Kiedy Melhiore zostaje pokonane przez króla Adrysa, Rhenna musi udać się do wrogiego państwa i tam poślubić bezwzględnego władcę. Dziewczyna, traktowana na początku jako karta przetargowa, okazuje się wkrótce o wiele cenniejsza, niż mogłoby się wyda...
Król Adrys patrzył, jak dziewczyna upada bezwładnie na podłogę. Purpurowa krew już po kilku sekundach zaczęła barwić suknię, robiąc jednocześnie kałużę obok brzucha Rhenny. Mężczyzna odłożył sztylet na stolik i klęknął przy swojej narzeczonej. Niewielka bruzda przecinała jej czoło i nadawała całej twarzy groteskowy wygląd. Adrys jednak nie zwracał na to uwagi. Patrzył teraz w jej oczy - otwarte, a jednocześnie martwe. Mają barwę niczym zamarznięte jezioro - pomyślał. Oby Alister miał rację. Inaczej lud nie będzie zadowolony, a kolejne wojny przysporzą więcej problemów niż chwały. Władca stracił dość sił w natarciu z armią Melhiore. Co prawda, ten kraj nie miał szansy z potęgą Lysion, ich ludzie byli wycieńczeniu i zmarnowani, więc to nie stanowiło głównego problemu. Trudnością okazała się głupia natura. Najpierw sztorm na morzu pochłonął dwadzieścia statków, a potem nieznana epidemia zaatakowała armię. Zupełnie, jakby Melhiore wszystkimi siłami starało się odpędzić wrogów. Prostaczkowie wierzyli, że wyspa żyje i nie odpuści im tego płazem. — Głupcy — powiedział Adrys, odwracając wzrok od dziewczyny. — Niby jaki kraj mógłby ożyć? Przecież to niedorzeczne.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Z końca pomieszczenia dobiegały ciche głosy - kobiety i mężczyzny. Rozmawiali o czymś gorączkowo, chociaż nie można było rozróżnić pojedynczych słów. — To szaleństwo — odezwał się mężczyzna. — Jeśli ktoś się dowie, nasze głowy zawędrują na pal! — Nie krzycz tak, bo ktoś jeszcze przyjdzie.
— Mam wrażenie, że czasami sama prosisz się o śmierć.
Kobieta roześmiała się cicho.
— Ktoś już mi to mówił - na raz jej głos zniżył się nieco. — Pamiętasz o przysiędze naszego rodu? Ślubowaliśmy to i ja mam zamiar dotrzymać słowa.
— To było zanim tu trafiliśmy — żachnął się mężczyzna. — Czy nasza święta księga przewiduje wygnanie i niewolę? Nic mi o tym nie wiadomo. — Och, Svein... Możesz robić co chcesz, ale ja się nie wycofam. — Jesteś szalona, cholernie szalona — odezwał się po kilku sekundach ciszy. — Ale dobrze, nie zostawię cię samej. Poza tym, mi też trochę jej szkoda. — Widzisz? Jeśli jej się uda, to i nam będzie lżej. Może nawet wrócimy do domu. — Mam nadzieję, Shass.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
