Two boys

Part 11

Renee POV

De volgende dag komen Stijn en ik tegelijk aan op school, we zijn een beetje melig maar we weten niet waarom! En daar komt Timo aan gereden, heeft hij nou een blauw oog? Dan heeft Stijn wel heel erg hard geslagen! Timo kijkt ons heel erg boos aan, daarom rennen Stijn en ik maar snel de school in. Daar staat Miquel, ze stond net erg met een happy gezicht. Ik laat Stijn achter en loop naar Miquela toe. Ze vraagt kwaad: zo en is je vriendje nu blij?' 'Hoe bedoel je Miquela?' vraag ik verbaasd. 'Dat weet je best!' PATS, een harde vuist in mijn gezicht. Stijn komt naar me toe gerend en kijkt me aan. Miquela is intussen weggerend, want ze zag Timo. Ik voel dat er een straaltje bloed langs mijn gezicht loopt en dan word alles zwart voor mijn ogen.

De droom.

Ik zit in een bos, hoe kom ik hier? Huh, wat is dat? Ik zie iets door het bos loopen, nou lopen.... Eerder strompelen. Het komt dichterbij en ik zie dat het een mens is, een jongen. hij tilt zijn gezicht op en ik zie wie het is: Stijn! 'Stijn, wat is er. Waarom strompel je zo?' 'Ik heb mijn voet verstuikt terwijl ik door het bos liep,' antwoordde hij. 'Maar wat is er met jou? Je zit helemaal onder het bloed!' Hij haalt een spiegeltje onder zijn jas vandaan en houdt het voor mijn gezicht. Was dat wel mijn gezicht? Overal was bloed! Er liep bloed uit mijn neus, uit mijn voorhoofd en uit mijn wang. Ik maakte mijn gezicht schoon met mijn T-shirt en verzorgde Stijn zijn voet. Daarna liepen we verder het bos in. Stijn was opvallend stil, ik keek opzij en keek hem in zijn lieve, blauwe ogen. wat waren ze mooi! We liepen stug door. Ik keek weer opzij en Stijn was er niet meer! 'Stijn, Stijn! Waar ben je?' Riep ik uit. Ik hoorde de wind en het leek of ik er een stem in hoorde, het was de stem van Isis! Zij zei: 'Laat Stijn achter bij mij en loop door. Vergeet hem en vind jou leven!' Dat was raar, maar toch liep ik door. Opeens kwam ik bij een meertje, het was een heel helder meertje, bijna net zo helder als de ogen van Stijn! Ik kon mij eigen spiegelbeeld zien en ik zag niet alleen mijn eigen spiegelbeeld. Achter mij zag ik een meisje op de schommel. Ze riep me en ik draaide me om. Het was Miquela en ze keek me vriendelijk aan. Ze vroeg: 'kom je bij me zitten?' Ik liep naar haar toe en ging bij haar op de schommel zitten. We schommelde hoger en hoger, zonder een woord te zeggen. Op een gegeven moment konden we over het bos heen kijken! Ik zag mensen lopen, ik keek eens goed en zag dat het mijn klas van mijn oude middelbare school in Groningen was. Ze staken allemaal hun tong naar me uit. Ik keek Miquela aan en zij keek mij aan, opeens kreeg ze een gemeen trekje in haar gezicht en duwde mij toen we op het hoogste punt waren van de schommel! Ik viel en viel en het leek of er geen grond meer was. Toen knalde ik met mijn hoofd op een steen. Ik hoorde in de verte: 'Renee, Renee, wordt wakker!'