Yıkadığım bulaşıkları durulayıp yerine yerleştirince işim bitmişti. Oflaya oflaya odama giderken herzamanki gibi annemin bağırışlarını duydum. Yanına gidip sorunun ne olduğunu sormayı düşünsem de daha sonra boşverip odama geçtim.
Ben Derin , Derin Yılmaz. Orta gelirli bir ailenin en büyük çocuğu ayrıca tek kızıyım. Dört erkek kardeşim var. 18 yaşındayım. Derslerinde pek başarılı olmayan , ailesinin standartlarına pek uymayan , basit bir türk kızıyım anlayacağınız.
Evdekilerle veya akrabalarla aile bağlarım pek kuvvetli değildir. Annem herzaman sivri dilim yüzünden herkesi kendimden nefret ettirdiğimi söyler. Açıkçası pek dikkate almam. İçimden geçeni dışarı vurduğum için benden nefret edecek kişilerle zaten işim olmaz. Lise hayatıma kadar dışardan bakınca çok neşeli , pozitif biri gibi duruyordum. Ki öyleydim de zaten. Yani şu anki durumun tam tersiydi. Kullandığım antidepresanlar yüzünden şu an bu haldeyim. Lise bire geçtiğim yılın ilk dönemi tam sekiz tane zayıf getirmiştim. İkinci dönemin başlarında kendime gelmeye başladım bu notlarla giderse kesinlikle sınıfta kalacaktım. İşte bu düşüncelerle başladı. Sınıfta kalırsam korkusuyla günlerce kendimi yiyip bitirdim. Geceleri uyku denen şey gidip yerini derin düşüncelere bırakıyordu. Sabaha kadar ağlayıp ne yapacağımı düşünüyordum. Normalde pek zayıf olduğum söylenemez. İştahım çok açıktır. Ama bu zamanlarda yemeden içmeden de kesilmiştim. Okuldan gelince odama kapanıp tekrar okul vakti gelene kadar ne yapacağımı düşünürdüm. Bunları kimseyle paylaşmadım. Ne annem ne babam. Zaten öyle anlayışlı bir anne veya babaya da sahip değilim. Ama son zamanlarda bendeki değişimi anne ve babam farketmeye başladı. İlk annem sordu neyim olduğunu. Artık içimde tutamadığımı anladığımda anneme herşeyi anlattım o da babama aktardı. Bir ay boyunca bahsettiğim şeyler tekrarlandı. Annem ve babam sürekli okula gelip öğretmenlerimle iletişime geçtiler. Ama ben hiçbir şekilde içimi rahata erdiremiyordum.
İki ay bu şekilde geçti. Ama bu iki ay içinde psikoloğa gittik. Doktorla yaptığımız görüşmeden sonra bana tam tanı koyamayacağını , ama tahminince OKB hastası ve depresif belirtilerimin olduğunu söyledi. Pr.... Adında bir ilaç kullandım. Başta ilaç istemedim ama doktor başka şekilde rahatlayamayacağımı belirtince mecbur kaldım.
Karne günü geldi ve ben iki zayıfla sınıfı geçtim. Elbette mutluydum. Ama sınıfı geçtiğim halde halen daha içimdeki sıkıntının dinmediğini farkettim. O an anladım ki benim çok başka problemlerim var.
Yaz tatiline girdiğimizde doktor kontrolüne gittim. İlacımı değiştirdi ve daha yüksek dozda bi antidepresan kullanmaya başladım. Şimdi ise o antidepresanların bağımlısı olarak yaşıyorum. O gün bu gündür pek arkadaşı olmayan , soğuk , herkesi kendinden soğutan bir kızım. Halimden elbette memnun değilim. Ama bu hayat benim tercihim değil di zaten.
Arkadaşlar bu benim ilk hikayem. Eğer birazcık umut görüyosanız lütfen beğenin. Çok zor birşey istemiyorum sizden sadece ekranın sol alt köşesine dokunacaksınız. 😘❤️ desteğinizi esirgemeyin lütfen.
