together // sequel to Forever

Epilogue

Η καρδιά κου χτυπούσε δυνατά λες και θα έβγαινε απο το στήθος μου. Κρύος ιδρώτας είχε τρέξει στο μέτωπο μου και ένιωθα τους παλμούς μου να αυξάνονται. Φοβόμουν. Υπήρχε ένας κόμπος στο στομάχι μου και ένιωθα οτι κατι δεν πήγαινε καλα. Δεν θα άντεχα να τον χάσω. Οχι τωρα που είμαστε κοντά στην ευτυχία μας.

"Liam άσε με. Θα τον σκοτώσουν. Άσε με να παω σε εκείνον." Του είπα παρακλητικά και ένιωθα τα ματια μου να βουρκώνουν. Ο Liam άφησε το γερό του κράτημα και έφυγα σαν σίφουνας περνώντας διπλα του. Έτρεξα προς στην αίθουσα Α προσπερνώντας τα πτώματα των ανδρών. Και τοτε ηταν που σκέφτηκα,τι κανω εδω; Απο ποτε εγω σκοτώνω; Και γιατι σκοτώνω; Γιατι μπλέχτηκα με τον Harry; Ειχα μια ευκαιρια να φύγω μα την άφησα και πέταξε μακριά μου.

Κοίταξα τα χέρια μου και υποσυνείδητα ειδα αίματα πάνω τους. Ειχα αλλαξει και ειχα γινει μια Rose που είχε βάλει τον ερωτα πάνω απο τις ανθρώπινες ζωές.

Συνέχισα να τρέχω μεχρι που έφτασα μπροστά απο μια πόρτα με το γράμμα Α πάνω της. Όρμηξα μεσα και ολα τα βλέμμα έπεσαν πάνω μου. Ο Harry με κοιτούσε απο μακριά και πάνω στο πρόσωπο του υπήρχαν ουλές και πληγές. Το βλέμμα του ηταν βασανισμένο και εξαντλημένο. Τον κρατούσαν απο τους καρπούς ενω το σωμα του ηταν πεσμένο κατω απο την κούραση.

"Salut Rose. Βλέπω δεν αντέξεις μακριά του σωστά;" Ρωτησε σαρκαστικά ο Zach. Δεν τον κοίταξα καν. Το βλέμμα μου ηταν σφραγισμένο στov Harry. Σκεφτόμουν οτι δεν θα βγαίναμε απο εδω ζωντανοί. Έβαλα το χέρι μου μεσα στο σάκο και ψαχούλεψα γρήγορα το εσωτερικό του. Οι φρουροί γύρισαν τα όπλα τους προς τα εμενα όταν είδαν οτι έψαχνα κατι στον χακί σάκο. Ολα θόλωσαν. Όταν το χέρι μου ακούμπησε την συσκευή κου έψαχνα ολα έγιναν μαύρα. Οχι δεν με χτύπησε κατι ή κάποιος απλα το μυαλό μου δεν ηταν πια εκει. Ξανά έζησα τα πάντα με τον Harry. Όλες πο σκηνές του ερωτα μου για αυτον πέρασαν μπροστά απο τα ματια μου. Οι πρώτες μέρες στο σπίτι του μεχρι την πρόταση γάμου. Τα συναισθήματα μου ηταν τοσο δυνατά για αυτον. Και διάολε τον αγαπω με ολη μου την ψυχή,μα δεν ειμαι εγω. Δεν ειμαι η Rose που δεν συνήθιζε να σκοτώνει ούτε μυρμήγκι. Και τωρα σκοτώνω ανθρώπους. Δεν θελω να ζω με αυτος με αυτο το βάρος και αυτήν την αμαρτία πάνω μου.

Πήρα την λευκή στρογγυλή συσκευή στα χέρια μου και την ακούμπησα γρήγορα πάνω στον τοίχο. Τα μάτια του Harry πλυμμηρισαν με φόβο όταν είδε την βόμβα που ειχα τοποθετήσει διπλα μου. Τα μικρά μπιπ ακούγονταν και σηματοδωτουσαν το τελος. Ενα τελος που έδωσα εγω στον ίδιο μου τον εαυτό. Και πρώτου κανεις προλάβει να αντιδράσει ένας μεγάλος κρότος ακούστηκε και όλο το δωμάτιο βυθίστηκε στον πόνο και στο σκοτάδι. Σε ενα απέραντο σκοτάδι.

[...]

2 χρονια μετά

H A R R Y

Δυο χρόνια. Έχουν περάσει δυο γαμημενα χρόνια και όμως ο έρωτας μου για αυτήν δεν άλλαξε. Και ειναι αστείο το πως εμείς αλλάξαμε και οχι ο έρωτας μου για αυτήν. Εγω κατέληξα σε ενα αναπηρικό καροτσάκι και αυτη; Αυτη στο χώμα. Με πονάει που το λεω. Με πονάει πιο πολυ απο εκείνη την καταραμένη στιγμη που βύθισαν το ομορφο μα άψυχο σωμα της βαθιά μεσα στην γη. Εγω,είπαν,γλίτωσα απο θαύμα. Αυτη,παλι είπαν,αν δεν ηταν διπλα στην καταραμένη βόμβα θα ζούσε. Ομως οχι. Δεν έγιναν ετσι τα πραγματα. Δεν έχουν όλες οι καταλήξεις στην ζωη χαρούμενο τελος. Και εμείς,αγαπη μου,δεν είχαμε χαρούμενο τελος. Ομως αν το δούμε αλλιώς θα ειναι χαρούμενο σε λιγο.

"Ας σου διαβάσω ενα γράμμα κου έγραψα για εσενα μωρο μου." Μονολόγησα κοιτώντας την πλάκα που είχε χαραγμένο το ομορφο όνομα της πάνω.

Αγαπητή Rose,
Μωρο μου ομορφο. Τριαντάφυλλο μου. Ναι δεν θα τα ακούσεις ποτε  να βγαίνουν απο το στομα  μου αυτές οι κουβέντες. Γιατι ή δεν θα ζω εγω ή δεν θα ζεις εσυ. Λυπάμαι όταν σκέφτομαι οτι κάποια στιγμη θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε επειδη θα εχει χαθεί ο δρόμος μας. Δεν παμε πια απο την ιδια κατεύθυνση. Σωστά; Δεν πειραζει. Θα σε βρω σύντομα. Αχ και να ήξερες αγαπημένη μου Rose ποσο να ποσό πολύ σ'αγάπησα. Και μην ανησυχείς,θα ξανά ειδωθουμε σύντομα.
Σ'αγαπω.

-O Harry σου.

Δεν ειχα καταλαβει πως δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο μου όταν ένιωσα ενα άγγιγμα στον ώμο μου. Γυρισα και ειδα την λυπημένη έκφραση του Niall.

"Έλα φίλε." Ψιθύρισε και έγνεψα. Γύρισα και κοίταξα ξανά την πλάκα.

Να προσεχεις αγαπη μου,φεύγω προσωρινά ομως θα τα ξαναπούμε. Μεχρι τοτε...