And then I met you

Hoofdstuk 6

"What the.. wat doe jij hier?" Ik ben stomverbaasd. Hannah.. en Mason?? Hason? Mannah? Het klinkt niet eens goed. Het is gewoon goor. Het idee alleen al. Normaal steun ik mijn vrienden in alle relaties die ze hebben, maar dit?

"LIEVERD! ZO FIJN OM JE WEER TE ZIEN! Ik-"

"NEE. STOP. DIT KAN IK NIET AAN." krijs ik. "Hoe kan je me dit aandoen?" Mason probeert me te onderbreken maar ik bedek zijn mond met mijn hand. Ik hoef het niet te horen. "Ik snap het gewoon niet Mason. Waarom precies zij? Kon je niet even iemand anders uitkiezen? EN TROUWENS, WAAROM WIST IK HIER NIKS VAN? ALS EEN VAN JE BESTE VRIENDEN HOOR IK DIT SOORT DINGEN TE WETEN. TOCH?"

Ik laat me op de drempel vallen. "Dit is onmogelijk. En raar. Zeg me alsjeblieft dat dit niet aan het gebeuren is."

Hij kijkt me aan. Ik kan zijn uitdrukking niet plaatsen. Bang misschien. "Ik.. ik kwam alleen even iets ophalen." Ik staar hem een paar seconden verward aan. "Dus.. je bent niet het nieuwe vriendje van Hannah?"

"Um. Nee!" Mason kijkt me ontzet aan en hij slaat een hand voor zijn mond. "Waarom zou je dat denken?"

Ik zak bijna in elkaar van opluchting en vlieg Mason om zijn hals. "DANKJEWEL DANKJEWEL DANKJEWEL." Terwijl ik dit zeg richt ik mijn handen naar de hemel.

Mason voelt aan mijn voorhoofd. "Gaat het wel helemaal goed met je lieverd?" Als ik alles uitgelegd heb schiet hij in de lach. "Geen zorgen, dat gebeurd niet. Never nooit." zegt hij terwijl de tranen van het lachen over zijn wangen lopen. "Je bent echt een sukkel Em."

"Dat hoor ik wel vaker. Maar wat kwam je wel doen dan?"

"Ik kom mijn etui ophalen. Die zit nog in je tas volgensmij."

Ohja. Die had ik afgepakt. Bijna vergeten. Ik begin al te grijnzen bij de herinnering.

"MASON STOP" sis ik niet bepaald zachtjes. Mevrouw Blanc kijkt waarschuwend onze kant op. We zitten naast elkaar bij Frans en hij zit op dit moment pennen naar mijn hoofd te gooien. Fijn.

"Mijn pennen zijn op, mag ik een pen lenen?" zeurt Mason. Grijnzend kijk ik naar zijn pennen die inmiddels in mijn etui zitten.

"Nee, dat is dan jammer voor je, dan had je ze niet naar mijn hoofd moeten gooien." Ik ga weer verder met de opgaven die we moeten maken. Niet dat ik me kan concentreren nu Mason heeft besloten zich als een klein kind te gaan gedragen.

"WAT?" sis ik, terwijl ik zijn hand waarmee hij op mijn schouder zat te tikken wegsla. Als je niet beter zou weten zou je denken dat hij drie is. Mason doet zijn mond open om iets te zeggen maar hij wordt onderbroken door de scherpe stem van mevrouw Blanc Mijn hoofd schiet omhoog.

"Mason en Emily, ik ben het zat! Dit is nu al de zoveelste keer dat ik jullie moet waarschuwen, ga je maar melden!"

Ik schiet Mason een dodelijke blik toe, stop mijn spullen in mijn tas en loop boos het lokaal uit. Al snel haalt Mason me in.

"Emily niet boos zijn alsjeblieft." Ik duw hem aan de kant. "Mason, ik ben niet goed in frans en ik moet mijn cijfer ophalen, dat weet je. Dan helpt het niet echt als ik er door jou uitgestuurd word."

Ik loop boos naar het kamertje van de klassencoördinator om een briefne te halen. "Maar nu hebben we geen les meer de rest van dit uur!" probeert Mason vrolijk als we richting de aula lopen.

"Ja en we missen de uitleg." Snauw ik. Ik ga aan een tafel zitten.

"Lieverd, dat is toch lekker?" Zegt Madon terwijl hij neerploft op een stoel tegenover mij. "Maak je niet zo druk."

"MASON. Ben je serieus zo dom? Als ik de uitleg niet krijg, snap ik het niet, haal ik een slecht cijfer, en ga ik misschien niet over, alleen maar omdat jij pennen naar mijn hoofd zat te gooien!" Sis ik.

Ik duw een geel blaadje in zijn handen en begin er zelf ook één te vullen. "Waarom ben je eruit gestuurd?" Lees ik hardop voor. "Omdat ik rare vrienden heb die zich als driejarigen gaan gedragen en ik daarvan de schuld krijg." Ga ik verder terwijl ik schrijf.

De volgende paar minuten negeer ik Mason volkomen, alleen maar om hem te irriteren.

"OKÉ SORRY WIL JE ME ALSJEBLIEFT VERGEVEN ALSJEBLIEFT ALSJEBLIEFT ALSJEBL-" Hij ziet eruit alsof hij bijna in huilen uit kan barsten. Ik knijp mijn ogen samen naar hem. "Sorry is niet genoeg." Onderbreek ik hem.

"Maar-" hij stopt en denkt even na. "Is de helft van mijn Mars wel genoeg?" Mijn ogen worden groot en ik begin te twijfelen. "Driekwart." zeg ik dan.

"MAAR HET IS MIJN GELIEFDE CHOCOLADEREEP!" Als hij me ziet kijken twijfelt hij even maar stemt er dan met tegenzin mee in. "Mag ik nu een knuffel?" Hij spreidt zijn armen en ik geef hem een knuffel. Achter zijn rug om pak ik zijn etui en mik hem in mijn rugtas. Tot mijn verbazing gooi ik niet mis. Ava zou trots op me zijn.

Om een lang verhaal kort te maken, Mason had het volgende lesuur pas door dat hij zijn etui kwijt was, en raakte helemaal in paniek. Het was hilarisch. Aan het einde van de dag vertelde ik hem dat ik zijn etui had gepakt en toen heeft hij gezegd dat ik als straf nooit meer chocolade van hem kreeg. Niet dat ik dat erg vind want dat is hij morgen toch weer vergeten.

Ik pak Masons etui uit mijn schooltas, die nog op de trap stond omdat ik te lui was om hem naar boven te brengen. "Hier."

"Thanks." Hij kijkt me blij aan en geeft me een knuffel. "Nou.. succes dan maar met haar vriendje, wie het ook mag zijn. OOOHH. DALIJK IS HET EEN BEKEND IEMAND." Ik had niet raar opgekeken als zijn ogen nu in hartjes waren veranderd. "MAAK DAN EEN FOTO MET HEM OKÉ?"

Ik lach. "Ik hoop dat het tenminste iemand is die ik mag, maar is goed."

"NIET VERGETEN!" roept Mason terwijl hij weer op zijn fiets stapt.

"Nee-hee"

"ECHT NIET VERGETEN HOOR." hoor ik Mason nog net schreeuwen voordat ik de deur dichtdoe. Ik schud glimlachend mijn hoofd. Apart kind dat het is.

-

A/N: EINDELIJK HOOFDSTUK 6! Sorry dat het zo lang duurde voordat dit eropkwam, ik had geen inspiratie.. Dit was oorspronkelijk een heel erg lang hoofdstuk, dus ik heb het in tweeën gesplitst, ik zal het volgende hoofdstuk morgen posten :))

xx Isa