Crush Ko Ang Boyfriend mo (On-going)

Chapter 6: Memories (Flashback)

Flashback...

London in England, United Kingdom.

It was eight in the morning when Rodriguez Family arrived at London.  Wynona Elouise Felt curiosity about whats happening around, and whats going. She wanted to ask questions but she can't, she's so afraid of what might could be the answer but all she knew was, she should be happy right now, deep down in her heart. She wanted to see her childhood friend. Unfortunately she can't because she was blind.

"We're here." Mommy said as she put her hand on my back. Ngumiti ako nang maramdaman kong kasama ko si Mommy.

"Mom.. dad bakit biglaan yung alis natin hindi ako nakapagpaalam sa mga friends ko sa Philippines" Nakanguso kong sabi. 

"Its okay, baby. We're going home sooner, so you got nothing to worry about. After all, its your semestral break, its time to get unwind outside the country."  mahabang paliwanag ni Dad saakin. Tumango na lamang ako.

"Nasan na ba tayo Dad?" Tanong ko sakanya, humarap ako kay Dad. Kahit hindi ko siya nakikita, ngumiti ako, kunwari nakikita ko si Daddy.

"Kasi ito na ang 14th Birthday Gift namin sayo" makahulugang sabi ni Daddy.  Napaisip ako bigla.

"Well, I don't have Idea Daddy." niyakap ko siya bigla, narinig kong tumawa silang dalawa.

"Talaga nga naman ang Baby Wynona ko, napaka- lambing." ginulo ni Daddy ang buhok ko.

"Diba baby you told us that you want to see Cody Blaine? " Mommy interupted us. Napalingon ako bigla kung saan ang Direction niya.

My heart skips, from the moment I heard his name.

"You... you mean Cody Blaine Schweiger?" Masigla kong sabi, halo halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon at hindi siya maipaliwanag ng isang salita lamang.

"Yes Baby." Naramdaman kong lumapit si Mommy saakin at hinaplos niya ang pisngi ko. Kumalas ng yakap saakin si Daddy at hinawakan niya ang balikat ko. "Yes Baby, Cody Blaine. You're one and only childhood friend." masayang sagot ni Daddy.

I can't explain what I'm feeling right now, ang alam ko lang masaya ako at ngayon lang ako naging masaya ng ganito.  Sa araw-araw na nabuhay ako sa pilipinas, sa apat na sulok ng kwarto ko lamang ako nabubuhay, sa school naman may mga kaibigan ako pero hindi ganoon karami. Iniiwasan nila ako dahil sa kundisyon ko, buti na lang. Palagi akong hinahatid ni Manang Maria sa school at binabantayan. My Mum and Dad wants me to send in exclusive school, for those young blind people like me, but I refuse. Gusto ko kasing mabuhay ng normal tulad ng iba, kaya sa simpleng private school lang ako nag-aaral, kung saan maraming batang naglalaro. Kahit di ko naranasan na makapaglaro sa field, okay lang. Basta maramdaman ko lang na hindi ako nag-iisa masaya na rin ako.

Bata pa lang ako, si Cody Blaine na ang kalaro ko, magkasabay kasi kaming pinanganak. Kahit na mag-kaiba ang magulang namin. Para na rin kaming Twins, parehas lang kaming only child ng mga magulang namin, kaya hindi na kami naghanap ng kapatid, dahil napupunan naman ng isat-isa ang pagkukulang ng isa. Kung nasaan siya, nandoon rin ako.

Simula bata pa lang kami palagi na siyang nandiyaan para saakin. 

"Wyn wyn panget panget ka talaga, tignan mo nga yang teeth mo kulang kulang!" pang-aasar saakin ni Cody.

"Bakit mo ko niaaway Cody? Diba kapatid tayo?" tinanong ko siya, anim na taong gulang pa lamang kami ni Cody noon.

"Kase, panget ka, wala naman akong kapatid na panget eh." Tumayo siya, naramdaman ko.