Stella:Have to choose

κεφάλαιο 6

"Φτασαμε"μου είπε μετά από λίγο
"Τώρα που πρέπει να πάω?"δεν μου έδωσε σημασία,έψαχνε κάποιον...
"Αα κ Δούκα!Μπορώ να σας μηλισω ένα λεπτό?"
Κάθομουν κ τους παρακολουθουσα να μιλάνε επί 10 λεπτά!Θα με φωνάξουν επιτέλους!?Καλ γιατί δν μου έδινε μια μπάλα κ όλα θα ήταν παιχνιδάκι.Πότε δεν ήμουν καλή στα λόγια!
"Έλα λίγο εδω κορίτσι μου"είπε επιτέλους η ψηλή γυναίκα με τα ελαφρώς γκρίζα μαλλιά,μαζεμένα σε σε ένα σφιχτό κότσο.Περπάτησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα,σχεδόν τρέχοντας!
"Θα με πάρετε?"Θεέ μ...βουτά τη γλώσσα σ κ μετά μιλά...😬
"Περιμενε κορίτσι μου,μην βιάζεσαι.Ότι είναι να γίνει θα γίνει"είπε κ μου χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο
"Κυριούλα θα της πείτε τα καλά νέα??"είπε ο Στέφαν,με χαμογελο μέχρι τα αυτιά
"Αα και άλλος βιαστηκος?"του έκλεισε μάτι κ τον έπιασε στοργικα στον ώμο"Συμπαθώ πολύ τον Στεφαν.Είναι καλός ηγέτης κ παίχτης.Τον 'εμπιστεύομαι'"τόνισε ιδιαίτερα την τελευταία λέξη,αυτός απλά της εγνέψε με σοβαρό ύφος...συνέχισε"Λοιπόν έλα αύριο στις 06:00 το πρωί να κάνουνε μια γενική πρόβα και βλέπουμε...Έχεις ξαναπαίξει βολει;"
"Ναι αρκετά χρόνια.Στο προηγούμενο σχολείο μου ειμουν η αρχηγός της ομάδας μου"είπα με αυτοπεποίθηση!:)
"Πολύ ωραία...Στις 06:00?!"με διαβεβαιώσε
"Ναι κυρία.6 το πρωί θα με δω:)"
Όταν πλέων Απομακρυνθηκε εντελώς,πρόσεξα τη χαζή φατσούλα του Στέφαν...Με κοιτούσε όλο χαρά,εξακολουθοντας να έχει αυτό το τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά..Ήθελα τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω😇
"Λοιποοον??!"είπε δυνατά
Ήμουν πολύ χαρούμενη κ το χρωστούσα σε αυτόν!Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά,ούτε εγώ δεν το είχα συνηδητοποησει...Τον είχα αγκαλιάσει,τόσο συχνά που ακόμα και αν ήθελε να ξεφύγει δεν θα μπορούσε.Ένιωθα τόσο ασφαλή μέσα σε αυτα τα μπράτσα.Όσο σκέφτομαι ότι μπορεί κα κάποια άλλη να τον γευεται...Με ποναει...Και εμένα τι με νοιάζει μου λες?Απλώς δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι...Οο Θεέ μου,τι ωραία που μύριζε,μου είναι γνωστό αυτό το άρωμα...Billion...Ναι,αυτό είναι,το έβαζε συχνά κ ο Edward!Ο Edward? Πανάθεμα με..Τι κάνεις Στέλλα?!Τραβήχτηκα από την αγκαλιά του
"Τι έγινε?"με ρώτησε φανερά απογοητευμενος :/
"Εε... σε ευχαριστώ!Τώρα δεν μου χρωστάς τίποτα.Πάσο!"
"Θα μου το χτυπάς κάθε φορά αυτό??"είχαν σφιχτει όλες οι μυς του προσώπου του,μπορούσα να διακρίνω την οργή στα μάτια του.Έκανα ένα βήμα πίσω...Τότε μόνο χαλάρωσε το πρόσωπο του...Είχε εξαφανιστεί κάθε είδους οργή που υπήρχε μέχρι πριν από λίγο και 4ο αντικατεστησε η θλίψη.Έβαλε τα χέρια του στο σβέρκο του κ άρχισε να τα πιέζει πιο σκληρά αυτή τη φορά...Ήθελα να τα τραβήξω,πρέπει να πονούσε με αυτό που κανει!:(χαμήλωσε το βλέμμα του έκανε να μιλήσει κ μετά σταμάτησε.
"Πρέπει να φύγω..."είπα τελικά.Εκεί που γύρισα να φύγω μου έπιασε το χέρι...απαλά.Τον κοίταξα στα μάτια και αυτός με την σειρά του με κοίταξε...Πήρε τον λόγο
"Μην με φοβάσαι γαμωτο.Δεν ξέρω αν θα αλλάξει τίποτα,αλλά όλα αυτά τα κάνω επειδή..."εξίσε αμήχανα το πηγούνι του αλλά συνιχισε"επειδή ενδιαφέρομαι για σένα Στέλλα,κ ειλεικρινα δεν θέλω να σε χάσω από βλακεια μ:("
"Συγνώμη.Φερομαι εγωιστικά το ξέρω.Απλά είμαι πολύ μπερδεμένη..Εγώ...."ένιωσα ένα καυτό δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου.Δεν πρόλαβε όμως να το δει,το σκοπισα αμέσως,διακριτικά."Είμαι δυνατή,δεν έγινε τίποτα"επαναλάνβανα συνεχώς  αυτές τις λέξεις...Δεν έπρεπε να φανω αδύναμη μπροστά σε κανέναν.Έγιναν  πολλά αυτό το καιρό και πάντα κρατούσα τα δάκρυα μου για 4η μαμά μου,δεν ήθελα να στενοχωρήσω κ αυτήν,είχε περάσει αρκετά.Ήταν λογικό που είχα ξεσπάσει  τόσο εύκολα αλλά τρ τα εχω υπό έλεγχο.Δεν θα κλάψω ...Όχι τώρα τουλάχιστον!!!
"Λοιπόν,τι λες?"ήταν αρκετό για να με ξυπνήσει από τις καταθλιπτικες σκέψεις μου...
"Τι?"είπα σαστισμενα