Mereba ben Yeşim 16 yaşında sarışın mavi gözlü biriyim daha önce yaşadığım şeyden sonra psikolojik tedavi gören kısacası psikopatın biriyim.Babam kumarbazın biriydi tefecilere yaptığı borçlar yüzünden ödemediği için öldürdüler babamın etkisinden uzun süre çıkamadim çünkü babamı öldürdüklerinde bende yanındaydım inanın korkunç bir manzaraydı.Annem çoğu zaman babamın acısını unutup bana odaklanıyordu odadan çıkmayıp duvarlarlarla konuşuyodum babamla konuştuğum gibi.Hem babamın fotoğrafını vermiyorlardı bana nedenini düşünüyordum bazen.
....
Bir sabah yine aldığım uyku hapının etkisinden kurtulmaya çalışır şekilde uyandim.teyzem kahvaltıyı hazırlamış annem kolumdan tutup yavaşca masaya oturtturmuştu konuşmaya gücüm dahi yoktu.masada kahvaltimizi etmeye baslicakken telefon çaldı arayan halamdı yazlığına çağırıp biraz kafa dağıtmamı söylemiş annemde gelip sormak istedi bana 1 hafta olan acım dinmesede kabul etmessem halam gelip alacagını söyledi mecburen kabul ettim ama ağlamam hiç dinmiyordu kimseyi dinlemeden dışarlarda geziyodum gelince uyku hapimi veriyorlardı
Düşünüyorumda
Sahi babam yok şimdi benim dimi inandiramiyorum bunu kendimi simdi ben kime anlaticam mutlulugumu sıkıntımı derdimi başımı kim beladan kurtarıcak babamsız duramazdim ben o bana sevgisini fazla gostermesede heo bir yerlere giderken kolu girmek dunyanin en mutlu hissettiren hissiydi. Annem odama gelip bavulumu hazirlarken ne koyacagını sorup duruyordu
- koy bi eşofman be anne hatta sadece pijamalarımı koyabilirsin isteyerek gittiğim bir yer değil diye söyleniyordum
Yarın gece yola çıkıcakmışım resmen evden kovuyorlar beni biletim çoktan hazirmış kim çekicek o yolları of be yarın yorucu bi gün beni bekler...
