Tussen Venus en Mars | Gestopt

12. Ruimteschip PVM.2

Na nog een uur in het kabinet te hebben rondgelopen, vind ik het wel weer genoeg. Mijn notitieblok is weer twee lege pagina's armer en ik denk dat het nu wel tijd is om weer aan het werk te gaan. Ik wil niet het risico lopen dat mijn vader doorkrijgt dat ik niet in mijn kamer ben. Daarbij begin ik onderhand wat achter te lopen op mijn werk. Mijn dagschema is altijd al zo goed als volgepland en door alle uurtjes die ik in hier, in de instrumentenkamer, heb besteed, ben ik wat achter gelopen op schema. Niet ongelofelijk veel, maar genoeg om me er inmiddels wat zorgen over te gaan maken.

Ik draai me om en begin richting de deur te lopen. Het kost zeker vijf minuten om daar te komen. De beelden van elke Hoofd Ruimtestation zijn ongeveer in het midden van de ruimte en aangezien het kabinet de helft van een verdieping van het ruimteschip in beslag neemt, duurt het wel tien minuten om van de ene kant naar de andere te lopen.

Bij de deur aangekomen, klik ik mijn pen aan mijn notitieblok waarna ik de deur open duw en naar buiten stap. Op datzelfde moment verstar ik.

Want mijn vader staat in de instrumentenkamer. En hij kijkt naar mij.

Zijn gezicht is volkomen emotieloos, maar zijn ogen fonkelen. Niet overdreven erg, maar genoeg om mij de koude rillingen te bezorgen.

Rai staat achter hem, zijn blik op mij gericht, en ik meen een zweem van medelijden in zijn gezicht te zien. En ik besef dat dit niet goed is. De manier waarop mijn vader me aankijkt, de blik in Rai's ogen. Het is me duidelijk dat er hier iets flink mis is. En ik ben slim genoeg om te begrijpen dat het om mij gaat.

Mijn vader vouwt zijn handen achter zijn rug en komt dan langzaam op mij af. Als hij minder dan een meter van me verwijderd is, blijft hij staan. Zijn ogen priemen in de mijne. Ik staar terug, staande in de deuropening, mijn hand nog steeds op de deurknop van het kabinet.

Als ik een stap naar voren doe, zodat de deur dicht kan vallen, zal er nog maar een aantal centimeters tussen ons verwijderd zijn. Ik wil die afstand zo groot mogelijk houden, dus blijf ik staan. Met zijn ogen nog steeds op mij gericht, begint mijn vader te praten.

'Faïlo,' zegt hij. Zijn stem is zacht, vriendelijk, maar door de dreigende ondertoon weet ik genoeg: hij is niet blij. Hij is absoluut niet blij. 'Wat een aangename verrassing om jou hier tegen te komen. Ik ben al de hele ochtend naar je op zoek.'

Hij legt de nadruk op het woord aangename, waardoor ik mijn best moet doen om niet ineen te krimpen. Mijn vader vindt niets aangenaam, tenzij het woord in zijn voordeel gebruikt wordt. En op dit moment vindt hij mijn aanwezigheid hier alleen maar een enorm probleem.

'Wat was je aan het doen?' Hij glimlacht als hij deze woorden zegt, maar zijn stem is doordrenkt met ingehouden woede. Ik geef geen antwoord, niet wetend wat hierop het juiste antwoord is.

Mijn vader buigt zich naar voren, hij is nog altijd minstens zeven centimeter langer dan ik, zodat zijn gezicht zich nog maar een paar centimeters van het mijne bevindt. Zijn donkere ogen branden in de mijne, zijn mond is vertrokken tot een dunne streep. Hij dwingt me te antwoorden, maar het lukt me niet om ook maar het minste woord over mijn lippen te krijgen. Ik voel geen angst, alleen een enorme weerstand en ik moet dan ook moeite doen om niet achteruit te deinzen.

'Ik vraag je wat, Faïlo,' zegt hij. De vriendelijkheid van net is verdwenen, zodat alleen de dreiging er nog in te horen is. 'Wát was je aan het doen?'
Ik slik onhoorbaar. Het liefst zou ik nu mijn ogen afwenden, maar dat zou een teken van zwakte zijn, iets wat ik nu niet kan vertonen.

Ik vraag me af of Rai nog steeds staat te kijken. Of de mensen die aan het werk zijn staan te kijken. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat mijn vader me op het moment in het nauw probeert te drijven, om te weten of ik zou liegen als hij me daar haast toe dwingt.