πέρασαν και μπήκε και ο Kevin μέσα με αστυνομική συνοδεία. Μόλις με είδε ότι καθόμουνα από την πλευρά του, φάνηκε ότι χάρηκε. Του έβγαλαν τις χειροπέδες και τον έβαλαν να κάτσει.
Ήρθε και ο δικαστής, και ξεκίνησε και επίσημα η δική.