Kan Kardeşim (Askıda)

8.BÖLÜM: Herşeyimsin Kan kardeşim

(Multi:azra ve cansu)

Savaş Tekin:

Yeşim'in durumu ağırdı. Artık ayakta duramaz hale gelmiştim.
Benimde taburcu olana kadar yatmam gerekiyordu ama Devamlı yeşim in başında durmaktan odama bir türlü giremiyordum.
Onu özlemiştim artık.

Azra Betkayan:

Kuş olup ablamın yanına uçasım vardı. Acaba anneme söylese miydim?
Hayır olmaz benden bilir "neden daha önce söylemedin" der.
Düşün azra düşün...
Off aklıma hiç bişey gelmiyor. Ağlamaktan gözlerim kan çanağı olmuştu.
Bir şekilde izmir'e gitmeliyim.

Hemen yüzümü temizledim yıkadım kuruladım.
Yüzüme makyaj yapıp anneme seslendim.
"Anneeee"
"Ne var azraa"
"3-4 günlüğüne Cansu ile birlikte bi arkadaşımızda kalabilirmiyiz. İsmi melike" uydurmuştum aklıma hiç bir şey gelmiyor du.
"Nerden çıktı kız şimdi bu?"

"Anne melike çağırdı hayırmı diyelim kıza"

"Tamam azra tamam cırlama!"

Sevinemiyordum, sevinemezdim.

Anneme hemen" ben çıkıyoruum" diye bağırdım.

Annem" hemen mi?" Diye sorduğunda

Sadece "evet" dedim ve cansuyla çıktık.

Hemen otobüse binip yola çıktık.

*********

İzmire vardığımızda Savaş'ı aradım.
"Alo"

Sinirle

"Hangi hastane"
diye sordum.

Hastenin adını alır almaz telefonu kapattım. Hastaneye geldiğimizde savaşın hastanenin önünde beklediğini gördüm.

Bitkindi, ağlıyordu, gözleri şişmiş ve morarmış tı , ayakta duramıyordu.

Ona kızgındım çünkü hem bizden habersiz ablamı İzmire götürüyor hem de kaza yapıyordu.

Savaş bizi ablamın yanına götürdüğünde göz yaşlarım yine akmaya başladı.

Hemen yan sandalyeye oturttu beni Cansu.

Ağlıyordum.

*********
Gözlerimi açtığımda herkes başımda bana bakıyordu.
Bayıldığımı anladığım da şaşkın bakışlarım üzüntüye geri dönmüştü.

Ama dikkatimi savaş çekti. Mutluydu.

"Azra !!! Yeşimi normal odaya aldılar. 'Uyandı'!!!! " dedi sevinçle
ben bunu duyunca direk ayaklanıp "odası nerede?" Diye sordum şaşkınca ve mutlu bir şekilde.

Hemşire beni ablamın odasına yönlendirdiğinde yine göz yaşlarımı tutamadım. Ablam gözlerini kısık bir şekilde açmış hüzünlü bir şekilde bana bakıyordu.

" Özür dilerim " dedi zorlukla.

Bense kaşlarımı çattım ablama ağlarken yalancıktan.
"Sen cezalısın hele bi gidelim eve"
Dedim bende 'yutkundu'

Gümsedim ve yavaşça sarıldım ablama artık hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

"Çok korktum. Neden yalan söyledin bana?"

"Bilmiyorum.. söyleyemedim işte"

"Sana demiştim bu işte bi şey var diye"

Kafasını salladı. Uyuması gerekiyordu. "Sen uyu ben odanın kapısının önünde olacağım, yanındayım." Dedim.

Bişey demeden kafasını salladı yine.

Ben dışarı çıktım. Bu sefer savaş girdi.
'Girme uyuyacak' diyecektim ama o haline kıyamadım.

Cansu elimi tutup beni oturttu.

O ara cansuya öyle bir sarıldım ki sanırım ona daha önce böyle sarılmamıştım. Benim için İzmire gelmişti hatta annesine ne yalan uydurdu onu bile bilmiyorum.
En kötü günümde yanımdaydı.
Bana destek oldu. Bunları düşününce bu sefer de Cansu için ağladım ama bu ağlayışım gurur ve mutluluk içerikliydi;)

Onun gibi bir dostum olduğu için çok şanslıyım. Benim için Cansu gerçekten çok değerli.

Sonn:)