The new boy

Κεφάλαιο 19

Ξύπνησα πάνω σε ένα κρεβάτι,σχετικά άνετο θα το έλεγα με αυτό που είχα καταλήξει να κοιμάμαι τις τελευταίες ημέρες. Έπιασα αμέσως το πονεμένο μου κεφάλι και κατάλαβα πως κάτι είχε προστεθεί από πάνω του. Επίδεσμος κατάλαβα και μου ήρθαν στο μυαλό μου τα γεγονότα. Γιατί να με χτυπήσει ο Κώστας; Επίτηδες ή καταλάθος;
Όταν πια ο Νίκος κατάλαβε πως είχα ξυπνήσει μου έπιασε σφιχτά το χέρι μου και μουρμούρισε: "είσαι καλά αγάπη μου;;" Απάντηση δεν πήρε. Ένιωθα ασφάλεια κοντά του. Με αγαπούσε. Με φρόντιζε. Δεν ξέρω για τον Κώστα, τον ξέρω από μικρό αλλά φοβάμαι πως μια μέρα θα με μεθύσει και θα κάνει κάτι που εγώ δεν θα θέλω. Αλλά ποτέ δεν με είχε πειράξει. Δεν είχε τολμήσει να με πειράξει, όχι επειδή εγώ του το είχα πει, από μόνος του. Τώρα δεν ξέρω τι άλλαξε. Μήπως επειδή μεγαλώσαμε και οι δύο;; Μήπως με βλέπει διαφορετικά; Τι θέλει από εμένα;; Πολλά ερωτήματα χωρίς όμως μια σωστή και κατανοητή απάντηση..

Μετά από κάνα 15λέπτο σηκώθηκα και μαζί με τον Νίκο πήγαμε στην τάξη. Είχε ξεκινήσει η δεύτερη ώρα. Είχαμε Φυσική. Δεν είχα καθόλου όρεξη για κανένα μάθημα,άσχετα άμα μου αρέσει. Για αυτό το λόγο άρπαξα το μπλοκ μου από την τσάντα και ξεκίνησα να ζωγραφίζω..

Ο Κώστας μέσα στο μαθημα μου έριχνε κλεφτές ματιές και προσπαθούσε μέσα από τα δόντια του να βγει η λέξη "συγνωμη". Μου το είπε για παραπάνω από 5 φορές μέχρι που ένα μυνημα έπεσε μέσα στην τσάντα μου. Αφού έλεγξα άμα όλα είναι οκευ και δεν με κοιτάει κάνεις το άνοιξα εύκολα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
《Στο σχόλασμα στο γυμναστήριο. Κώστας.》

Τι είναι πάλι αυτο; Τι θέλει ξανά από εμένα; Δεν φτάνει αυτό που έκανε; Ξαφνικά μέσα από όλες αυτές τις σκέψεις ένα βογκητο βγήκε από το στόμα μου με το αποτέλεσμα και να διακόψω το μαθημα και να γυρίσει να με κοιτάξει όλη η τάξη.. Τι ρεζιλίκι.. σκέφτηκα. "Πάρου είσαι καλά; Θες βοήθεια;" είπε ο καθηγητής. Πόσο μου τη σπάει να με φωνάζουν με το επώνυμό μου. Με λένε Κρίστι. "Να κύριε, συγνώμη για την αναστάτωση." Είπα δειλά καθώς είχα σηκωθεί για να φανώ πιο ευγενική. Ακουλουθησε ακόμα λίγο μάθημα μέχρι που το κουδούνι χτύπησε και όλοι έφυγαν τρέχοντας για το κυλικείο.

Ακουλούθησαν άλλες πέντε βαρετές και βασανιστικές ώρες μαθήματος. Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα και όλα τα μαθήματα κύλισαν με ήρεμο, αλλά βαρετό τρόπο. Ώσπου έφτασε το σχόλασμα. Πήρα γρήγορα τα πράγματα μου και έφυγα γρήγορα από την τάξη για να καταλάβουν οι άλλοι πως απλά βιαζόμουν. Νομίζω πέτυχα το στόχο μου. Δεν με ακολούθησε κάνεις.

"Ήρθα. Τι με θες;" είπα στον Κώστα που με περίμενε λες και είχα αργήσει...πολύ... "Σορρυ για το χτύπημα σου. Αλήθεια δεν το έκανα επίτηδες, ήθελα να δω πάσα στον Νίκο,το βλακα..." φώναξε και μου έπιασε αργά αργά τα χέρια μου. Εκείνη τι στιγμή ένιωσα κάτι μέσα μου..σαν να μου άρεσε η κίνηση του. "Ναι μόνο που τυχαίνει αυτόν που αποκαλείς βλακα να είναι το αγόρι μου.." του φώναξα και άρπαξα τα χέρια μου, όσο κι να το ήθελα.. "Κρίστι, αυτός δεν είναι για εσενα ρε." Μου είπε. "Αα ναι; Και δηλαδή ποιος είναι για εμένα; Ή μάλλον που ξέρεις ποιος είναι για εμένα; Ή εσύ τι ξέρεις από έρωτα; Τον έχεις ζήσει και μου τα λες όλα αυτά;; Αφού κάθε βράδυ το κάνεις με αλλη ρε μαλακα. Θα μου το παίξεις και ότι ξέρεις;" του φώναξα ενώ ξαφνικά το χέρι μου βρέθηκε πάνω στο υδρώμενο του μάγουλο. "Ότι θέλω θα κάνω, οποία θέλω θα έχω και μην με ξαναπείς μαλακα εμένα, κατάλαβες μικρή;" μου φώναξε και κάτι μέσα μου ράγισε. Δεν ξέρω τον λόγο αλλά δεν θέλω και να τον μάθω.. "Αφού σου αξίζει!" Του ξανά φώναξα και αυτή τη φορά ακούστηκα και όλο το χώρο. "Μικρή λίγα τα λόγια σου για εμένα, οκευ;;" μου φώναξε και με πλησίασε βίαια. "Ααα ναι; Γιατί τι θα μου κάνεις; Θα με χτυπήσεις;" του φώναξα. "Δεν έχω αυτό στο νου μου αλλά θα κάνω κάτι άλλο." Είπε και τότε με άρπαξε και μειώθηκε τελείως η απόσταση μεταξύ μας. Γαμώτο. Με φίλησε. Αυτός. Αυτός ο βλακας. Μόνο για το κρεβάτι με θέλει. Δεν με άφησε μα φύγω. Δεν με αγαπάει, δεν με θέλει. Απλά θέλει να με προσθέσει στην λίστα του...

Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να βάλω τα κλάματα. Το κατάφερα αλλά δύσκολα. Έφυγα γρήγορα από κοντά του και κάθισα σε μια γωνιά στο χώρο. "Κρίστι, γαμώ γιατί κλαις; Δεν ήθελα να σε κάνω να κλάψεις.." είπε και έκατσε δίπλα μου.

"Το έκανες όμως.." αυτές ήταν οι τελευταίες μου λέξεις πριν φύγω.. Απάντηση από αυτόν πήρα αλλά δεν θα με ένοιαζε η κάθε δικαιολογία του.. Δεν άκουγα..
Επίτηδες το έκανε. Το ξέρω. Τον ξέρω,μάλλον..