Him

Συνάντησα έναν Άγγελο

  Θυμάμαι εκείνη τη μέρα... Τα μάτια του ήταν τόσο φωτεινά, απορούσα μήπως έκλεψε εκείνος τον ήλιο. Βλέπεις, είχε συννεφιά. Φθινόπωρο, λίγο αεράκι φυσούσε τα μαλλιά μου, κάνοντάς με να παραπονιέμαι. Ήμουν τόσο μαύρη για να με προσέξει, τόσο διαφορετική απ'τον ίδιο. Ίσως και εγώ έπρεπε να κοιτάξω μακριά εκείνη τη στιγμή, μα Θεέ μου, ήθελα λίγο απ'το φως του!
Δε τα ξέχασα αυτά τα μάτια και δε πρόκειται να τα ξεχάσω για το υπόλοιπο της ζωής μου. 

Τις επόμενες μέρες κατάφερα να του μιλήσω, προς έκπληξή μου με τη βοήθεια του ίδιου. Πρώτη φορά ένιωθα έτσι. Τα πόδια μου μπροστά του γινόντουσαν ζελές, η γλώσσα μου δεν ελεγχόταν και κάτι μέσα στη κοιλιά μου έμοιαζε να χορεύει ξέφρενα, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε λες και ήταν αθλητής σε μαραθώνιο. Αποφάσισα, παρόλα αυτά, να είμαι ψύχραιμη και να μην δώσω περαιτέρω σημασία στο θέμα. Ίσως στη τελική να ήμουν απλά άρρωστη! Η ιδέα του ότι ίσως αυτός να το δημιουργούσε όλο αυτό φάνταζε τρελή στο μυαλό μου.

Ακόμα θυμάμαι τη πρώτη μας συνομιλία, εκείνη τη μέρα που ήταν απ'τις αγαπημένες μου της εποχής. Τα φύλλα είχαν ήδη αλλάξει το χρώμα τους προς το πορτοκαλο-κίτρινο, ενώ υπήρχε ακόμα ήλιος με ελάχιστο αεράκι, που φυσούσε Νοτιά. Βρισκόμασταν στον κήπο και όπως το περίμενα, μου άρεσε. Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη φύση. Συνήθως δεν είχα πρόβλημα με το να σηκώνω πράγματα και έτσι πίστευα και εκείνη τη μέρα, μα δυστυχώς ή ευτυχώς, είχα. Τυλίγοντας τις παλάμες μου γύρω απ'το χερούλι του μεγάλου κουβά γεμάτο νερό, που η καθηγήτρια είχε εφεδρικά χρησιμοποιήσει σαν ποτιστήρι. Eτοιμάστηκα να το σηκώσω, σίγουρη ότι θα τα καταφέρω, μα προς έκπληξή μου το επόμενο λεπτό διαπίστωσα ότι έκανα λάθος. Ο τεράστιος κουβάς με το νερό έμοιαζε απίθανο να σηκωθεί από ένα μόνο άτομο. 

Κοίταξα γύρω, πολύ εγωίστρια για να ζητήσω βοήθεια μα συνάμα πολύ συνεπής στα λεπτά που είχα πει στη καθηγήτρια ότι θα της το είχα παραδώσει ώστε να τα παρατήσω. Προσπάθησα να το ξανά σηκώσω, άλλες τρεις φορές συγκεκριμένα, μα απέτυχα παταγωδώς. Προσπάθησα εν τέλη να το σύρω, παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι θα έκανα την διπλάσια ώρα, αλλά και εκεί ατύχησα, καθώς ο αναθεματισμένος κουβάς πιάστηκε σε μια απ'τις λακκούβες του πατώματος, χύνοντας το μισό απ'το νερό στα πόδια μου, βρέχοντάς με ως συνέπεια. Άφησα ένα γρύλισμα να μου ξεφύγει και κίνησα να το ξανά γεμίσω, αυτή τη φορά σηκώνοντάς το, οι λέξεις προκλητικά χάιδευαν τη γλώσσα μου, ζητώντας απ'το στόμα μου την έξοδο, αλλά έσφιξα το στόμα μου πεισματικά. Δε πρόλαβα, παρόλα αυτά να κάνω δυο βήματα και μια φωνή με σταμάτησε.