hij liet me gebroken achter!

67

  1weeek later, dit is nu precies 1 week geleden dat die verschrikkelijke ongelukk was gekomen en dat mijn lieve Yassine in coma is! En de afgelopen dagen is er nog steeeds geeen verandering gekomen. Ik zelf heb de hooop opgegeven, en ik denk dat het niet meer goed gaaat komen!! Hanane zei dat ik geduldig moest zijn, en dat alles in handen is bij Allah(swt)! "Als zijn tijd is gekomen dan gaat die, anders blijft die nog hier" waren de woorden van Hanane. Aan een kant deed ze me gerusttellen maar aan de andere kant maaktte ze me ook bangg! Het waren echt akelige dagen voor mij. Thuis was ik oook heeel afwezig, mijn ouders vroegen ook telkens wat er aan de hand is. Ik zei ze altijd dat er niks aan de hand is. Maar zij zijn ook niet dom, want ik doe wel heel opvallend. Ik eeet niks meer, ik zie er altijd uit als een zwerver ik slaap en ik sta altijd op terwijl mijn ogen heel rood zijn door het huilen en mijn hele dag breng ik door in me kamer!! Behalve als ik snell met hanane naar de ziekenhuis ga. Maar dat is meestal alleen voor 1uurtje dan ga ik meestal vroeg in de ochtend, of laaat in de avond zodat ik zijn fammillie niet tegenkom. Ik gooide de dekens van me weg , en ik liep richting de badkamer. Ik bekeek me eigen in de spiegel " bah alweer rode ogen ". Laatste tijd is huilen bij mij heel gewoon geworden, dat ik zelfs niet in de gaten heb wanneer ik huil. Ik deed de kraan open, en ik waste mijn gezicht daarna deed ik mijn wodoe en ik ging me tanden poetsen. Nadat ik klaar was liep ik mijn slaapkamer in. En ik trok wat nette kleren. Ik pakte nog een gebedskleed en ik begon mijn gebed te verhoren, op het einde deed ik zoals gewoonlijk een dua voor Yassine. Ik kuste nog mijn 2 handen en zei Amiene! En ik stond op en liep naar beneden toe. Daar trof ik mijn moeder aan op de bank, " salam benti, yekk labass??" Vroeg ze bezorgd. Dat deeed ze elke ochtend als ze me zag. Ik beantwoorden heel normaal, en ik liep verder de keuken in. Ik had zoals gewoonlijk geen honger, dus ik pakte maar goedemorgen uit de koelkast, ik schonk een beeetje in een glas, en ik nam het mee naar de woonkamer. Mijn moeder zat dr. Phil te kijken, en ik deed alsof ik mee keek, wat dus helemaal niet zo is mijn gedachten waren natuurlijk bij Yassine! Mijn moeder klikte opeens de tv uit, en ze keek mij aan. " Soumia we moeten praten en wel nu! Ik wil dat je de waarheid verteld, je bent de laaatste tijd zo afwezig en je bent heeel erg veranderd met je gedrag! Ik vraaag het je nog eeen keer; yekk labass??" Zei me moeder streng. Ik keek haaar aan en ik voelde de tranen opkomen, ik probeerde ze tegen te houden maar dat lukte met moeite. Ik draaaide me gezicht snel om zodat mijn moeder me niet zo zag. Maar jammer genoeg trok ze me naar haar toe. " Waarom huil je?" Vroeg ze geschrokken. Ik kon niks zeggen het enigste wat ik deed was, tegen mijn moeder aanliggen en het uithuilen. Mijn moeder deeed haar armen stevig tegen me aan. Na een tijdje huilde ik niet meer, mijn moeder keek me aan met haar "blik". Dus dat betekend dat ik alles moest vertellen. Ik vertelde haaar het hele verhaal van begin tot einde. Ik schaamde me natuuurlijk voor alles, want wie verwacht nou dat ik eeen vriendje heb? Niemand toch. Mijn moeder keek me verdrietig aan. " Ik weet niet wat ik hiervan moet zeggen" zei me moeder verward. " Ik ben booos heel erg booos dat je zomaar een vriendd neeemt, maar ik vind het wel heel erg wat je allemaal mee hebt gemaakt" dus ik weet niet ik ben nogal verward. " Sorry mama het spijt me!" Zei ik fluisterend. Mijn moeder keek me aan en knikte, vervolgens stond ze op en liep naar boven toe. Terwijl ze mij alleen achter laaat op de bank!!