Soulmates: Het verhaal van Primrose (voltooid)

~~12~~

Will's pov.

We zijn al vijf dagen verder en ik heb nog niets van haar gehoord. Ze was weg. Ze is vertrokken en weggevlucht. En ik dacht dan nog dat ze zoveel om me gaf. Zelfs als ze me wilde beschermen en van me hield deed het pijn. Ik zat al vijf dagen naar aanwijzingen te zoeken waar ze maar kon zitten. Zowel dag als nacht. Mijn familie hielp gelukkig ook. Zelfs mijn broers die haar niet zo leuk vonden, zaten ook achter hun computer.

Zelfs Crystal zat al dagen af te zien om haar te vinden. Ze vertelde me dat het niet lukte alsof Primrose een muur had geplaatst. Iedere dag ging mijn gezondheid naar achteren. Ik sliep niet, at niet en kon gewoon niet zonder mijn zielsverwant. We zaten terug allemaal in een cirkel op de grond. Crystal zat links van me en mijn moeder rechts.

De ramen en gordijnen waren dicht, de kaarsen waren de enige lichtbronnen. Iedere was stil. Alleen zachte geluiden van buiten waren te horen, niets meer en niets minder. Mijn moeder probeerde te kijken in mijn toekomst om te zien of ze Primrose erin zag. Ze had het al eerder geprobeerd maar zag alleen maar wazig omdat we familie waren.

Crystal had mijn linkerhand vast en probeerde ik mijn geheugen te komen. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd waardoor een kreun mijn mond verliet. Ik hoorde de mensen rond me iets zeggen, maar verstond er niets van. En plots was de pijn weg. Mijn zintuigen kwamen traag terug. 'Geef me een kaart,' hoorde ik Crystal zeggen. Victor gaf haar een kaart waar Engeland, Wales, Ierland en Schotland opstonden. 'Hier,' zei ze en wees naar een plaats in het noorden van Wales.

Yves nam meteen een laptop en zocht het stadje op dat Crystal had aangewezen. Conwy. Meteen daarna nam ik er ook een laptop en begon te zoeken wat er daar allemaal was. 'Ik kijk wel voor vliegtickets en voor een hotel,' stelde Trace voor. De anderen namen hun computer of telefoon ook bij. Ik vond op een bepaald pagina de bevolkingsregisters. En een naam kwam me bekend voor Evan. Ik klikte op de naam en zag al een paar namen staan met hun geboorte- en sterftedatum.

Niels en Maria Evan (gestorven)
Getrouwd
Zoon: Thomas (gestorven)
Voogd op Primrose

Christof en Olivia Evan(gestorven)
Getrouwd
Dochter: Primrose

Je had dan nog een hele boel andere Evan's, maar deze waren de belangrijkste. 'Wat heb je gevonden Will?' vroeg mijn vader. 'Ik heb Primrose's familie hier gevonden in het bevolkingsregister. Ze is echt nog de enigste Evan die nog leeft,' antwoordde ik. Mijn vader kwam achter me staan en keek mee. 'Kan je Olivia's familie vinden?'

Ik knikte en begon haar meisjes achternaam die ze van haar vader had te zoeken. Ik vond hem al snel. Syden. 'Pap ik heb het gevonden. Haar achternaam is Syden. Ze heeft alleen nog een nichtje die leeft, Carlia.'

'En wat vind je over haar?' vroeg hij opnieuw. Ik scrolde door en vond al snel andere dingen. 'Getrouwd met een Edward Newson en heeft een zoon Sam. Haar telefoonnummer staat hier ook, maar waarom wil je dat weten?'

'Haar grootvader heeft me jaren geleden geholpen om je moeder te vinden. De naam Olivia en Carlia zeiden me iets en nu weet ik waarom, ze zijn familie van Jason Syden?'

Toen ging mijn vader terug weg en nam Sky zijn plaats in. 'Will ik denk dat ik iets gevonden heb. Er is vier dagen geleden een filmpje op internet gezet. Ik denk dat je het wel wilt zien en zou ons kunnen helpen om Primrose te vinden.'

Sky liet me het filmpje zien. Primrose stond daar met een jongen te zingen. Hij had kortgeknipt zwart haar en bruine ogen. Hij speelde gitaar en Prim zat achter de piano. Toen ze begon te zingen kreeg ik kippenvel, wat had ik haar stem gemist. 'Waar is dit opgenomen?' vroeg ik haar. Maar Trace stoorde ons gesprek. 'Onze vlucht vertrekt binnen een uur, we moeten nu alles inpakken en vertrekken.'

Ik sloot meteen mijn laptop af en liep naar mijn kamer en trok snel kleren en andere spullen mee die ik nodig had. Iedereen was ook al naar hun huis om alles mee te nemen. Toen ik dacht dat ik wel alles mee had wat ik nodig heb stapte ik in mijn auto en reed snel naar mijn ouders' huis. Toen zij ook klaar waren reden we naar de luchthaven en toen bedacht ik me dat ze hier ook heeft moeten zitten. Met de gedachten dat ik ze misschien morgen terug in mijn armen had liep ik de groep achterna.

Na al die controle zaten we eindelijk in het vliegtuig. Ik zat in het midden met Victor aan het raam en Crystal aan het gangpad. Ze nam even mijn hand vast en zei: 'Het komt allemaal goed. We vinden haar wel.'

Maar of ik haar woorden kon geloven was iets anders. Zelfs haar handen konden mijn verlangen naar Primrose niet verminderen. Ik had haar al bijna een week niet meer gezien en dat was te veel. Na al die lange minuten in een vliegtuig te moeten zitten kwamen we eindelijk aan in Wales. We liepen naar buiten en ging opzoek naar vervoer. 'Ik wou altijd al eens gaan naar Wales, ze zeggen dat ze aardiger zijn dan die in Engeland,' zei Phoenix. Waarom Yves antwoordde: 'Niemand kan aardiger zijn dan jij.'

En toen zaten Phoenix en Yves te zoenen. Om ze zo te zie n was erg pijnlijk. 'Mannen komaan laten we verder gaan. We huren wel iets om naar Conwy te gaan. 'En zo gezegd zo gedaan hadden en dan een soort van busje gehuurd en reden we meteen naar Texas Café. We waren er bijna tot onze gps uitviel. 'Stom ding,' hoorde ik Uriel vloeken. Iedereen begon te lachen en zelfs ik. Het was raar om hem dat horen te doen, normaal deed hij dat nooit. Het kwam vast door de stress. Dus moesten we de weg vragen aan mensen in de straat.

We waren gelukkig al in Conwy, we moesten nog in het Texas Café geraken. En na drie keer de weg te vragen, stopten we voor een gezellige cafeetje. Het had rode bakstenen en had overal mooie westerse versiering. Toen we naar binnen liepen zag ik meteen de podium waar Prim en die jongen had gezongen. Een man van de begon veertig liep naar ons toe. 'Als je jullie willen kunnen daar aan de grote tafel gaan zitten.'

We bedankten hem en gingen gaan zitten. We waren met dertien en er was nog een stoel over. Het leek te zeggen van ja we missen nog iemand, maar ze is hier in de buurt dus zal er wel snel zijn. De man kwam terug met de kaarten en lieten ons bestellen. 'Dus dertien Pannenkoeken, twee keer een citroen thee en elf koffie's?' herhaalde de man onze bestelling. 'Ja klopt inderdaad,' antwoordde mijn moeder. De man knikte en en liep naar de bar. Hij zei iets tegen de jongen die daar stond en riep daarna in de richting van de keuken: 'Rose dertien Pannenkoeken!'

Ik zag dat Sky de jongen aan de bar eens goed bekeek. 'Will,' trok ze mijn aandacht. Ik keek haar vragend aan en ze wees met haar hoofd naar de bar. 'Is dat niet die jongen van dat filmpje?' zei ze verder. En toen kwam hij naar onze tafel. Hij had een plateau in zijn handen met onze drankjes. De zette ze een voor een op tafel. 'De Pannenkoeken komen meteen,' zei hij en ik bleef hem aankijken. 'Ben je misschien Sam?' vroeg ik hem en toen hij knikte vroeg ik nog: 'Dus dan moet je Primrose kennen, we zijn op zoek naar haar. Weet jij waar ze is?'