Two boys

Deel 15

Renee POV

Daar zaten we dan, op mijn bed, Miquela,Stijn en ik. Elk moment zou ik te horen krijgen wat hier precies aan de hand was, maar het was stil. 'Weet je, als jullie niks te zeggen hebben, kunnen jullie beter weggaan!' Onderbrak ik de stilte, ik was woedend. Ik zag de lippen van Stijn bewegen, maar er kwam geen geluid uit. Miquela gaf hem een duwtje en hij begon te praten: 'Renee, ik heb Isis niet gezoend omdat ik haar leuk vind, het was omdat... omdat ik.... omdat ik nog nooit gezoend had en ik bang was om me voor schut te zetten bij jou.' Nog nooit had ik zoveel verschillende gevoelens in mij. Woede en verdriet, maar ook wilde ik keihard lachen. Ik snapte het niet; 'Waarom ben je niet gewoon naar me toe gekomen, ik weet niet wat je bezielt Stijn.' Hij bleef me maar aankijken,  maar zei nog steeds niets. Miquela keek ons allebei aan en zei: 'Renee, Stijn schaamde zich er gewoon voor, er is niets meer.' Ik weet niet of ik hem kan vergeven, dus het enige wat ik zei was: 'Ik heb tijd nodig om na te denken, kunnen jullie allebei alsjeblieft weggaan?' Samen liepen ze mijn kamer uit.

Later die avond startte ik, na een paar uur gehuild te hebben, mijn computer op. Ik keek op Skype en zag dat Sophie, mijn beste vriendin van toen ik nog in Groningen woonde, online was. Gelijk belde ik der en ze nam op. 'Heyyyy!'riep ze bijna. De eerste paar minuten van ons gesprek ging over Groningen en Bergen op Zoom, maar toch wilde ik het liefst over Stijn praten. Dus begon ik over hem,had haar het hele verhaal verteld en haar oplossing was: 'Ik zou er mee stoppen, Reneetje, hij is het niet waard. Waarom zou je in godsnaam een ander meisje zoenen omdat je je schaamt. Echt, ik zou er klaar mee zijn.

Met die gedachte ging ik de volgende dag naar school, maar toch ontweek ik Stijn. Ik had er in de les met Miquela over gepraat, maar zij vond dat ik juist het tegenoverstelde moest doen, maar dat wilde ik niet. Dus in grote pauze nam ik Stijn apart, ik zei: 'Ik snap het nog steeds niet en dat zal denk ook nooit gebeuren. Sorry maar van mij hoeft het niet meer.' Zijn blauwe ogen bleven mij een lange tijd aanstaren, maar dat deed mijn gedachte niet veranderen. Ik was er, zoals Sophie al zei, klaar mee. Ik gaf hem een knuffel en liep weg, op naar mijn vrijgezelle leventje!