✨Τι μου κρύβεις;✨

2ο κεφαλαιο-Η κρίσιμη απόφαση

Ο Σεπτέμβριος πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς και η Ευτυχία ήξερε οτι έπρεπε να παρει μια απόφαση. Άλλωστε δεν μπορούσε να κανει αλλιως ούτε να προσπαθήσει να το ξεχάσει αφού ο Ιόλαος της το θύμιζε κάθε μερα. Ήξερε οτι αν τον άφηνε να παρει μεταγραφή στο σχολείο του αδελφού του, ίσως διακινδύνευε την ψυχική αλλα και την σωματική ακεραιότητα του γιου της. Δεν μπορούσε να το επιτρέψει αυτο, ηταν ο μοναδικός που της ειχε απομείνει, ηταν όλος της ο κόσμος και αν πάθαινε κατι και αυτος δεν θα το άντεχε... Απο την αλλη σκεφτόταν ομως οτι αν δεν τον άφηνε ο γιος της θα υπέφερε και μάλιστα πολυ και το να βλεπει τον μονάκριβο γιο της να υποφέρει θα ράγιζε την καρδιά της.
Ειπε να ζητήσει την βοήθεια του άντρα της, του Φιλίππου. Εκείνος έλειπε απο το σπίτι, ειχε πει οτι θα παει στο γιατρειο του (ηταν κτηνίατρος) αλλα η Ευτυχία δεν τον ειχε πιστέψει. Ήξερε οτι εχει αρκετούς βοηθούς για να κανουν τη δουλειά του και αυτος απλώς τριγυρνάνε απο εδω και απο εκει. Εκανε οτι μπορούσε για να μην επιστρέψει γρηγορα στο σπίτι. Εκεινη δεν τον αδικούσε εφόσον πίστευε οτι ηταν ανήμπορος να διαχειριστεί όλο αυτο που έγινε τον τελευταίο χρόνο και με την επιθυμία του Ιόλαου που έσκασε σαν βόμβα στο τραπέζι τους τις προάλλες, δεν μπορούσε ούτε να συμπαρασταθεί σ'αυτην αλλα και ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.
Η Ευτυχία περιμενε, περιμενε και περίμενε να έρθει στο σπίτι. Ηταν περιπου τέσσερις η ωρα το μεσημερι όταν άκουσε την εξώπορτα να ανοίγει. Εκεινη ηταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη το μυαλο της. Ξαφνικά άκουσε τον Φίλιππο να φωνάζει, λέγοντας κατι ασυναρτησίες και αμέσως κατάλαβε οτι κατι δεν παει καλα. Σηκώθηκε γρηγορα απο το κρεββάτι, κατέβηκε την σκάλα που οδηγούσε στο σαλόνι και είδε τον άντρα της σε χαλια κατάσταση. Κατάλαβε αμέσως οτι ειχε προσπαθήσει να πνίξει τα βάσανα του στο ποτό... Προσπαθώντας να κανει όση δυνατόν ησυχία μπορούσε για να μην ενοχλήσει τον Ιόλαο που ηταν ως γνωστόν κλειδωμενος στο δωμάτιο του. Εκεινη μάζεψε όση δύναμη της ειχε απομείνει και οδήγησε τον σχεδόν αναίσθητο άντρα της στην κρεβατοκάμαρα τους. Αφού τα κατάφερε, τον άφησε ξαπλωμένο στο κρεββάτι τους και εκεινη κατευθύνθηκε προς την κουζίνα γιατι πλησίαζε η ωρα του βραδινού.
Αποφάσισε να φτιάξει του αγαπημένο φαγητό του Ιόλαου μπας και καταφέρει να του αλλαξει γνώμη. Καθώς ετοίμαζε το φαγητό εκανε διαφορά σενάρια στο μυαλο της και προσπαθούσε να αποφασίσει τι θα του πει αν δεν άλλαζε γνώμη με τιποτα. Δεν πρόλαβε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις της και είδε το γιο της να κατεβαίνει τις σκάλες και να ερχεται προς το μερος της. "Τι έχουμε να φάμε;" ειπε. Εκεινη αποκρίθηκε οτι ειχε φτιάξει το αγαπημένο του φαγητό. Βλέποντας τον Ιόλαο να κάθεται στο τραπέζι με μια ολοκάθαρη ευχαριστηση στο πρόσωπο του αλλα και με αρκετή όρεξη να εξαντλήσουν το θέμα της μεταγραφής του, εκεινη σέρβιρε το φαγητό διστακτικά και με αρκετό φόβο και αμφιβολία για το τι θα ακολουθήσει...
Όταν κάθισε την έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι απο το άγχος αλλα προσπάθησε να μην το δείξει στο γιο της ο οποίος κόντευε να τελειωσει το φαγητό του. Αποφάσισε να αρχίσει εκεινη την συζήτηση λέγοντας: "Σκεφτομουν αυτο που είπες τις προάλλες σχετικά με την μεταγραφή σου..." Ο Ιόλαος άφησε προσωρινά το πιάτο του στην άκρη και πήρε ενα σοβαρό ύφος που έκρυβε πολλα, τα οποία η Ευτυχία ήξερε οτι θα τα μάθαινε στην συνεχεια. "Λοιπόν, τι αποφάσισες;" την ρώτησε. Εκεινη άνοιξε το στόμα της για να του απαντησει αλλα δεν ακούστηκε τιποτα. Έτρεμε απο την αγωνία της και είδε πως ο γιος της το ειχε καταλάβει γιατι έβλεπε το ανήσυχο βλέμμα που αντανακλούσε στα μάτια του. Αποφάσισε να κανει μια δεύτερη προσπάθεια. "Εισαι σίγουρος;" τον ρώτησε. Δεν πρόλαβαν να περάσουν 2 δευτερόλεπτα και ενα δυνατό ΝΑΙ ακούστηκε απο το μερος του. Εκεινη την στιγμη όλες οι ελπίδες που ειχε η Ευτυχία για να του αλλαξει γνώμη διαλύθηκαν αφήνοντας πισω τους συντρίμμια, τα οποία σκορπίστηκαν σε όλο το μυαλο της πολυτάραχης μητέρας. Εκεινη συνέχισε λέγοντας "Ίσως σου ειναι δύσκολο να προσαρμοστείς..." Η απάντηση που έλαβε δεν ηταν αυτη που περιμενε ή που ήλπιζε να της απαντησει ο γιος της. "Θελω να παω στο σχολείο του αδελφού μου, σε παρακαλώ, δεν σου ζητάω κατι αδιανόητο. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σου αλλα στο ζητάω σαν χάρη..." απάντησε. Εκεινη όση ωρα της μίλαγε ο Ιόλαος προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στα λόγια του αλλα χιλιάδες σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλο της. "Λοιπόν; Ποια ειναι η απόφαση σου;" ξαναρώτησε, ελπίζοντας για μια καταφατική απάντηση αυτη τη φορα.
Η Ευτυχία παρέμεινε σιωπηλή για αρκετή ωρα πράγμα που ανησυχούσε τον Ιόλαο όλο και πιο πολυ. Ενα "Ναι" ακούστηκε. Ο Ιόλαος δεν ειχε συνειδητοποιήσει ακομη οτι η μητέρα του ειχε συμφωνήσει. Χρειάστηκαν να περάσουν ορισμένα δευτερολεπτα ώσπου να συνειδητοποιήσουν και οι δυο τι ειχε μόλις ειπωθεί... Ξαφνικά ξανακουστηκε η φωνή της Ευτυχίας " Ας γινει το δικό σου αγόρι μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ειμαι παντα διπλα σου και αυτο θα κανω". Εκεινη σηκώθηκε και αγκάλιασε τον γιο της ο οποίος παρέμενε αμίλητος μέχρι στιγμής. Εκεινη την ωρα που πήγε να αποτραβηχτεί απο την αγκαλιά του άκουσε "Σε ευχαριστω πολυ, ειμαι πολυ τυχερός σε εχω διπλα μου".
Ετσι τελειωσε το βραδινό τους δείπνο. Οι δρόμοι τους χώρισαν μετα καθώς η Ευτυχία παρέμεινε στην κουζίνα για να μαζέψει το τραπέζι και ο Ιόλαος κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του. Η απόφαση ειχε παρθεί.

Ο Σεπτέμβριος απηχε μονο λίγες μέρες... Άραγε πως θα ξεκινούσε η νέα χρόνια για τον Ιόλαο και τι εκπλήξεις αλλα και κίνδυνοι θα τον περίμεναν; Ολα στο 3ο κεφάλαιο...