Νόμος της Έλξης

8

Την επόμενη μέρα το πρωί καθόμουν με την Μαρία στο μπαλκόνι και συζητούσαμε για τα χθεσινοβραδινά. Είχαμε παραγγείλει καφέ και ψητά κρουασάν σοκολάτας από μια καφετέρια εδώ κοντά.

«Ειλικρινά... δεν ξέρω τι να πω!» είπε η ξαδέρφη μου που πάντα έχει κάτι να πει.
«Η γνώμη σου θα ήταν αρκετή..» αντιγύρισα.
«Κοίτα, ξέρει ότι εσύ κατά πάσα πιθανότητα θα περάσεις Θεσσαλονίκη οπότε σου λέει μου αρέσει και – μάλλον- της αρέσω και γω. Κατά 99% όμως όταν τελειώσουν οι διακοπές μας θα τελειώσει και αυτό που έχουμε. Άρα με το να κάνω κάτι μαζί της δεν είναι σαν να την εκμεταλλεύομαι; Αφού δεν έχουμε μέλλον...»
«Δεν το έθεσε, όμως , και πολύ ωραία!» είπα τσαντισμένη.
«Σημασία έχει ότι αυτό εννοούσε!»
«Τέλος πάντων... Κάτι μου είχες υποσχεθείς χθες...» της είπα όλο υπονοούμενο.
«Ναι... το ξέρω...» είπε χαμογελώντας σαν χαζή.
«Άντε, θα μου πεις;!» την παρότρυνα και πήρα το ποτήρι του καφέ.
«Βγήκα με τον Στέφανο!» είπε όλο ευτυχία.
Εκείνη την ώρα η γουλιά του καφέ μου έκατσε στο λαιμό και άρχισα να βήχω σαν τρελή.
«Με ποιον;;;;» κατάφερα να πω.
«Με το Στέφανο! Ξέρεις.. Ψηλός, ξανθός, γαλανά μάτια, κολλητός του Βασίλη και του Νίκου!» είπε ειρωνικά.
«Ηλίθια, ξέρω ποιος είναι ο Στέφανος! Θέλω να πω, πώς προέκυψε; Δεν φαινόταν τίποτα τις προηγούμενες μέρες.»
«Ναι, το ξέρω... Απλά του άρεσα από πέρσι και μου άρεσε και μένα. Αλλά ξέρεις, πέρσι το καλοκαίρι είχα σχέση. Τον Φεβρουάριο όμως που χώρισα, το έμαθε και μου έστειλε. Και από τότε μιλάμε συνέχεια. Βασικά ήταν σαν να τα 'χαμε αλλά δεν τα 'χαμε. Και είπαμε, λοιπόν, να βγούμε να μιλήσουμε...» είπε και έκανε μια παύση για καφέ.
«ΚΑΙ;;;» είπα γεμάτη αδημονία.
«ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ!»

. . .

Την επόμενη μέρα...

Η ώρα ήταν 6:30 το πρωί. Καθόμουν στο καθιστικό νυσταγμένη, με τα βλέφαρα μου έτοιμα να κλείσουν.
«Πάμε κάτω, έφτασαν» είπε η Μαρία και με σκούντηξε απαλά στον ώμο.
Ξαφνικά με έπιασε ένα αδιανόητο χτυποκάρδι. Θα τον ξανάβλεπα για πρώτη φορά μετά απ' όσα έγιναν το βράδυ που βγήκαμε.

Κάτω απ' το σπίτι μας περίμενε η γνωστή μαύρη Mercedes και ένα ασημί Alfa Romeo που απ' όσο θυμάμαι απ' αυτά που μου 'λεγε χθες η ξαδέρφη μου είναι του μπαμπά της Άννας και θα την έδινε ή στην κόρη του ή στον ανιψιό του, τον Νίκο, για να είμαστε πιο άνετα.

Η Μαρία μου έκανε νόημα να κατευθυνθώ προς το μαύρο όχημα. Αμέσως, από τις μπροστινές θέσεις βγήκαν ο Βασίλης και ο Στέφανος. Βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Βασίλη και με καλημέρισε χαμογελώντας. Χαμογέλασα και 'γω, λίγο βεβιασμένα βέβαια, μιας και δεν ήμουν σίγουρη αν μου μίλησε απλά για να μην φανεί αγενής.