Ես Գաբրիելան եմ: 17 տարեկան եմ:
Մի փոքր պատմեմ իմ մասին: Արտաքին տեսքս քիչ թե շատ գեղեցիկ է,մազերս մուգ շականակագույն է,աչքերս կապույտ,կարծես թե ծովի ալիքներ լինեն:Բնավորությամբ հանգիստ եմ,բայց նաև չարաճճի,սիրում եմ նկարել:Ապրում եմ Հայաստանում,հաճախում եմ դաշնամուրի դասընթացների,սակայն չեմ սիրում նվագել:Ունեմ ընկեր:Նրա անունը Դավիթ է:Արդեն 18 տարեկան է:Նա շուտով կմեկնի ծառայության Հայոց Բանակում:
Ահա իմ Դավիթը:Ես նրա հետ ծանոթացել եմ խանութում,երբ նա այնտեղ աշխատում էր որպես գանձապահ( կասսայում աշխատող 😄): Ես նրան սիրահարվեցի հենց առաջին հայացքից:Մենք ընկերություն ենք անում մոտավորապես 4 ամիս:Մի օր զանգ ստացա.
-Գաբբիս,ուրես սիրունս:?
-Տանն եմ Դավս,ինչ է պատահել?
-Արի հանդիպենք,քեզ կարևոր բան ունեմ ասելու:
-Դավ սիրտս անհանգիստա, ներքին տագնապ կա-գրեթե լացակումած կրկնում էի ես:
-Գաբբի հանգիստ,ես հիմա կգամ քո ետևից,դու պատրաստվիր,կգնանք սրճարան կզրուցենք:
-Լավ, հիմա կպատրաստվեմ,-ասացի և հեռախոսը անջատեցի:
Հագա իմ գեղեցիկ շորերից մեկը:
SMS ստացա...(ես արդեն ձեր տան մոտ եմ իջի)
-Մամ ես գնում եմ Դավիթի հետ սրճարան
-Լավ բալես,միայն թե շատ չուշանաս լավ?:
-Լավ մամ ջան,եղավ,-համբուրեցի մամուլիս ու գնացի:
Դավիթը ինձ տեսնելուն պես մոտեցավ գրկեց համբուրեց այտս ու ասաց.
-Գնանք սիրունս?
-Ըհն,- ձեռքս բռնեց և քայլեցինք
Նստեցինք մոտակայքում գտնվող սրճարանում:Սկսեցինք զրուցել... ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ
ՍԻՐԵԼԻՆԵՐՍ ՁԵԶ ԴՈՒՐ ԵԿԱՎ? ՄՅՈՒՍ ՄԱՍԵՐԸ ԱՎԵԼԻ ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ ԵՆ...ԳՐԵՔ ՁԵՐ ԿԱՐԾԻՔԸ...ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ