Η Στέλλα είναι μια 18χρ κοπέλα,που μόλις μετακόμισε σε ένα καινούργιο σπίτι.Ολα άλλαξαν πλέων κ έπρεπε να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον...Δεν δυσκολεύτηκε να βρει φίλους,ακόμα κ αγόρι,τον αξιολάτρευτο πανέμορφο Στέφαν ,μέχρι που μπήκε αυτός στη ζω...
Περπατούσα στους διαδρόμους του σχολείου ψάχνοντας το τμήμα μου... "Στέλλα Χολμες,πρέπει να μαι στο τελευταιο τμήμα της τρίτης... Γ1,Γ2,Γ3,Γ4,Γπεντ...Αουτσ!!😡😳" "Συγνώμηη!Εγώ φταίω.Είσαι καλά?Πονάς?Σε χτύπησα?:0" "Εε...είμαι καλά,δεε πειράζει.:/" "Ασε με να σε βοηθήσω" Έπιασε το χέρι μ κ με το άλλο με έσφιξε ελαφρά από τη μέση,μέ σήκωσε...Μπορουσα κ μόνη μου,άλλωστε δεν είχα χτυπησει,αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να του αντισταθώ...😶 "Πονάς καθόλου?"😯 Ήθελα να του πω "ναι",να κάτσει λίγο ακόμα δίπλα μου,να συνεχίζει να με κρατάει,να εξακολουθεί να με κοιτάζει με αυτό το κουταβισιο βλέμμα,αλλά θα ήταν από τύψεις κ τίποτα παραπάνω!:/ Μα είναι τόσο όμορφος.Με περναει γύρω στο 1 κεφάλι,είναι καστανοξανθος,με δυνατά μπρατσα-σηγουρα γυμνάζεται αυτό το παιδι😛-,αχ κ τα μάτια του,είναι τόσο ζεστά ,φιλικά κ γλυκα...μπορώ να τον κοιτάω για ώρες"Μην φύγεις,Μην φύγεις"έλεγα από μέσα μου😯
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Δεν σε έχω ξαναδεί,εμένα με λενε Στέφαν...Εεενα;:)" "Στέλλα.Ναι είναι η πρώτη μ μέρα στο κολέγιο σας..Έψαχνα το τμήμα μου λίγο πριν με..."σταμάτησα,μα τι να έλεγα,νιώθω τα μάγουλα μ να καίνε... "Λίγο πριν σε χτυπήσω...έχεις δικιο" "Όχι,όχι δεν έφταιγε εσύ!" "Είσαι πολύ καλή,αλλά τουλάχιστον θα με αφήσεις να σε πάω ως την τάξη σου?Δεν θέλω να χρωστάω σε κανέναν!😏" Να χρωστάει!? "Δεν μου χρωστάς τίποτα!Μπορώ και μόνη μου!!Κ δεν χρειάζεται να ανυσηχειςς...μείνε υσηχος"είπα φανερά απογοητευμενη😩 "Εε οχι,εγώ δεν εννοούσα αυτό...απλα" Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι... "Καλύτερα να πηγαίνω,δεν θέλω να αργήσω από την πρώτη ημέρα.Γειά!" "Χάρηκα που σε γνώρισα Στέλλα,έστω κ έτσι"είπε κ ένα λοξό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του...Εντάξει ήταν πολύ γλυκό😋 "Και εγώ "του ειπα απλα,αλλά δεν μπόρεσα να μην του χαμογελασω.Αν κ του χα θυμώσει...Γιατί όμως αφού δεν είπε κ τίποτα το παιδι,γιατί να με πείραξε η αδιαφορία του?Απομακρυνθηκα από αυτόν,έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις να με βασανίζουν...
