Chapter 11: She said what?

7 2 1
                                    

Afte mom ended the call nilapitan ko kaagad si kirsten. Hmmm. Looks like shes having a bad dream.




"Kirsten. Hey. Wake up. Your having a bad dream."



She slowly opened her eyes she started to cry and cling to me.


"Oh God. I dont want to lose them kobe. I don't want to be left out. I cant bear losing some one again" huh ano daw? Again?


"Why? Whats wrong? What happened? Is it about your dream?" I asked her.



"Its because of them Kobe, its because of my parents. They were about to leave me. And im so scared that it may happen. I dont want to lose some one again." honestly it breaks my heart to see her like this. On the other hand, masaya din ako kasi everytime na ganito natitibag yung barricade na nakapagitan sa amin, i bet i am the First guy to see her weak like this. Teka kanina payang lose some one niya. Kahit gusto ko sanang tanungin hindi ko na ginawa.




Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit at sabihin sa kanya na magiging ako din ang lahat. Masasanay din siya katulad ko. But i choose to keep my mouth shut. I fought the urge to hug her so tight just to keep her safe. I can't bear looking at her like this.




Hinawakan niya ang kamay ko guise! Take note HINAWAKAN NIYA. Oo siya mismo.





Hinawakan ko din naman yun gamit ang dalawang kamay ko.




"Shhh. Dont cry" sabi ko habang ang isang kamay ko naman ay boluntaryong pinunasan ang kanyang luha na tumulo sa kanyang pisngi.




"They never love me. They just love their job. Their business always come first rather than me, their only child." patuloy lang siya ng pagiyak. Gusto ko sanang magsalita pero naisipko baka gusto niya lang maypaglabasan ng sama ng loob kaya un nanahimik nalang ako.





Umupo ako sa tabi niya at upo din siya, hawak hawak niya padin ang kamay ko.





"Sometimes I felt like im not their daughter, minsan naisip ko din na baka ampon lang ako."






Then she press her face in my chest, parang nahihiya sa pinagsasabi niya at ayaw niyang ipakita ang kayang mukha. So ang ginawa ko, yinakap ko nalang siya habang hinahaplos ko ang kanyang likod. Nasasaktan ako kasi nasasaktan siya. Ayaw ko siyang makitang nagkakaganito.





Parang nararamdaman ko nadin ang nararamdaman niya.




Why do i feel like this. I feel like ive known her before.





Pinagharap ko kami.





"Hush. Your parents love you so much. Dont ever think that okay? Come here." Pagkasabi ko nun ako na mismo ang yumakap sa kanya. Hindi ko na kasi napigilan ang sarili ko.




"They will never leave you. They are only doing this because of you. They want to give you a perfect life. Sleep now, its just a nightmare. I promise you it wont happen, hindi ka na ulit mapagiiwanan pa."




Lumayo siya mula sa pagkakayakap sa akin at tinignan ako sa mata.





"Thanks kobe.. Thankyou for being here with me when I have none." At yinakap niya ako ulit. Yinakap ko din siya.






"Would you mind sleeping beside me tonight. Im afraid If you go away. I need you. Please" sabi niya at halata talaga ang takot sa kanyang mga mata. "Please?"





"Okay. Whatever pleases you. Just stop crying okay? I dont like to see girls crying, it makes me so hurt." I make a lonely face and she laugh very soft i smiled at her.






Inalayan niya ako at humiga sa tabi niya. Ginawa niyang unan ang braso ko kaya nakayap siya ngayon sa akin.




"Hey kobe." Sabi niya



"Yeahh?"





"Dont leave me okay?" Sabi niya while snuggling her body with mine and she feel asleep."

Unexpected Love (Slow Update)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon