En als de klok luid, het tijd is
Ik zing voor de laatste keer
En als ik daar lig ik vrede
Zing deze dan nog een keer
En als de klok luid, bouw dan een mooi feest voor mij
Zo eentje die door gaat, door gaat voor altijd
Mocht ik heen gaan, ergens, treur dan niet om mij
Maar proost op het leven, treur niet om mij
'Wat is dit Wolfs?' Vraagt Eva omdat Wolfs hem een brief heeft gegeven. 'Maakt het open als je straks alleen bent', zegt hij. Vragend kijkt Eva hem aan. 'Weet dat ik van je hou, Eef', brengt Wolfs moeizaam uit. Het gevolg is een lange piep.
'Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, Wolfs betekende alles voor me. Het is toch ook een grote oliebol. Dat hij ons niks heeft vertelt. Maar ik ga hem gewoon zo vreselijk missen. Ik wist het niet, ik wist niet dat hij ziek was. Ik kwam er pas achter toen hij in het ziekenhuis lag. Daar kreeg ik van hem deze brief, hij zei dat ik deze in mijn eentje moest lezen. Maar ik wil het nu voorlezen, naast hem, voor jullie', dit zegt Eva allemaal terwijl de tranen over haar wangen lopen. Ze wil het niet, ze wil niet huilen maar ze kan niet stoppen.
'Lieve Eva,
Misschien is dit niet de beste manier om afscheid te nemen. Misschien is dit niet de beste manier om je te vertellen dat ik ziek was. Misschien ben je nu wel boos op me. Misschien ben je teleurgesteld in me. Maar misschien mis je me nu gewoon.
Ik heb het misschien verkeerd aangepakt. Maar weet, Eef, dat ik alles op de beste manier geprobeerd heb. De beste manier voor jou, en de beste manier voor mij.
Een half jaar geleden - 18 maart - kreeg ik het te horen. Een tumor in mijn hoofd, kanker. Ik werd nooit meer beter, nooit zou ik van die klootte ziekte afkomen. Zelfs chemokuren zouden niet helpen, helemaal niks zou helpen. Pech, ik had pech. En ik moet er maar mee leven. Een jaar, 1 jaar, dat zeiden de doktoren. Ik zou nog 1 jaar leven. 1 jaar met jou, de vrouw waar ik van hou. Maar nee, zelfs daar had ik pech mee. Vanmiddag, 5 maanden en 1 week later, kreeg ik te horen dat ik nog maar 3 weken te leven had. 3 weken! En nog steeds had ik helemaal niemand iets vertelt. Ik kon het niet, ik kon niemand vertellen dat ik weg ga, nooit meer terug kom en jullie in de steek laat. Er waren al niet zoveel mensen die om mij geven, sterker nog er waren meer mensen die mij haten. Maar de gene die het meest om mij gaf kon ik het niet vertellen. Eef, ik kon het je niet vertellen. Ik heb de laatste maanden van mij leven, op de manier beleeft dat goed was voor mij. Gewoon in mijn eigen leven, met de belangrijkste mensen om me heen en met een van de belangrijkste in mijn leven, mijn werk. Ik moest gewoon doorwerken, ik wist als ik het aan iemand ging vertellen dat niet meer zou mogen. Ik wou gewoon genieten van mijn leven als mezelf, niet dat ik iemand ben die ziek is en zielig. Die hulp nodig heeft en alleen maar thuis op bed ligt. Dit is mijn reden waarom ik besloten heb het niet te vertellen. het klink vast heel egoïstisch, nee dat weet ik wel zeker, maar ik heb ook zo mijn ideeën waarom het beter is voor andere en vooral voor jou Eef.
Ik heb het je al vertelt, maar ik hou van je Eef, ik hou van je op de eerst dag, op het eerste moment dat ik je zag. Maar ik was een zielig zak, ik heb al die jaren het niet kunnen uiten, ik heb het je niet durven te vertellen. En waarom? Vraag dat maar niet, daar heb ik geen antwoord op. We waren goede vriendin, we ZIJN goede vrienden, ook nu ik er niet meer ben. Ik had het liefst mijn gevoelens tegenover jou nog vertelt, maar toen kwam deze ziekte. Mijne hele leven stond op z'n kop, ik wist niet was te doen. Als ik je had vertelt dat ik ziek was, zou ik zo behandeld worden, dan zou er 24/7 aan mij gevraagd worden hoe ik me voel, dan zou ik gecommandeerd met alles wat ik moet doen, dat wil ik niet. Dat willen jij ook niet, jij wil ook niet 24/7 voor mij zorgen.
Voor mij was dit goed zo, ik had natuurlijk het liefst veder geleefd. Samen met jou, ik heb er altijd al van gedroomd. Een relatie met jou Eef, een gezinnetje met jou. Helaas is het er niet van gekomen. Maar voor mij was het goed zo. Ik denk dat ik zo de beste beslissing heb gemaakt. Ik hoop dat je achter mijn besluit heb gestaan. En ook dat je was had aan deze brief. Ik had het je eigenlijk gewoon willen vertellen. Ik had deze brief gemaakt uit voorzorg, voordat ik er niet meer was, voordat ik je het niet meer zou kunnen vertellen. Ik hoop dat je me begrijpt en deze brief ook.
Er is nog 1 ding dat ik je wil mededelen, jou, maar ook voor de mensen die naar mijn begrafenis komen: Treur niet om mij! Ik heb nog liever dat jullie een feestje bouwen of gezellig met elkaar iets drinken, dan dat jullie maar een beetje bij elkaar staan en de hele dag verdrietig zijn. Ik gun het jullie allemaal, en vooral jou Eef, om het allemaal te laten bezinken en goed afscheid van mij te nemen. Dat jullie bij mijn graf gaan staan en daar huilen totdat alle tranen op zijn. Dat degene die hun verhaal nog kwijt willen dat hebben gedaan. Ik vraag je niet om mij te vergeten. Nee dat zou ik echt niet willen. Maar treur niet teveel om mij, maar geniet van het leven. Er zijn nog zoveel kansen. Je hebt nog zoveel kansen in je leven. Je gaat het maken Eef, je krijgt een leuke vent en je word een gelukkig gezinnetje. Of je blijft tot je 80ste bij de politie werken, doe wat je wil. Ik dwing jullie misschien nu te veel en ik vraag misschien nu te veel. Ookal heb ik jullie in de steek gelaten. Maar als jullie echt iets voor mij willen doen, asjeblieft, treur niet teveel om mij.
Ik ga je missen Eef, maar weet dat ik vanaf boven naar je kijk. Je in de gaten houd of je geen rare dingen uitspookt. En ik zal hier op je wachten, tot je weer bij me bent. Hoelang dat ook mag duren, ik wacht op je.
Liefs je beste vriend,
Floris Wolfs'
1138 woorden😰
Ik had misschien iets teveel inspiratie😂
