Tussen Venus en Mars | Gestopt

11. Mars.3

'Als eerst wil ik jullie bedanken voor jullie komst. Ik verheug me erop om vanavond een aantal plannen voor de komende maanden te maken. Voordat de vergadering echt gaat beginnen wil ik jullie wat te drinken aanbieden. Er komen zo twee mensen langs die jullie van koffie of thee voorzien.' Met een handgebaar wijst Yohn naar Reff en mij. 

Meteen voel ik een tiental paar ogen op me branden. Reff lijkt geen problemen te hebben met de plotselinge overvloed van aandacht, hij ziet er even relaxt uit als altijd, maar ik moet moeite doen om niet ineen te krimpen. Elk paar ogen lijkt me in zich op te nemen en me van top tot teen te bekijken. Even is er een ongemakkelijke stilte waarin ik alleen maar kan hopen dat iemand actie onderneemt en de aandacht weer op iets ander verplaatst. Net op het moment dat ik het gevoel heb dat ik het niet meer volhoudt en ik mijn ogen beschaamd wil neerslaan, pakt Reff de kan met koffie en loopt ermee naar de dichtstbijzijnde man aan de tafel. Het geroezemoes begint weer. Een onhoorbare zucht verlaat mijn lippen, evenals de spanning mijn lichaam verlaat. Ik volg Reff's voorbeeld en pak een kan met thee, waarna ik achter hem aan loop om de mensen die geen koffie willen, thee in te schenken. Ik wil net voorbij een man lopen die even daarvoor van Jeff koffie heeft gekregen, als ik een zacht kuchje hoor.

'Jongeman,' klinkt er achter me, waarop ik me omdraai. De man waar ik net voorbij liep kijkt me met helderblauwe ogen die diep in zijn kassen liggen aan. 'Zou ik misschien wat suiker voor in mijn koffie mogen?' Even staar ik hem aan, maar dan dringt de boodschap tot me door.

'Natuurlijk,' zeg ik. 'Ik zal het meteen even pakken.' Snel loop ik terug naar het tafeltje, maar kan zo snel geen suikerpotje vinden. Ik zet de theekan neer en loop naar Reff, die inmiddels aan het einde van de tafel is gekomen. Er zijn nog een paar mensen met lege kopjes die hoogstwaarschijnlijk op hun thee wachten.

'Reff,' zeg ik zacht als ik naar hem toe loop. 'Weet jij waar de suiker is?'

Reff lijkt even na te denken, maar dan betrekt zijn gezicht. 'Oh, wat stom van me. Dat was op. Ik wilde het gaan halen in het magazijn, maar ik ben het gewoon vergeten. Hij bijt op zijn lip.

'Ik ga het wel even halen,' bied ik snel aan, blij dat ik een kans zie om even uit de drukke kamer te ontsnappen. 'Wil jij dan even tegen die meneer daar zeggen dat de suiker eraan komt en de mensen helpen die thee willen?'

Reff knikt, duidelijk opgelucht.
'Tuurlijk. Bedankt, Kriss.'

Ik glimlach. 'Geen probleem, joh. Kan gebeuren.' Ik loop naar de kleine deur aan de andere kant van de ruimte, die uitkomt in het keukentje en waar nog een deur is die naar de wenteltrap leidt.

Ik wil net naar beneden lopen, richting het magazijn, als ik me opeens iets herinner. Snel loop ik de gang door, richting de werkruimte waar ik vanmiddag nog aan het interview heb zitten weken. Ik duw de klink omlaag. Even ben ik verbaasd dat de deur niet op slot is, maar het zal wel goed zitten. Naar mijn weten ligt er hier niets waardevols.

Ik loop naar de kluisjes die tegen de linkermuur staan. Iedereen heeft een eigen kluisje om zijn werk in te bewaren. Met het kleine bronzen sleuteltje dat ik uit mijn broekzak vis, maak ik het kluisje open. In het schemerdonker kan ik niet goed zien wat er allemaal in het kluisje ligt, maar als ik er mijn hand in steek en door de papieren voel, vind ik wat ik zoek. De polaroidfoto's van Ole. Ik kan niet meer zien dan de vage omtrek van het kleine jongetje, maar ik zie de foto zo voor me.

Ole, die met een grote grijns op zijn gezicht in de camera kijkt. In zijn handen heeft hij een knuffelhond. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan het moment dat Douke de polaroid maakte. Hij heeft gevraagd of ik hem wilde laten ontwikkelen, zodat hij er meer van had. Ik stop het mapje met foto's in de zak van mijn trui. Het is dat ik er nu aan denk, maar anders was ik ze gegarandeerd vergeten. Ik sla het kluisje weer dicht en loop dan terug, de gang op, naar de wenteltrap.