Him

Αγκάλιασα έναν Άγγελο

Χειμώνας πλέον. Η αγαπημένη μου εποχή είχε φτάσει. Ολα έμοιαζαν όμως λες και μύριζαν Ανοιξη. Τα χρώματα ήταν πιο όμορφα, οι άνθρωποι πιο ανεκτικοί και εγώ πιο χαμογελαστή.
Μάλιστα! Ενα μόνιμο χαμόγελο τρεμόπαιζε στα χείλη μου και τα άκρα μου δεν έδειχναν να θέλουν να παραμείνουν σε ηρεμία, έστω για ένα λεπτό.

Παρόλα αυτά, όλα έμοιαζαν συγχρόνως ίδια. Μια ρουτίνα όλα, προσχεδιασμένα απ'την προηγούμενη μέρα. Και όμως, μια περίεργη ευχαρίστηση κάθε φορά που χτυπούσε το ξυπνητήρι... Ενα γοργό βάδισμα προς την τάξη κάθε πρωί... Και φυσικά, ένα τεράστιο χαμόγελο κάθε φορά που τον έβλεπα!

Ολα αυτά αισθάνοταν τόσο ξένα, μα παράλληλα τόσο ευχάριστα! Και έτσι συνέχισα, κάθε πρωί την ίδια ρουτίνα, τα ίδια πράγματα. Και δε παραπονιόμουν  αυτή τη φορά...

Μια από εκείνες τις γνωστές μέρες, όμως, έμελλε να μάθω και κάτι που θα μου στερούσε τον άνθρωπο που με ήξερε καλύτερα απ'τον καθένα: τον παππού μου.

Ξύπνησα πρωί, για άλλη μια φορά νιώθοντας τα πόδια μου να πετάνε. Η έκφραση των γονιών μου μού έδωσε ένα προαίσθημα ότι κάτι είχε συμβεί, κάτι που θα μας επιρρέαζε  όλους, αλλά ήλπιζα να έκανα λάθος.
Λάθος! Ποτέ δεν έκανα λάθος όταν πίστευα ότι κάτι κακό έχει συμβεί. Και εκείνη η μέρα δεν είχε έρθει για να με διαψεύσει...

Οταν μου το ανακοίνωσαν, ένα αλλόκοτο συναισθήματα με κυρίεψε. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω και να πω ότι ήταν φτυνό το αστείο ή να το αποδεχτώ και να λυγίσω κλαίγοντας. Ομως, δεν έκανα τίποτα απ'τα δύο. Απλώς κούνησα το κεφάλι αόριστα και παίρνοντας τη σάκα, έφυγα για το σχολείο.

Στη διαδρομή άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου, μα χαμένη στις σκέψεις μου δεν απάντησα.

Μπαίνοντας στο προαύλιο του σχολείου, χαιρέτησα τυπικά όσα παιδιά με χαιρέτησαν και πήγα κατευθείαν στη τάξη, περιμένοντας το κουδούνι. Στο μάθημα, έδωσα τις ασκήσεις μου και παρέμεινα αμίλητη σε όλη τη διάρκειά του, ζωγραφίζοντας διάφορες αόριστες γραμμές στο τετράδιο ή στο θρανίο και κοιτώντας το ιδιόρρυθμο μοτίβο του πατώματος.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, έτρεξα αμέσως έξω ανακουφισμένη και πήγα κάπου όπου ήξερα ότι δε θα με έβρισκε κανείς. Ή, έτσι νόμιζα τουλάχιστον...

«Είσαι καλά;», τον άκουσα να με ρωτά και τον ένιωσα να με πλησιάζει αργά. Γύρισα αμέσως να τον κοιτάξω, ξαφνιασμένη. Μα αμέσως μαζεύτηκα στη θέση μου και ακούμπησα το κεφάλι μου στα γόνατά μου, μαζεύοντάς τα στο στήθος μου. Το καταφατικό νεύμα μου σίγουρα δε τον έπεισε ότι ήμουν καλά, καθώς με πλησίασε λίγο ακόμα και εν τέλη έκατσε δίπλα μου, κοιτώντας με μέ μάτια γεμάτα κατανόηση για κάτι που δεν γνώριζε. Και τότε, άφησα τα πρώτα δάκρυα να κυλήσουν. Μικρές-μικρές έτρεχαν οι σταγόνες απ'τα μάτια μου και προσγειόνονταν είτε στα χέρια μου είτε στο πάτωμα και γρήγορα ένιωσα το ζεστό χέρι του να με πιάνει και να με τραβά στην αγκαλιά του. Κούρνιασα εκεί, σα να βρήκα το ιδανικό καταφύγιο που θα μπορούσε να φιλοξενήσει εμένα και όλα τα προβλήματα μου. Όχι! Ίσως και να κατάφερνα να τα διώξω... Ίσως εκεί χαμογελούσα ξανά...

Δεν σήκωσα το κεφάλι να τον κοιτάξω, παρά μόνο όταν στέρεψαν τα δάκρυά μου. Θυμάμαι, εξαιτίας μου έχασε μια ώρα... Φυσική! Το αγαπημένο του μάθημα από ό,τι έμαθα μέρες αργότερα. 

Με μεγάλα μαύρα μάτια κοίταξα τα δικά του γκρίζα, που με κοιτούσαν γεμάτα κατανόηση. Και με έκανε να χαμογελάσω πλατιά, πολύ πλατιά και χαρούμενα! Γιατί δε με λυπόταν! Όχι! Δεν έβλεπα λύπη στα μάτια του, παρά μόνο κατανόηση! Το έβλεπα, πίστευε σε μένα, φαινόταν στη λάμψη των ματιών του! Και ποια ήμουν εγώ που να μην πειστώ...

Εκείνη τη μέρα, παρόλο που με κρατούσε για ώρα στην αγκαλιά του και περίμενε να σταματήσω να κλαίω, δε ρώτησε ούτε μια στιγμή γιατί ήμουν έτσι. Και χαιρόμουν και ένιωθα ανακουφισμένη. Ένιωθα... Ελεύθερη! Ναι, αυτή ήταν η λέξη... Μου έδωσε στήριξη και παρηγοριά χωρίς να χρειαστεί να εξηγηθώ, χωρίς να θελήσει να καταλάβει...

Λίγο αργότερα, έδωσα τη πιο γενναιόδωρη αγκαλιά που έδωσα σε όλη μου τη ζωή ως σήμερα...

~~~

Hello, hello! Μετά από άπειρο καιρό, αποφάσισα να ανεβάσω και ένα κεφαλαιάκι που είχα ξεχάσει να συνεχίσω να γράφω και εδώ! Δεν είμαι σίγουρη αν θυμάται κανείς αυτή την ιστορία, εξάλλου έτσι και αλλιώς δεν είχε πολλούς αναγνώστες... Αλλά όπως και να'χει, εγώ το αφήνω εδώ και εύχομαι να σας αρέσει! :)

Να σας θυμήσω ότι αυτή η ιστορία είναι κάτι που κάνω μόνο και μόνο για να δοκιμάσω το χέρι μου στο πρώτο πρόσωπο! Δεν έχει συγκεκριμένη πλοκή, απλώς είναι διάφορες αναμνήσεις από τη κοπέλα και το αγόρι! Οπότε, θα με βοηθούσατε ιδιαίτερα αν μου δίνατε ιδέες για τα κεφάλαια! 

Αυτά, πολλά φιλιά σε όλους και ευχαριστώ για τον χρόνο σας! :*