Stella:Have to choose

κεφάλαιο 2ο

Ένα μικρό κίτρινο πούλμαν ήταν ήδη έξω από το σπίτι.Ο οδηγός άρχισε να κορναρει με το που με είδε,μου έκανε σήμα να πάω,τότε μόνο συνείδητοποιησα ότι είχα κοκκαλωσει.Έτρεξα αμέσως προς το πούλμαν.Η πορτα άνοιξε.Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά,μα γιατί ένιωθα τόσο αμήχανα?Ποια ήταν όλα αυτά τα παιδιά?Τι κανω εγώ εδώ?Μου έλειπε το σχολείο μ,η τάξη μ,οι φίλοι μ,ακόμα κ ο Τορουνογλου-ήταν ο γυμναστής του σχολείου,τον μισούσα με όλη μ την καρδιά κ τα συναισθήματα αυτά ήταν αμοιβαία-
"Τι θα γίνει,θα μπεις κορίτσι μου μέσα να τελειώνουμε?"φανερά εκνευρισμενος
"Εε ναι,συγνώμηη!:"
Το πούλμαν ήταν γεματο από παιδιά.Τώρα όλοι είχα τα βλέμματα τους πάνω μου,το βλέμμα μου έπεσε σε μια άδεια θέση στο πίσω μέρος,απεγνωσμενη κ κενή η διπλανή θέση,αυτό ακριβως που ζητούσα εκείνη τη στιγμή!
Ευτυχώς σταμάτησαν να με κοιτάνε αλλά άρχισαν τα ψιθυρισματα κ τις λοξές ματιές προσ τα πάνω μ.Εντάξει δν γίνεται χειρότερα ...κ όμως  ακριβώς εκείνη τη στιγμή κάποιος από τις μπροστινες θέσεις πέταξε μια μπανονοφλουδα πάνω μου...
Ένας υπερβολικά γεροδεμένος τύπος με δύο ηληθειες "ντίβες" ή όπως τις αποκαλώ εγώ "bitches" χαζογελουσαν με μένα😬😬
Ήθελα να φωνάξω στον οδηγό να σταματήσει,να τρέξεω πίσω στο σπιτι μ,το παλιό μ σπίτι,στή γειτονιά μ,στους φίλους μου,στον μπαμπά μου..Δεν έχω μπαμπά,μας άφησε ολομοναχες,δεν ενδιαφέρθηκε για μας,ούτε καν για τη κόρη του..
Οοοχι,δν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα,"η Στέλλα μ είναι δυνατή,θαρραλέα,κάνεις δν μπορει να την πειράξει"έτσι έλεγε πάντα ο Edward...Ooo Edward,του είχα μιλήσει πολύ σκληρά την τελευταία φορά που τον είδα.Έπρεπε όμως,τον ήξερα καλά,από μικρός είχα πείσμα κ ότι έλεγε θα το έκανε,παιδί-θυσία,δν σκεφτόταν πότε τις συνέπειες,ούτε τον ένοιαζαν αλλά νοιάζομαι εγώ,θέλω το καλό του.Θα ναι δυστυχισμένος εδώ.Σε αντίθεση με εμένα αυτός πάντα είχε καλή σχέση με τους γονείς του,εχει αναλάβει μια πολύφημη εταιρία του μπαμπά τ κ δεν μπορώ εγώ να τον στερησω από αυτά ...Όχι!Μα αυτός μ είχε πει πως 6α τα άφηνε όλα πίσω του για να μην με χάσει,θα τα προσπερνουσε όλα ,ήθελε τόσο πολυ λέει να με έχει κοντά του.Το ξέρω.Κ εγω ήθελα τόσο πολύ να του πω:"Ναι,δεν θέλω να σε χάσω,σε θελω δίπλα μ,σε χρειάζομαι".Αλλά δν μπορούσα να φερθώ τόσο εγωιστικά γαμωτο.Αυτό ήταν το σωστό,για το δικό τ το καλό σωστά?:(
Δεν ειναι κατάλληλη στιγμή για να σκεφτω αυτά,πότε δεν ήταν!Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα πρεπει να τα αφήσω όλα πίσω μ κ να αγωνιστώ για το παρόν κ το μέλλον μου!!!
Σηκώθηκα απο τη θέση μου,πήρα την μπανονοφλουδα και κατευθύνθηκΑ προς "το κτηνος" που πλέων μπορούσα καθαρά να δω το άγχος  στα διαπλατα ματιά του,αυτό μου εδώσε περισσότερη αυτοπεποίθηση.Σταμάτησα μπροστά του κ τον αντίκρισα κατάματα
"Αυτό εδώ πρέπει να ανήκει σε εσένα"είπα δείχνοντας του την μπανανοφλουδα κ το τοποθέτησα πάνω στο κεφάλι του.Έκανα 2 βήματα,ρίχνοντας του μια λοξή ματιά πρόσθεσα:
"Το κίτρινο σου πηγαίνει πολύ,να το χρησιμοποιείς πιο συχνα!"του χαμογέλασα ειρωνικά...
Περίεργο αλλά διέκρινα ένα χαμόγελο στο "γεροδεμένο αγόρι" ή "κτηνος",που του ταιριάζει γάντι😆Για μια στιγμή μου φάνηκε συμπαθητικός ενώ μέχρι πριν λίγο ήθελα να τον πιάσω από το λαρύγγι και να τον πνιξω😯
Συμπαθητικός!?😮Εντάξει τρελαίνομαι,δεν είμαι στα σύγκαλά μ...όπως συνήθιζε να λέει κ η γιαγιά μου.Μου λείπει πολύ..αν κα πέρασαν 6 χρόνια από τότε που τη χάσαμε,αλλά ο πόνος παραμένει ίδιος!!😢
Έκανα σήμα στον οδηγό να σταματήσει,ήθελα να κατέβω ...Όχι,όχι δεν θα έτρεχα πίσω στο παλιό μ σπίτι ,απλά θα περπατήσω μέχρι το σχολείο όπως  έκανα κ παλιά-εξαλου δεν υπήρχει κ μεγάλη απόσταση μέχρι το σχολείο -
Μπορεί να μην ήταν τίποτα ίδιο,αλλά παραμένω η ιδια Στέλλα κ δν θα άλλαζα τις συνήθειες μου!😉