UMUT

1. Bölüm

Ben umuttum. Severdim umut edip hayal kurmayı ama yıkılmasından hep korkardım. Umudumuzu yıkan hayallerimiz parçalayan hep iyi görünümlü insanlar değillermiydi ?

Sahi iyi insan, kötü insan ayrımı varmıydı ? İyi görünümlü insanların içleri kötü yada kötü görünlü insanların içleri iyi olamazmıydı ?
Bizler hep yıkılan hayatından peşinden koşmaktan başka neler yaptık ?

Sadece paslandık, yorulduk bizler hep hayal kırıklığı denen o şeyin içinde parçalandık aslında seversin sevilmezsin. Diriyken öldürürler adamı toprağa koyarlar. Bilmez kimseler senin sessizce ağladığını içinden atamayacağın dertlerin olduğunu dert nedir bilmeyiz sanarlar daya toyuz elaleme göre.

Benim adım Umut. Ben gelecek yarınları temsil ediyorum herşeyi düzene sokmak için verilmiş sözleri temsil ediyorum ve bizler hayallerimizi temsil ediyoruz. Gerçek dünyaya başlıyoruz aslında doğacak günlere merakla umutla bakmaya...

Annem dünyaları bile değişmeyeceğim tek varlık olan benim zeytin gözlü güzel annem Sahram. Çok özledim anne duygunun tarifi yok yanımda olmanı beni dinleyip sarılmanı herşeyini özledim seni kaybedeli 14 yıl oldu ama dün gibi hatırlarım bana seslenişini. Daha 5 yaşında seni kaybettim ağır bir yük taşıyorum. Farkında olmasam bile sensiz bu ev bu dünya çekilmiyor bana ızdırap gibi gelen o geceler varya işte onlar benim hep yalnız kaldığımda sürekli düşünmeme, delirecek gibi olmama sebep oluyor alışamıyorum haykırıyorum ama geri gelmiyosun 14 yıldır anne demiyorum çok özlüyorum anlatamıyorum derdimi açamıyorum.

Sen yokken küçük benimde sensizliğin izini taşıdım hep hiç kapanmayacak yaralar açıldı. Baba nefretle söylediğim baba kelimesi sen yokken sabrederek katlandım be annem bilemezsin daha küçük yaşımda bedenimde her baktığımda ağrıyan yaralar var her gece hiç unutmadığım tokatlar dayaklar var sebepsiz yere de olsa katlanıyorum alıştım çünkü nefes almakta zorluk çeker oldum. Ve ben sen yokken 19 oldum yine buruk içim özledim mezar taşını hıçkırarak öpmek nedir ? Her şey çok acı geliyor artık.

Umut sıkıca sarıldığı mezar taşını güçlükle bırakmıştı annesi yoktu artık her geçen gün daha da acısını hissettiği annesizliği daha derinden yaşamaya başlamıştı.
Güçlükle bıraktı bildiği tüm duaları ederken üzerindeki tşörtün göz yaşlarından dolayı ıslak olduğunu hava esince anlamıştı.
Elinde tuttuğu suyu mezarda olan toprakta gezdirirken ağlaması daha kesilmemişti. Çiçeklerini bırakmayı unutmamıştı
Her hafta annesini ziyaret etmeyi asla unutmazdı bu 14 sene de böyle devam etmişti. İstemeyerekte olsa ayrılmak zorunda kalmıştı mezarlıktan.
İçinden lanetler okuyordu tekrar eve gideceği için. İstemiyordu çünkü umutta biliyordu tekrar babasıyla kavga edeceğini. Babasıydı severdi ama artık eski babası olmadığını biliyordu.

İlk bölüm biraz kısa ama diğer bölümler bu kadar kısa olmayacaktır. Yorumlarınızı merakle bekliyorum siz değerli arkadaşlar vote yapmayı unutmayın 😊