Soulmates: Het verhaal van Primrose (voltooid)

~~25~~

Toen ik wakker werd zag ik Will op een stoel naast mijn bed liggen. Hij had een dekentje in zijn armen met daarop genaaid Cass. Ik keek genietend toe hoe schattig hij er wel niet uitzag. Will had zijn ogen dicht en zijn mond was lichtjes open. Zijn ademhaling was luid, maar hij zat wel niet te snurken. Gemompel was te horen in de kamer hiernaast. En meteen daarna zaten ze te huilen. Met een zucht stond ik op en deed de deur open die naar hun kamer leidde. Ik nam Alice op en deed ze in haar wipstoel. Hetzelfde deed ik met Evaen. Met de twee stoelen liep ik mijn kamer terug binnen. Ik zag dat Will ondertussen ook al wakker was. Een glimlach kwam automatisch op mijn gezicht. Hij glimlachte terug en hielp me met de stoeltjes naast het bed te zetten.

Hij ging ook het stoeltje van Cass halen en legde hem dan naast zijn broer en zusje. Will Ging naast me zitten op bed en keek glimlachend naar onze kinderen. 'Ik had nooit verwacht om zo'n leven te hebben. Met een prachtige vrouw en drie kinderen. Ik had me klaar gemaakt voor een vrijgezellen leven of om een gezin op te bouwen met een vrouw die niet mijn zielsverwant is.'
Ik keek hem van opzij aan en zag dat hij nog altijd naar de kinderen keek. Zonder op te kijken nam hij mijn hand vast en gaf er een kneepje in. Mijn spieren spanden op van zijn aanraking. Alle beelden kwamen terug in me op. 

De man die me vast hield keek me met een glimlach aan. 'Nee ik denk dat we hier nog veel plezier mee kunnen beleven.'
De ene man nam mijn been vast en een andere mijn andere been. Een derde deed mijn jurk naar boven en begon zijn broek los te doen. Ik probeerde de mannen aan mijn voeten te stampen of de twee andere die mijn handen vast had te knijpen, maar niets lukte. Ik werd nog steviger vast genomen en harder tegen de grond gedrukt. Al snel werd ik betast en verkracht.

Ik trok mijn hand terug en keek Will angstig aan. 'Sorry,' fluisterde ik. Ik haatte het om hem zo alleen te laten, maar ik kon het niet aan. Zijn aanraking, ademhaling, blik en geur. 'Ik versta het,' fluisterde Will terug. Ik ging een paar centimeter van hem zitten en keek naar de kleintjes. Ik zag ze alle drie ons aankijken. 'Hoe moeten we verder?'

Will keek me nu aan, maar ik bleef voor me uit kijken. 'Hoe bedoel je? We halen jou, Cass, Evaen en Alice hier uit. Dan leven we gewoon ons leven verder zoals we ervoor deden, maar dan met drie mensjes erbij. Ik heb gisteren mijn ouders gebeld en ze zijn er klaar voor. We moeten dan nog enkel zorgen voor de scheidingsbrieven.'

Kon ik dit wel aan? Zou Owens me opnieuw komen halen? 'Owens zal me gewoon opnieuw komen halen Will,' antwoordde ik en keek hem aan. Hij knikte en zijn mond ging open, maar toen hij niets kon zeggen deed hij zijn mond terug dicht. Hij leek na te denken hoe hij iets zou vertellen.

'Daarom dat we hem hier weg moeten krijgen. Ik weet dat je niet graag mensen vermoord, maar dit is de enigste manier. Samen met Victor hadden we gedacht aan vergif. Jij bent de enigste die zo dicht bij hem in de buurt kan komen. Wat dacht je ervan? Zou je het doen?' vroeg hij me. Ik keek hem bang aan. Ik wou niet in de buurt komen van Owens en hij zou meteen weten dat er iets niet goed is.  'Wat moet ik dan doen als hij weg is en ik het land verlaat? Wie moet er dan zorgen voor het volk? Hij heeft geen broers of zussen of welke familie dan ook. Het enigste wat ik weet is dat hij het land heeft gekregen van koning Elizabeth van Engeland. Denk je dat we kunnen terug geven aan haar?'

Hij knikte. 'Dat denk ik wel. Ik laat Trace anders even contact met haar opnemen. Met zijn status bij het politie zou het wel moeten lukken,' antwoordde hij. Daarna bleef het even stil. We zeiden beiden geen woord, alleen Evaen was te horen. Hij maakte kleine geluidjes wat een boze blik veroorzaakte bij Alice en Cass. Ze wouden beiden slapen, je kon het goed zien aan hun kleine oogjes.  'Ik doe het,' zei ik uiteindelijk. Will keek verbaasd op. 'We moeten wel met een geloofwaardig verhaal komen, want hij weet dat ik niet zomaar naar hem toe zou komen. En het gif moeten we ook klaar hebben, want zonder dat kan ik niets doen. Wat doen we daarna met zijn lichaam?'