Με Την Πρώτη Ματιά {EDITING}

Αναμνήσεις.

Από τις σκέψεις μου με ξύπνησαν τα λόγια της κολλητής μου.

"Κοίτα εντάξει, καταλαβαίνω πώς νιώθεις σε αυτά τα θέματα..Και συγνώμη που σε πιέζω συνέχεια, ξέρω πως έχεις περάσει πολλά.Ειδικά αυτο το θέμα με τους γον-"

Πριν προλάβει να συνεχίσει την πρότασή της, την διέκοψα απότομα.

"Όχι.Μη τολμήσεις να το πεις! Αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν να λέγονται γονείς μετά από όσα έχω περάσει εξαιτίας τους..Τους μισώ και το ξερεις." Είπα σφίγγοντας τις γροθιές μου.

"Είσαι η μόνη που έχω ανοιχτεί σε αυτό το θέμα και δεν θέλω να μου το θυμίζεις Άννη!Απλά δεν θέλω να συζητάμε για αυτούς γαμώτο..Ξέρεις πώς νιώθω καθε φορά που τους θυμάμαι."

Αισθανόμουν τον θυμό να βράζει μέσα μου.

Κάθε φορά που αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν στο μυαλό μου ένιωθα πόνο.

Ένιωθα έτοιμη να καταρεύσω και ταυτόχρονα απίστευτη οργή.

Από τις σκεψεις μου με έβγαλαν για ακόμη μια φορά τα τρυφερά λόγια της Άννης, και μια μεγάλη αγκαλιά δεν άργησε να έρθει.

"Συγγνώμη που τους ανέφερα αγάπη.Δεν θα το ξανακάνω."

Είπε έχοντας ένα ζεστό χαμόγελο.

"Δεν πειράζει Άννη, έτσι και αλλιώς πρέπει κάποια στιγμή να το ξεπεράσω τελείως..Δεν αξίζει να σκέφτομαι πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν."

"Έτσι σε θέλω!"

Είπε και με αγκάλιασε σφιχτά για ακόμη μια φορά.

"By the way... Δεν στο έλεγα τόση ώρα γιατί μου φάνηκε στιγμιαίo, αλλά τώρα που το επιβεβαίωσα νομίζω οτι θα μείνεις με αυτό που θα σου πω!"

Είπε με ενα τεράστιο, πονηρό χαμόγελο και μπορούσα άνετα να καταλάβω πως αυτή η αλεπού ήταν έτοιμη να τσιρίξει και να αρχίσει να χοροπηδάει πάνω κάτω απο λεπτό σε λεπτό.

"Τι έγινε παιδάκι μου;"

Ρώτησα και κοίταξε δεξιά και αριστερά πριν μιλήσει.

"Λοιπόν..Θυμάσαι τον τύπο που βλέπαμε πριν λίγο;"

"Δεν ξεχνιέται αυτός.."

Είπα ειρωνικά και γέλασε.

"Σκάσε και άκου τώρα..
Όση ώρα μιλούσαμε, σε κάρφωνε με ένα πάρα πολύ έντονο βλέμμα!Και πριν προλάβεις να το αρνηθείς, πίστεψέ με, κάτι τέτοια βλέμματα δεν μου περνάνε ποτέ απαρατήρητα!"