And then I met you

Hoofdstuk 4

Ava♡: Emily

Ava♡: Ik ben ziek

Ava♡: Sorry ik verlaat je vandaag

Ava♡: YAAAAASSSS GEEN JEREMY

Emily: NOU ZEG VERLATER

Emily: Beterschap trouwens♡

Emily: Whahahaha is er toch nog een positieve kant aan ziek zijn

Fijn, Ava is vandaag ziek, dus dat wordt alleen fietsen. Voor een van de eerste keren in mijn leven stap ik op tijd de deur uit, precies als er geen getuigen zijn. The struggle is real.

Net op het moment dat ik weg wil fietsen doet mijn moeder de voordeur open. "Emily, wacht nog heel even, Hannah wilde toch weer naar school vandaag, misschien kunnen jullie samen fietsen." Ik zucht. Fijn. Ze is dus weer beter. Het was net zo lekker rustig.

"Wees voorzichtig! Fijne dag schat!"

"Mam ik-" maar mijn moeder hoort me al niet meer. Een paar seconden later stapt Hannah naar buiten. Ze draagt een kort zwart rokje met een crop top, ondanks dat het nog niet eens 20 graden is. Aan haar arm bungelt een kleine, zwarte handtas, die volgepropt zit met boeken. Ze weigerde om een rugzak te nemen, dat vond ze 'te nerdy'.

"Nou, laten we dan maar gaan." zeg ik tegen Hannah. "Ik heb niet echt zin om door jou te laat te komen." Hannah haalt haar fiets van het slot en trekt haar wenkbrauwen op. "Je denkt toch niet dat ik met jou gezien wil worden? We rijden samen de straat uit, zodat je moeder denkt dat ik je mag, maar verder niet. Stel je voor dat ik met je gezien word." Ze trekt een vies gezicht. "Het idee alleen al."

"Sorry? Je bent zeker bang dat als mensen mij met jou zien je niet alle aandacht krijgt." Ugh, waarom is Ava hier nu niet? Die had vast en zeker een geweldige belediging bedacht.

Hannah negeert mijn opmerking en neemt de afslag naar links in plaats van rechtdoor. Ze gaat dus omfietsen, alleen zodat ze niet bij mij in de buurt hoeft te zijn. "Zo kom je te laat hoor!" roep ik haar achterna. "Alles beter dan met jou fietsen!" kaatst ze terug.

Ik haal mijn schouders op en fiets snel door. Ze zou actrice moeten worden. Als onze ouders erbij zijn zijn we opeens beste vriendinnen, maar als we alleen zijn pakt ze elke kans die ze krijgt om me te beledigen. Al vanaf dag één, en ik heb nog steeds geen idee waarom.

Als ik bij mijn kluisje aankom zie ik Mason staan. Hij is dit jaar nieuw in onze klas gekomen en sinds dat ik werd aangewezen om hem rond te leiden door de school zijn we vrienden. Ik kan me zijn eerste dag nog glashelder herinneren. Hij had geen idee waar alles was, en ik stuurde hem telkens expres het verkeerde lokaal in. Dit leverde nogal awkward situaties op, voor hem dan. Voor mij was het eerder ontzettend grappig.

De grappigste was toch wel wanneer hij een of ander lokaal binnenkwam waar ze een belangrijke toets aan het maken waren. Mason werd helemaal gek omdat hij dacht dat hij vergeten was dat er een toets was en de leraar werd heel erg boos omdat hij zijn les verstoord had. Hij heeft een paar uur niet tegen me gepraat. Dit klinkt niet veel, maar voor Mason is dit een hele prestatie, aangezien hij zowat de hele dag door aan het praten is.

"Hey" zeg ik. "EMILY, LIEVERD, WE HEBBEN WISKUNDE VANDAAG" Hij kijkt me wanhopig aan.

Mason haat wiskunde. Hij is er helemaal niet goed in en haalt altijd onvoldoendes. "Tja, je zult er toch doorheen moeten gast. Ik heb geen vertrouwen in je." Mason geeft me een duw tegen mijn schouder. "Nee grapje, ik geloof in je hoor." zeg ik lachend.

"Mooi, want ik niet." Hij bijt op zijn lip. "Waarom hebben we eigenlijk wiskunde? Het is echt to-taal nutteloos." Hij maakt een drastisch gebaar met zijn handen. Ik haal mijn schouders op. "Geen idee."

"Hoe laat is het?" vraag ik aan mason. "Kwart over acht. NOG MAAR VIJF MINUTEN." Ik maak een ugh-ik-heb-geen-zin-in-wiskunde-gezicht en hij lacht. "Aww.. Misschien.." Mason pakt zijn telefoon en opent snapchat. "..vrolijkt een selfie je op?"

Ik kijk hem heel even bedenkelijk aan. "Op één voorwaarde. Ik wil het gestippelde hondje zijn."

"MAAR DAT IS ECHT ONEERLIJK WANT JIJ BENT ALTIJD HET GESTIPPELDE HONDJE."

Ik kan er ook niks aan doen dat ik er tien keer beter uit zie met de filter van het gestippelde hondje.."

"Nee ma-" Hij kijkt me met een sip gezicht aan.

"Mason schiet op, de bel gaat zo."

Hij zucht diep en brengt dan toch zijn arm omhoog om de selfie te maken. "NIET WEGKLIKKEN!" krijs ik als Mason zijn vinger naar de hoek beweegt. "Daar sta ik goed op." Hij kijkt me verontwaardigend aan. "Maar ik niet."

"Echt wel, daar ben je schattig." ga ik tegen hem in. "Nee dat plukje haar zit raar." Verbaasd kijk ik naar de foto. "Welk plukje?"

"Dat plukje." Mason wijst naar zijn haar, maar ik zie geen raar plukje zitten. "Ik zie niks."

"Blinde kip."

"Ijdeltuit."

"Luie olifant."

"Kotsend var-" "Hoi Emily." Voor de eerste keer in mijn hele leven ben ik blij om Jeremy te zien. Ik kon niks beters bedenken dan kotsend varken, en dat is nou niet bepaald de beste belediging. "Waar is Ava?" Hij spreekt haar naam uit alsof ze een of andere godin is.

"Ziek." antwoord ik droog. "Oh." Jeremy kijkt bezorgd. "Nou, wens haar beterschap van mij!!"

"Oké." Dat ga ik sowieso vergeten. Jeremy loopt weg met een klein glimlachje om zijn mond. Ik zou niet raar opkijken als hij met een mega fruitmand aankomt morgen of zoiets. De gedachte alleen al maakt me aan het lachen.

"Wie was dat?" Ik draai me om en zie Charlotte staan. "Oh hey. Dat was Jeremy, Ava's stalker."

Charlotte schiet in de lach. "Ohh, die rare gast. Maar aan de andere kant heeft het wel iets schattigs."

"Wat ben je weer lekker op tijd." glimlach ik. "Ja ik weet het, ik had me verslapen, mijn wekker ging niet af. En toen kon ik geen goede kleren vinden om aan te doen, en ik had ook nog alle stoplichten tegen. En toe-"

"Ja, ja, ja, genoeg gekletst. Er is wat veel belangrijkers op dit moment. Wat vindt je van deze foto?" Mason duwt zijn telefoon in Charlottes gezicht.

"Ja, zo kan ik het niet zien."

"Hier." Mason geeft haar zijn telefoon aan. Hij kijkt nerveus opzij terwijl hij op zijn nagels begint te bijten. "Nou? Wat vindt je ervan?" Als ze niet meteen reageert herhaalt hij zijn vraag nog een keer, met een nog nerveuzere stem. "Wat vindt je ervan?" Hij doet zijn ogen dicht en haalt diep adem. "Als je de foto niet leuk vindt kan je het zeggen hoor, ik kan de waarheid wel aan." Hij knijpt een oog open. "Denk ik.' voegt hij piepend toe.

Charlotte geeft Masons telefoon terug. "Nee, het is een leuke foto."

"Weet je het zeker?" vraagt Mason voor de zekerheid.

"Jep."

"Heel heel heel zeker?"

"Ja-ha, heel zeker."

"Oké, dus is hij gewoon leuk, of een beetje leuk, of heel erg leuk, of superleuk, of-"

"MASON. Stop. Het is een leuke foto. Punt."

Op dat moment komt mevrouw Smit de gang op gelopen. "Sorry mensen, ik ben een beetje laat, ik hoop niet dat jullie het erg vinden."

"Helemaal geen moeite mee." fluister ik grinnikend tegen Charlotte. "Mason, ik zit toch naast jou?" Mason komt naast me lopen en haakt zijn arm door die van mij. "Lieverd, ik heb je geclaimt voor wiskunde, dat weet je toch?" Bij het woord wiskunde trekt hij een vies gezicht. Ik trek hem mee het lokaal in. "Kom op, je kunt het."

-

A/N: YAAASS EINDELIJK HOOFDSTUK 4! Ik hoop dat jullie het leuk vinden :))

xx Isa