Wings of Fire

Part 5

We zitten nu al een half uur in de auto. Waar brengen zo ons helemaal heen? Het bos was maar 10  minuten rijden vanaf de school. Na nog 10 minuten stopt de auto opeens en worden onze blinddoeken van onze hoofden afgehaald. Na even gewend te moeten hebben aan het licht, zie ik dat we op een hele grote openplek in het bos beland zijn, en dat wij, Drew, ik en meneer Kanato, Midden op die openplek staan.

Meneer Kanato begint te spreken en zegt: '' We zijn op de plek beland, waar jullie dropping gaat beginnen''.'' Jullie zullen zometeen alleen gelaten worden met een GPS. Met de GPS moeten jullie de weg terug vinden naar de school''. Drew en ik kijken elkaar aan en knikken dat we het begrijpen. Meneer Kanato stapt in de auto, wenst ons veel succes, en rijd weg. Als snel is hij uit het zicht verdwenen. ''Oke, nu zijn we alleen'' hoor ik Drew zeggen. ''En nu?'' vraag ik nerveus aan hem. '' Nu beginnen we aan de terugtocht naar huis'' Zegt Drew lachend. Ik kijk naar de GPS en zoek naar de aan-knop.

Drew ziet dat ik moeite heb om de aan-knop te vinden, en komt naar me toe. ''Kom ik zal je helpen'' en hij gaat met zijn hand over de mijne. Hij legt zijn hand op de mijne en beweegt zijn vinger over de mijne. Hij navigeert onze vingers naar de aan-knop, en drukt hem langzaam aan. Hij laat zijn hand nog even op de mijne rusten, en na een paar minuten, wat voor mij een eeuwigheid leek te duren, haalt hij pas zijn hand weg. Langzaam draai ik mij om, en kijk hem aan. Ik voel dat ik begin te blozen, en kijk snel naar beneden. Langzaam gaat zijn hand naar mijn kin, en duwt hij voorzichtig mijn hoofd omhoog. '' Je hoeft je niet te schamen hoor'' Zegt hij met een glimlach, en dan loopt hij langzaam weg.

''Uhm, Drew?'' zeg ik nog steeds wat verlegen.  ''Ja?'' antwoord hij. '' We moeten de andere kant op'' Zeg ik nu lachend. Nu is hij degene die rood word.'' O, ja dat wist ik wel hoor.'' Zegt hij blozend. Snel loopt hij langs mij heen, waarbij onze schouders elkaar even aanraken.

Ik loop snel achter hem aan. Tot we plotseling geritsel horen in de struiken. ''Niet alweer he'', denk ik in mezelf. ''Ja, ik ben er weer''. ''Maar dit keer niet om je bang te maken. Ik moet met je praten''. Hoor ik opeens in mijn hoofd. Huh? Wie is dat? Begin ik nou gek te worden of wat?

''Hoor jij dat ook?'', vraag ik aan Drew. ''Wat hoor ik?'' Vraagt Drew mij verbaasd. '' Ik weet niet of het echt is, maar er zit opeens een stem in mijn hoofd'', Zeg ik bang. ''Wat zegt die stem dan?'', vraagt hij eerder nieuwsgierig dan bang. Hij zegt: ''Ja, ik ben er weer''. ''Maar dit keer niet om je bang te maken. Ik moet met je praten''. Herhaal ik. ''Weet je misschien wie het is?'', vraagt Drew. ''Ja ik weet het denk ik wel, maar ik weet het niet zeker'' '' Zal ik vragen of hij misschien tevoorschijn kan komen?'', vraag ik aan Drew. '' Maar beloof me dat je niet schrikt of gaat schreeuwen''. Zeg ik lachend. '' Is het zo erg dan? Vraagt hij lachend. '' Uhm ja, Het is zeg maar niet iets wat je snel tegenkomt in een bos''. '' Oké, laat maar komen dan'' Roept hij net iets te enthousiast.