Him

Χαμογέλασα σε έναν Άγγελο

Λένε ότι τα περισσότερα χαμόγελα που θα δημιουργηθούν στα χείλη σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου θα είναι σχεδόν ψεύτικα, αφηρημένα, χωρίς πραγματικά να τα εννοείς.

Μα, ξέρω ότι όταν μεγαλώσω, γεράσω και αναλογιστώ τη ζωή μου, αν ποτέ υπήρξε ένα πραγματικό χαμόγελο, η στιγμή που του χαμογέλασα θα ξεπηδήσει αμέσως μπροστά μου... Γιατί, ποτέ δε ξεχνάς τον άνθρωπο που σε έκανε να νιώσεις αληθινή!

Θα κλείναμε για Χριστούγεννα, θυμάμαι. Τα πρώτα γερά κρύα του Χειμώνα είχαν κάνει την εμφάνιση τους, σηματοδοτώντας την αρχή της παγερής λατρεμένης μου εποχής.

Εκείνη τη μέρα έβρεχε. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ και τον ήχο της βροχής. Ήταν απ'τις ωραιότερες, στη πραγματικότητα! Δεν έπεφτε με μανία πάνω στα πεζοδρόμια, στις σκεπές, στα αυτοκίνητα και στους δρόμους. Όχι, ήταν ήρεμη βροχή. Ιδανική για να περπατήσεις.

Και αυτό έπραξα.

Σχολάγοντας, πήρα γρήγορα το σακίδιό μου και ανυπόμονα έτρεξα έξω. Πριν βγω εκτεθειμένη στη βροχή, φρόντισα παρόλα αυτά να φορέσω τη κουκούλα της παχιάς ζακέτας μου, η οποία όμως ήξερα ότι δεν επρόκειτο να με γλίτωνε από ένα απλό κρυολόγημα. Μικρό το τίμημα όμως για ένα τέτοιο μεγαλίο της φύσης, και έτσι, άρχισα να περπατάω προς το σπίτι, όσο πιο αργά μπορούσα.

Το τοπίο γύρω μου γαλήνιο, αν εξαιρέσεις τους βιαστικούς περαστικούς που έτρεχαν να κρυφτούν απ'τις στάλες της βροχής. Λίγη ομίχλη είχε δημιουργηθεί, σκεπάζοντας τον δρόμο μου και κάνοντας τη φύση γύρω μου να φαντάζει παραμυθένια. Ίσως και να ήταν η πρώτη φορά που δεν άκουγα μουσική περπατώντας. Η βροχή, εκείνη τη στιγμή, ήταν η ιδανική μελωδία.

Ξάφνου, άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου και αν δεν ήξερα καλύτερα, θα έλεγα ότι δε τον γνωρίζω. Μα, φυσικά, ήξερα ακριβώς ποιος ήταν...

Πλησιάζοντάς με, στάθηκε κοντά μου, λαχανιασμένος απ'το τρέξιμο. Τα μαλλιά του ακατάστατα και βρεγμένα, καθώς η κουκούλα του είχε γλιστρήσει απ'το κεφάλι του, μα τα μάτια του το ίδιο ζωηρά όπως πάντα.

Με ρώτησε τι γύρευα μόνη μου μέσα στη βροχή, αν ήθελα να πάρει τη μάνα του για να με πάει σπίτι και ότι σίγουρα θα αρρωστήσω.

Απλώς χαμογέλασα ως απάντηση. Ενδιαφερόταν μήπως αρρωστήσω... Γιατί μου άρεσε τόσο πολύ αυτό; Κανονικά δε θα έπρεπε, καθώς όταν ένας νοιάζεται για σένα, πρέπει και εσύ να του το ανταποδώσεις! Πάραυτα, εντελώς ανεξήγητα, δεν είχα πρόβλημα με αυτόν...

Του έκανα νόημα να συνεχίσουμε να περπατάμε και άρχισα να του μιλάω για το ότι λατρεύω τη βροχή, το χειμώνα και να περπατάω έξω τις βροχερές μέρες.

Προς έκπληξή μου, το ίδιο άρεσε και τον ίδιο.

Μου είπε ότι και εκείνος λάτρευε τη βροχή και συνέχισε με το ότι ίσως να έφταιγε ότι γεννήθηκε μια βροχερή μέρα του Φλεβάρη. Μου διηγήθηκε τη μέρα που γεννήθηκε, ότι η βροχή ήταν όπως και εκείνη τη μέρα, ότι η μητέρα του είχε φρικάρει γιατί το παιδί της δεν ήθελε να είναι μελαγχολικό -όπως λένε ότι είμαι τα παιδιά που γεννιούνται στη βροχή- και γιατί ο πατέρας του πήγαινε γρήγορα προς το νοσοκομείο, θέλοντας να προλάβει να μην γεννήσει στο αμάξι.

Καθόλη την ώρα που μιλούσε, παρέμενα σιωπηλή και τον άκουγα με προσοχή. Ευχόμουν ο δρόμος για το σπίτι για μια φορά να ήταν ατελείωτος, μα γνώριζα ότι η ελπίδα θέλει να πιστεύεις στις ψευδεαισθήσεις και εγώ δεν ήμουν ποτέ καλή σε αυτό.

Φτάνοντας έξω απ'το σπίτι μου, σταματήσαμε.
Μου είπε ότι ήλπιζε να μην ήμουν άρρωστη την άλλη μέρα.
Του χαμογέλασα για άλλη μια φορά.
Για τις υπόλοιπες πέντε μέρες, ήμασταν και οι δύο άρρωστοι...

~~~~~~
Δεύτερο κεφάλαιο! √

Η γνωριμία συνεχίζεται και αυτή τη φορά πέφτουν και χαμογελάκια!

Το επόμενο δε ξέρω πότε θα μπει, οπότε... No promises!

Kisses!! 😘