Bitten (Completed)

Sudden surprise

Alice's Pov:

Maar waarvan?

"Heb ik jullie al eerder ontmoet"

De een keek me raar aan, de ander knikte verwart nee.

"Hoezo dan?" vroeg een van de twee.

"Ik... op een of andere vage manier herken ik jullie stemmen"

De een keek me nu alleen nog maar raarder aan, de ander zei: "John, kom op. Kijk even normaal naar d'r"

"I'm sorry Mr. Paul" zei hij met het slechtste James Bond accent ooit.

Dit keer kreeg ik een soort flashback. Alsof ik zijn stem al zo veel vaker heb gehoord, alsof ik ze al jaren ken. John en Paul, ik ken die namen. Maar hoe en waarom.

In mijn hoofd bleef ik de namen maar herhalen, John en Paul. John en Paul. Tot ik merkte dat ik het hardop begon te zeggen.

Tja, toen keken ze me beiden vreemd aan. Ik keek voor me en zag dat John zelfs een zenuwtrekje bij zijn oog kreeg. Hoe wist ik in principe dat hij John was.

Nu denken ze zeker dat ik een grote weirdo ben, maar ja, dat vindt ik nu ook van mezelf.

"Wat ben je... weet je, laat maar"

"John, alsjeblieft, doe eens voor maar een keer beleefd"

Iedereen bleef stil, maar ik moest wel een beetje giechelen ervan. Toen begonnen Jason en John ook te lachen en al snel begon Jasmin ook. Ook Paul begon uiteindelijk te lachen, maar Mary keek om zich heen. Ze leek verwart en dat was ze ook.

Maar we lachten gewoon verder.

Toen het weer wat stiller werdt vroeg Jason of ik misschien op wou staan om terug naar de groep wou gaan en naar mijn ouders. Ik wou niets liever.

Ik probeerde een been te bewegen, maar de pijn schoot door me heen. Ik haalde de dekens van mijn benen af en toen zag ik mijn benen, ze waren opgezwollen en blauw. Ik had het kunnen zien aankomen, maar ik schrok zo erg van alles wat ik zag dat ik van schrik ging huilen. July rende gelijk op me af terwijl Jason me in zijn armen hield.