Him

Με Υπερασπίστηκε Ένας Άγγελος

  Οι μέρες περνούσαν και τα βράδια μου γέμιζαν από σιγανά γελάκια και κρυφά χαμόγελα. Οι νύχτες μου περνούσαν με εκείνον να μου μιλά, κάθε μήνυμά του και ένα ακόμη χαμόγελο. Το πρωί, όμως, έκανα γιγάντιες προσπάθειες να ξεχάσω τις αναμνήσεις που μου δημιουργούσε και τα όνειρα που μου χάριζε. 

Θα καθόμουν πίσω του στη τάξη, ζωγραφίζοντας το σχήμα του προσώπου του, των χειλιών του, μιας γκριμάτσας, μα όταν θα γυρνούσε γρήγορα θα το έσβηνα και εκείνος θα γελούσε.

Γιατί ήξερε.
Γιατί διάβαζε πίσω από το κοκκίνισμα μου.
Διάολε, πότε ξεκίνησα ούτως ή άλλως να κοκκινίζω;
Μισούσα τη δύναμη που του επέτρεπα να έχει πάνω μου και αγαπούσα τον τρόπο που ποτέ δε το χρησιμοποιούσε εναντίον μου.

Μετά από χρόνια, θα καταλάβαινα, αγαπάς λίγο περισσότερο τον άνθρωπο που, ενώ έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει, επιλέγει να σε αγκαλιάσει.

Και οι αγκαλιές του ήταν οι καλύτερες του κόσμου, έστω και αν αυτός ο κόσμος άρχιζε και τελείωνε στο χαμόγελό του.

Παρόλα αυτά, δεν άργησαν και άλλοι να καταλαβαίνουν το αμυδρό κοκκίνισμα και το χαμόγελο που πάλευα να κρύψω. Δεν άργησαν να παρατηρήσουν τις μικρές αγκαλιές και τα κλεφτά βλέμματα. Ο τρόπος που τα μάτια του έλαμπαν και το χαμόγελο μου μεγάλωνε ήταν δύσκολο να κρυφτεί...

Οι πρώτες σταγόνες του Μάρτη είχαν κάνει την εμφάνιση τους εκείνη τη μέρα. Και ενώ είχαμε οδηγίες να μην βγούμε στο προαύλιο, τα πόδια μου με καθοδηγούσαν μόνα τους. Η φύση μύριζε νερό και πρασινάδα, οι πρώτες ενδείξεις μια νέας Άνοιξης είχαν ήδη κάνει δειλά την εμφάνιση τους στα φυλλώματα των δέντρων. Όλα φάνταζαν λίγο πιο όμορφα, πιο φωτεινά αυτή την εποχή του χρόνου. Μια νέα ελπίδα γεννιόταν κάθε φορά που αντίκριζες και ένα νέο πράσινο φυλλαράκι και θαύμαζες το τρόπο που, ακόμη αδύναμο, πάλευε θαρραλέα ενάντια στον ανελέητο άνεμο για να κρατηθεί, να αναπτυχθεί, να προσφέρει την δική του μοναδική ομορφιά.

Βυθισμένη στις σκέψεις και στον ήχο της βροχής, οι αντρικές φωνές που ακουγόντουσαν, δυνατές και θυμωμένες, έμοιαζαν τόσο καταστροφικές μπροστά στο τοπίο. Και ενώ πρόθεση μου ήταν να γυρίσω πίσω, στο άκουσμα της γνώριμης χροιάς του ασυναίσθητα πλησίασα περισσότερο. Οι φωνές γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές, γνώριμες. Οι τόνοι έμοιαζαν πότε ειρωνικοί, πότε θυμωμένοι. Στάθηκα προσεκτικά στην άκρη, πίσω από τον τοίχο και παρόλο που τα πάντα μέσα μου μού έλεγαν να φύγω και πως δεν είναι σωστό, υπήρχε ένα μοναδικό κομμάτι που μου ψιθύριζε να μείνω.

Και έμεινα. Και αυτό που άκουσα, ήταν ικανό να με βυθίσει για άλλη μια φορά στο σκοτάδι που με τόσο κόπο αναδύθηκα...

«Δε σε καταλαβαίνω... Τι της βρίσκεις... Η κοπελιά κόβει φλέβες, φαίνεται στο βλέμμα της, και εσύ τη παίζεις... Μήπως, κατά βάθος, ο φίλος μας αισθάνεται κάτι παραπάνω;»

Ήξερα τη φωνή αυτή. Το πρόσωπο ποτέ δε το συμπάθησε. Τα συναισθήματα, φυσικά, αμοιβαία. Μα, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που θα ορκιζόμουν πως την άκουγα να χτυπάει δυνατά στα αυτιά μου. Έπαιζε...  Πότε...; Ποιος το είχε καταλάβει; Και, ήταν όντως αλήθεια;

«Μη λες μαλακίες.», τον άκουσα να λέει μόνο, η χροιά του κουρασμένη.

Ένα άσχημο γέλιο διαπέρασε τον ήχο της βροχής. «Έλα τώρα... Όλοι το βλέπουμε στον τρόπο που τη κοιτάς... Τόσο γρήγορα ξέχασες την αγάπη της ζωής σου; Ή απλώς προσπαθείς να ξεχάσεις;»

«Αρκετά! Μην την αναφέρεις καν αυτή!»

Η ανάσα μου πιάστηκε στο λαιμό και σχεδόν δε μπορούσα να αναπνεύσω. Ώστε έτσι εξηγούνταν όλα... Μα φυσικά... Το μαύρο με τη βοήθεια του άσπρου μπορεί να γίνει μόνο γκρι, τίποτα καλύτερο. Έπρεπε να το περιμένω ότι το γκρι ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να καταφέρω...

Και πάνω που τα πόδια μου άρχισαν να με απομακρύνουν, ενώ τα δάκρυα χάιδευαν σαγηνευτικά τις άκρες των ματιών μου, τον άκουσα ξανά.

«Δε ξέρω... Δε ξέρω τι νιώθω... Εκείνη είναι φίλη μου και ποτέ δε θα τη κορόϊδευα. Η άλλη... Η άλλη πέρασε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και μην ξανά ακούσω κουβέντα για καμιά από τις δύο. Για τη μια δε θέλω καν να μου μιλάς, ενώ για την άλλη... Εκείνη δε το αξίζει, δεν αξίζει να μιλάς τόσο υποτιμητικά για εκείνη. Δε τη ξέρεις!»

Και αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να χαμογελάσω.

Ίσως... Μόνο ίσως... Μπορεί το γκρι να μην ήταν ό,τι μπορούσα να γίνω...