SON SİGARAM

Terapi

Hep bir şeyler eksik oluyor insanın hayatında. Hiçbir zaman tamamlanamayan bir şeyler...

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Arabanın fren sesini duyunca, aniden irkilerek uyandım. Kafamdaki pembe beremi düzenleyip, gözlerimi ovuşturdum. Nereye geldiğimizi merak ediyordum. Koltukta doğrularak, pencereden dışarı bakmaya çalıştım. İri yağan kar taneleri, yeri bembeyaz kaplamıştı.

Arabanın önünde amcamla, beyaz gömlekli bir kadının konuştuğunu gördüm. Hemen arkalarındaysa büyük gri bir bina vardı. Geniş bahçesinde, kar topu oynayan 3 tane çocuk gördüm. Gözlerimi biraz kısarak, etrafı incelemeye devam ettim. O sırada amcam ile kadın konuşmalarını bitirmiş olmalılar ki, amcam arabaya doğru geliyordu. Arabanın kapısını yavaşça açıp, gülümseyerek elini uzattı. Ama bu gülümseme burukça bir gülümsemeydi. Annemin bana son kez gülümseyişi gibiydi. Gözlerimin dolduğunu hissettiğim an, amcamın elini tuttum.

"Eylül korkmana gerek yok. Seni almaya geleceğim"dedi.

Arabadan indim ve pembe botlarımın altında ezilen, iri kar tanelerine baktım. Gözlerimden akan bir damla yaş, yanağımdan aşağı sıyrılarak ayağımın ucundaki iri kar tanesinin üzerine düşmüştü. Amcam görmeden, hemen diğer elimle akmakta olan gözyaşlarımı sildim.

"Şimdi sadece Doktorla konuşacaksın. Görüşmen bittikten sonra ben burada olacağım"dedi.

Başımı uslu bir kız tavrıyla salladım. Amcam diz kapaklarının üzerine eğildi ve bana sarıldı. Arkamı döndüm ve aniden irkildim. Beyaz gömlekli kadın elini uzatmış, bana bakıyordu. Yüzünde tatlı bir gülümseme vardı. Utana sıkıla elini tuttum ve amcama baktım. Bana el salladı ve sanki gitmemi istemiyormuşcasına gözlerimin içine baktı.

Eğer biraz daha durup, amcama baksaydım ağladığını görebilirdim. Bu yüzden beyaz gömlekli kadınla birlikte gri binaya doğru yürümeye devam ettim. Bir süre sonra gri binanın önüne gelmiştik. Birkaç basamak çıktıktan sonra kendimi içeride bulmuştum.

İnsanlar hiç olmadıkları kadar acele ve hızlı adımlarla ilerliyorlardı. Beyaz üzerine mavi şeritlerle çekilmiş olan duvarlar, dikkatimi çekmişti. Uzun ve geniş koridor, birçok kapıya açılıyordu. Acaba hangi kapıdan içeri gireceğiz diye merak ederken, koridorda ilerlemeye devam ettik. Koridorun bittiğini sanmıştım ki, kadın o sırada elimi bıraktı ve kapının kulpunu tuttu...