Tussen Venus en Mars | Gestopt

1. Venus

Zo zacht als ik kan duw ik de deur van mijn kamer open. Op mijn tenen loop ik de trap af naar de keuken. De krakende treden van de nu al heel wat jaren oude trap sla ik over. In het hele huis hangt een aangename stilte, buiten begint het net licht te worden. Ik duw de deur van de huiskamer open, een heerlijke geur prikkelt mijn neus, mijn oren vangen de klanken op van iemand die zacht aan het neuriën is. Aurora is in de keuken, gehurkt zit ze voor de oven, de heerlijke geur die daaruit komt doet me bijna watertanden. Zoals altijd is ze al vroeg bezig met het ontbijt. Niemand heeft haar gevraagd dat te doen, ze doet het gewoon, het is bijna vanzelfsprekend.

Glimlachend kijkt ze op als ik de keuken in stap.
'Goedemorgen,' zegt ze op een fluistertoon, om de anderen niet wakker te maken. Het boerderijtje waar we met z'n vijven wonen is altijd al gehorig geweest. Ze duwt een bord in mijn handen en gebaart dat ik aan de keukentafel moet gaan zitten. Ik fluister snel een goedemorgen terug en ga zitten. Even later belandt er een heerlijk geurend warm broodje op mijn bord. Aurora komt voor me zitten, maar zonder broodje. Zij heeft haar ontbijt al gehad, minstens een uur geleden. Ze is altijd ontzettend vroeg wakker.

Aurora is de oudste van ons huis. Terwijl Kaia, Viola, Nilo en ik allemaal onder de vijfentwintig zijn, is Aurora al negenenvijftig. Toch ziet ze er nog jong en kwiek uit. Vooral als je de paar grijze haren wegdenkt, evenals de lachrimpeltjes om haar ogen.

Negen jaar is Aurora nu al terug op Venus. De tijd dat zij er niet was, kan ik me bijna niet meer herinneren. Veel vertelt ze niet over de planeet Aarde, maar soms - als ik blijf aandringen - vertelt ze over hete zomers en koude winters. Over wit spul dat heel koud is en sneeuw genoemd wordt. Over een plant waarvan je chocolade kan maken. Toen ik haar ooit eens vroeg wat chocolade is vertelde ze me dat het een bruine zoetigheid is. Dan kijkt ze me aan met glanzende ogen en zegt ze me dat ik alles wat niet op Venus te krijgen is moet uitproberen. Dat het dan mijn enige kans is. Zij zal sommige dingen zelf nooit meer kunnen eten, veel specerijen zijn alleen te krijgen op Aarde.

Terwijl ik mijn broodje begin te smeren met jam hoor ik gestommel boven, waarna iemand luid de trap af dendert. Zonder om te kijken weet ik dat het Nilo is die de deur opengooit en de keuken in stormt. Haar haren staan alle kanten op en haar grote bruine ogen staan wild maar vrolijk.

'Hoi!' roept ze vrolijk.
Aurora houdt haar de broodjes voor en gretig grist Nilo er een uit de schaal. Dan ploft ze neer op een stoel tegenover me. Nilo is de jongste van het stel, volgende maand wordt ze dertien, al doet haar karakter je soms denken dat ze maximaal tien is. Ze is een ontzettende druktemaker. Altijd maar de grenzen opzoeken. De prettige stilte die net nog in het huis hing is meteen verdwenen.

'Dena, ga je zo mee Kinka uitlaten?' Nilo begint voordat ik antwoord kan geven meteen te ratelen over haar hond. Kinka is haar hond die ze sinds kort heeft. De hond is een diersoort geëxporteerd vanuit Aarde, las ik laatst in het weekkrantje. Een aantal keren heb ik Nilo gevraagd wat voor ras haar hond dan is, dat stond ook in het weekkrantje, maar dan haalt ze haar schouders op en zegt wat in de trans van: 'Dat doet er niet toe, het ís een hond en daar gaat het om.'

Ik schud mijn hoofd. 'Sorry, Nilo, ik ga zo met Kaia en Viola naar de Speelschool. Het is woensdag, weet je nog?'
Nilo knikt teleurgesteld, ze kijkt een beetje beteuterd. Tot je zestiende zit je op de Leerschool, daarna is het de bedoeling dat je een baantje neemt. De meeste meisjes, zoals ik, gaan werken bij een Speelschool.

'Maar Nilo,' Aurora mengt zich met een ietwat strenge stem in het gesprek,' als het woensdag is moet jij vandaag gewoon naar de Leerschool. Of niet soms?'

Langzaam kleuren Nilo's wangen rood. 'Ja, maar vandaag heb ik een test Natuur,' de rode kleur wordt nog dieper en ik begin al te vermoeden waarom Nilo opeens zo ongemakkelijk kijkt,' en ik heb een klein beetje niet geleerd.' Ze buigt een aantal secondes haar hoofd en tilt hem dan weer met een ruk op. 'Vandaag ben ik ziek, Aurora. Alsjeblieft.' Ze slaat haar handen ineen en kijkt Aurora smekend aan. 'Ik ben echt heel, heel erg ziek. Mijn wangen gloeien helemaal en ik heb buikpijn.'