The new boy

Κεφάλαιο 21

Τρίτη.
Τον μικρό μου ύπνο διέκοψε ο ίδιος μου ο εαυτός. Δεν με άφησε και πολύ να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν συνέχεια. Μέσα στην νύχτα έκανα σβούρες στο κρεβάτι, μερικές φορές σηκώθηκα κιόλας και ύστερα με πήρε ο ύπνος. Αγία η στιγμή εκείνη. Σηκώθηκα κουρασμένη θα έλεγα αλλά μετά από ένα κρύο ντουζ ήμουν περδίκι ξανά. Κατέβηκα κάτω και ένα πλούσιο πρωινό με περίμενε στην τραπεζαρία. Η γιαγιά μου ποτέ δεν μας άφηνε να τρώμε εκεί, είναι για επίσημες βραδιές έλεγε. Αλλά ποτέ δεν είχαμε μαζευτεί όλοι μας. Πάντα έλειπε η μητέρα μου. Που δεν την γνώρισα ποτέ. Βασικά, εγώ έλεγα πάντα ότι κάποιος έλειπε αλλά δεν έδιναν σημασία.

Έφαγα το πρωινό μου και πήγα στο σχολείο. Ξεκινήσαμε χαλαρά με Γεωγραφία αν και είμαι λίγο άχρηστη αλλά το ξέρει ο καθηγητής και δεν με πολύ σηκώνει. Αυτόν τον άνθρωπο τον λατρεύω! Είναι ότι χειρότερο να σε σηκώνουν στον πίνακα ή να πεις τι μάθημα και να μην ξέρεις. Μου έχει συμβεί και είχα να πάω σχολείο 3 ημέρες. Τέτοια ταπείνωση. Μερικούς καθηγητές δεν τους νοιάζει καθόλου όμως, φωνάζουν στα παιδιά αντί να τους μάθουν το σωστό. Δεν το κατάλαβα πότε αυτό. Και ούτε μαλλον θα το καταλάβω.

Σήμερα είχαμε 5ωρο. Έλειπε η φιλόλογος μας. Είναι μια στριμένη με μια κρεατοελιά τεράστια στο κάτω χείλος της. Δεν είναι καθόλου καλή και βάζει συνεχώς διαγωνίσματα. Βασικά για αυτό δεν την πάω και πολύ. "Βρε βρε κοίτα μια είναι εδώ. Η μαλακισμενη! Χαχχαχα!" Ωωχχ καλέ ξέχασα να σας θυμίσω την Άννα. Την πούτανα του σχολείου. Με είπε μαλακισμενη αυτή και η παρέα της. Οι άλλες οι πουτάνες,δηλαδή. "Μην με ξαναπείς έτσι." Της φώναξα και το έκανα για να φύγω. Με σταμάτησε και με έπιασε από το μπράτσο. "Όπως θέλω θα σε λέω. Αφού είσαι ρε. Δεν το βλέπεις; Ποιος σε θέλει εσενα; Ποιος θέλει να είναι μαζί σου; Να περνάει χρόνο μαζί σου;" Κοίτα πως είσαι. Κοίτα λίγο τον εαυτό σου κουκλίτσα μου.." Τα λόγια με ράγισαν αλλά δεν λύγισα. "Τουλάχιστον εγώ δεν φοράω xxs σορτσάκι και την μπλούζα που πετάς τα βυζια σου,πούτανα." Και έφυγα νικημένη. Έτσι νόμιζα. Πάλι με σταμάτησε. "Έτσι με ξαναπείς έτσι κούτσουρο!" Μου φώναξε και μου έδωσε ένα χαστούκι. Τότε λύγισα όμως. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Δεν ήμουν έτσι εγώ. Δεν έκλαιγα με τα κακά λόγια τον άλλον. Έτσι ήμουν εγώ. Δεν θα άλλαζα. Για κανέναν και πότε. "Κοίτα την μωρέ που κλαίει..Αντε τρέχα στην μητέρα σου να σκουπίσει τα δάκρυα σου, μαμοθρεφτο" τα τελευταία της πίκρα λόγια. Πως τόλμησε να πει τέτοιο πράγμα για την μητέρα μου... "Δεν έχω μητέρα,ηλιθια" της φώναξα και έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα. Μακριά από όλους και όλα. Έκλαψα μπροστά στην Άννα. Θα γίνω η είδηση του σχολείου τώρα. Κάθε μέρα στο σχολείο θα με κοροϊδεύουν. Επειδή έκλαψα. Εεε λοιπόν ναι,έκλαψα αλλά όχι επειδή είναι κάνα κοριτσάκι αλλά επειδή μίλησε για την μητέρα μου. Είπα και προσπάθησα να σκουπίσω τα δάκρυα μου. Θα το πληρώσει. Ακριβά.