Tussen Venus en Mars | Gestopt

4. Venus

Het is druk bij de speelschool. Terwijl Kaia en ik nog even praten met de andere meisjes in het kantoortje horen we al het drukke gelach en geklets van de kinderen.
'Is Viola er nog niet?' Imke kijkt me vragend aan en ik schud mijn hoofd.
'Nee, ze komt wat later. Ze had nog wat dingen te doen.' Ik maak twee aanhalingstekens met mijn handen om deze bezigheid duidelijk te maken. 'Waarschijnlijk is ze er over een half uurtje wel.'

Op dat moment gaat de deur van het kantoortje open. Het vrolijke gekraai van de kinderen komt ons tegemoet. In de deuropening staat Serti, de eigenaresse van deze Speelschool. Vrolijk kijkt ze ons aan.
'Zo, dames. Jullie zijn er allemaal weer. Behalve...,' ze laat haar blik over onze gezichten glijden,' Viola.' Ze kijkt naar Kaia en mij. 'Waarom is Viola er alweer niet?'

Tegelijkertijd halen Kaia en ik onze schouders op.
'Ze is nooit zo goed in opstaan,' zegt Kaia met een klein lachje.
'En helemaal niet in vroeg opstaan,' vul ik haar aan.

Serti fronst even, maar glimlacht meteen daarna weer. 'Ik zal het er wel even met haar over hebben, maar dat komt nog wel. Nu gaat het om jullie, want we hebben een nieuw meisje. Ze heet Ania, is twee jaar en ontzettend verlegen.' Ze knikt naar Dorus, de jongste en het meeste verlegen meisje van onze groep. 'Ik denk dat Ania perfect bij jou past. Voortaan zit ze in jouw groep. Ochtend, middag en avond, oké?'
Dorus knikt en glimlacht, waarna Serti zich weer breed lachend naar ons toe draait.
'Laten we dan beginnen!'

Ze doet de deur van het kantoortje open en meteen worden we overspoeld met kinderen. Ze gillen en lachen en springen tegen ons op als een stel wilde dieren. Eigenlijk mogen ze niet in het kantoortje komen, maar het is moeilijk om vijftien drukke kinderen tegen te houden. Ik barst in lachen uit als Maida aan mijn haar trekt en snel achter elkaar vraagt: 'Waarom doet het geen pijn als ik jouw haar aanraak? Het is toch rood? Imke zei dat het net zo rood is als vuur. Waarom doet het dan geen pijn? Vuur doet toch pijn? Toch Dena? Ja, toch?'

Door het geroep en gelach van de andere kinderen lukt het me niet om een verstaanbaar antwoord te geven, maar dat is ook niet nodig. Maida is al weer met wat anders bezig. Ze rent met een enorme vaart richting de speelzaal, waar ze meteen op een skippybal duikt. Ze is een ontzettende druktemaker. Soms kan ze dan ook nogal een baasje zijn tegenover de andere kinderen, maar gemeen is ze eigenlijk nooit.

Ik haal de andere kinderen zo goed en zo kwaad als dat kan van me af en loop de speelzaal in, richting een van de eettafels. Als ik daar sta roep ik dat alle kinderen van Dena's groep naar mij toe moeten komen. Meteen rennen vier kinderen op me af, die vervolgens rustig aan de tafel gaan zitten. Met grote, belangstellende ogen staren ze me aan.
Ook de andere meisjes hebben nu hun ochtendgroepje bij elkaar en de rust in de speelzaal is wedergekeerd.

Ik draai me om naar mijn groepje en tel hun gezichtjes. 'Maida, Pia, Kerin en Resa. Ja, klopt! We zijn compleet. Ik moet alleen Nore nog even ophalen bij de slaapzaal.'

Deze vijf meisjes zijn altijd mijn vaste ochtendgroep. Kaia, Imke, Dorus en ik hebben alle vier een andere groep voor in de ochtend, middag en avond. Omdat Viola al wat ouder is helpt zij Serti vaak met kantoorwerk.
De kinderen slapen ook op de Speelschool, maar dan let Serti in haar eentje op ze. Pas als ze zes jaar zijn en naar de Leerschool gaan worden ze in een gezin geplaatst. De groepen bestaan uit dezelfde kinderen, maar wisselen telkens van leidster. Zo leren de kinderen te wennen aan verschillende mensen. Later, als ze in een gezin worden geplaatst, zullen ze hier namelijk al gewend aan moeten zijn.

Nadat ik hun namen opgenoemd heb steekt Pia verlegen haar vingertje in de lucht.
'Dena, mogen we vandaag naar de tuin?' Haar grote donkerbruine ogen kijken me gespannen aan.
Resa begint meteen druk heen en weer te bewegen en te knikken. 'Ja! Daar hebben ze een klimrek en fietsjes en een zandbak! O, Dena alsjeblieft, mag dat?' Smekend kijkt het vierjarige meisje me aan terwijl ze haar handen in elkaar vouwt en ook de andere meisjes trekken een smekende pruillip.