Why do they need to rush things?
Why do they need to ask me when will I get a boyfriend?
Why do they need to call me 'manang'?
Why do they need to call me 'grade concious'?
I have my own life for Pete's sake they also have their own lives.
I don't need a boyfriend by the way. Yes, I'm scared to fall in love. Are they satisfied?
But all of these turn upside down when I met that guitarist man.
"Sumama kana shey!"
Sabi ng kaibigan kong pilit na nagpapasama sa isang mall tour daw ng isang banda na tinatawag niyang "The Red".
Who are they by the way? Ni hindi ko sila kilala. They're just a typical student for me sa university na pinapasukan ko pero adik na adik ang mga babae sa kanila. But not me.
"Mag aaral nalang ako kaye! Pangalan palang ng grupo nila ang pangit na!"
Totoo naman. The Red? Yuck.
"Isa hershey. Sasamahan mo lang naman ako e. After this lilibre kita ng mogu mogu buko flavor na may kasama pang fries."
"Sandali maliligo lang ako."
"Buset ka hershey. Ang bilis ah. Di na nag isip."
Ihanda niya na yan.
To make the story short. Nasa mall na nga kami.
Ang ingay ng mga tao. At itong beastfriend. Yea beast 👻 ay nagpumilit sa unahan.
Pagdating namin sa unahan. Someone caught my eye. His hair is red. his cold eyes are gray. Perfection ang gwapo in short that guitarist man. Who is he?
"Huy. Tinatawag ka ni Seven. Yikes shey dali."
And then pagtingin ko sa harap ko yung vocalist nila ay pinapaakyat ako sa stage.
This is not my style. Sucks.
"Hindi po ako yung kakanta. Si Heize."
At naghiyawan ang mga tao. Si Heize siya yung guitarist ng banda. Lumipat siya sa gitna. Hindi siya ngumingiti sakin. Pero ang gwapo pa din niya.
"Stop staring."
And with that kinanta niya yung "I Would't Mind by He is We"
nakatingin siya sa mga mata ko pero ang cold ng tingin niya.
Siya na siya yung first crush ko.
Itutuloy.....
