Ζωή Με Βρυκόλακες

Κεφαλαιο 17-Παρτι

Well...I am back!Ναι το ξέρω ειμαι απαράδεκτη.Δεν δημοσίευα για πάρα πολύ καιρο,είχα τους λόγους μου...Πολύ φοβάμαι πως δε θα θυμάστε διαφορά πράγματα από τα προηγούμενα κεφάλαια επειδή δεν έχω ανεβάσει και εγώ κανένα τόσο καιρό.Χίλια μα χίλια συγγνώμη...

Ξύπνησα σε ένα μεγάλο κρεβάτι,σε ένα δωματειο που δεν ήταν δικό μου.Ετριψα τα μάτια μου με τα χέρια μου για να ξυπνήσω.Το βελούδινο άσπρο σεντόνι εκρυβε την κοιλιά μου και τα πόδια μου καθώς το μαλακό φουσκωτό μαξιλάρι μου ξεκούραζε τον αυχένα μου.

Κοίταξα δίπλα μου και ήταν ξαπλωμένος και ο Στέφαν.

"Καλησπέρα ψυχή μου"μου είπε με ένα ζεστό χαμόγελο.
"Τι εννοείς καλησπερα;"
"Εννοώ καλησπέρα.Είναι 8 το απογευμα"είπε
"Ορίστε;;8 το απογευμα;"Είπα ξαφνιασμενη και αμέσως σηκώθηκα από το κρεβάτι.Πήγα στο παράθυρο και τράβηξα τις μαύρες κουρτίνες.Δεν υπήρχε και πολύ φως.Ο ουρανός είχε πάρει ένα πορτοκαλοκοκκινο χρώμα με τα σύννεφα του να είναι πορτοκάλι.Ο ήλιος είχε βασιλεψει πίσω από τα μακριά,ψηλά βουνά και το μόνο που μπορούσες να αντικρίσεις ηταν η ακτίνες του που τα τριπουσε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα,έκλεισα τα μάτια μου και γύρισα προς στον Στέφαν.

"Μου λες ότι κοιμόμαστε τόσες ώρες;"
"Εσύ κοιμάσαι,εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ."Μου είπε με το γλυκό του χαμόγελο.
"Ηρέμησε...Είναι λογικό,όλο το βράδυ ψάχναμε.Γυρίσαμε από το σπίτι της Βαιολετ στις 7 το πρωί."

"ΩΧ ΘΕΈ ΜΟΥ!ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΗΣ ΚΑΤΡΊΝΑ!ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΝΤΥΘΏ!"Είπα πιάνοντας τα μαλλιά μου!

Σήκωσα τον Στέφαν από το κρεβάτι και τον εσπρωξα προς την πορτα -με όλη την δύναμη που ειχα-.

Την έκλεισα με δύναμη και έτρεξα προς την ντουλάπα.

Την άνοιξα και μετά από πολύ ψάξιμο,εβγαλα ένα μαύρο φόρεμα και το φορεσα.Το φόρεμα το συνδιασα με τα μαύρα μου γοβάκια.Πήγα στο μπάνιο,βαφτηκα ελαφρά,ισιωσα τα μαλλιά μου και πήγα παλι στο δωμάτιο όπου πήρα την μάσκα μου.

"Στέφαν είσαι έτοιμος;;"φώναξα
"Ναιι Είμαι στο σαλόνι,ελα"απάντησε αυτός.

Εγώ κατέβηκα τα σκαλιά και τον ειδα να στέκεται μπροστά από το σβηστό τζάκι.Ήταν πανέμορφος!Φορούσε ένα μαύρο κοστούμι και μια μαύρη μάσκα,απλώς η διαφορά με την δικιά μου ειναι πως δεν είχε στρασακια.

Πήγα κοντά του με αργά βήματα,τυληξα τα χέρια μου γυω από τον λαιμό του και του αφησα ένα φιλί στα σαρκωδη χείλη του.Το ίδιο έκανε και αυτός.

"Στεφαν"είπα κοιτάζοντας μέσα στα ματια του.
"Δεν θέλω να.."
"Σσσσσ...."Με διέκοψε εκείνος χαϊδεύοντας τα μάγουλά μου.
"Θα είναι εντάξει.Η Βαιολετ θα είναι εντάξει,το ίδιο και η Κατρινα"Με καθησύχασε.
Εγώ εγνεψα ανακουφισμενη.

Βγήκαμε από το σπίτι και αρχίσαμε να περπατάμε για το πάρτυ.Δεν μιλούσαμε καθόλου.Φαίνεται θα ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του,όπως και εγώ.Δεν ξέραμε τι θα κάναμε στο πάρτι.Δεν ξέραμε πως θα την σταματουσαμε.Απλώς,πηγαίναμε.Ξέροντας πως,μπορούσαν να πάνε όλα στραβά,αναπασα στιγμή.Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά κοιτώντας ένα μεγάλο φως.Η και όχι!Δεν ήταν φως,ήταν το σπίτι της Κατρίνα,γεμάτο στολίδια λάμπες και φυσικά με πολλά παιδιά.Η μάλλον όλο το Λύκειο.

Ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια και χτυπήσαμε το κουδούνι.Ο θόρυβος ήταν πολύ δυνατός.
Αμέσως μας άνοιξε η Κατρίνα.

"Επ!"Αναφώνησε γεμάτο ενθουσιασμό!Φαινόταν τόσο χαρούμενη.

"Γεια σου Κατ!Χρόνια πολλά!"Ευχήθηκα
"Σε ευχαριστώ!"

Καθόμασταν για περίπου ένα λεπτό απλώς κοιταζοντας ο ένας τον άλλο.

"Λοιπόν.....θα μπειτε;"

"Σωστα"Είπα με σκυμμένο το κεφάλι και μπήκαμε μέσα.

"Πρέπει να βρούμε την Βαιολετ"Του ψιθύρισα στο αυτι.
"Δεν χρειάζεται ξέρω που είναι,την μυρίζω.Βρισκεται πάνω στην σοφίτα."

Ήξερε που είναι.Και θα πήγαινε πάνω.Θα πάλευε μαζί της.Όσο το σκεφτόμουν,τόσο πιο πολύ άγχος μου προκαλουσα.Και αν παθαινε τίποτα;

"Παιδια!"
Γυρίσαμε και οι δύο.Ήταν η Κατρίνα.Πρεπει απλωε να βρισκοταν απο πισω μας τοση ωρα.Στο δεξί της χέρι κρατούσε έναν ασήμι δίσκο με ποτήρια γεμάτα χυμό.Ο Στέφαν εστίασε σε αυτά.

"Θα θέλετε ενα;"Η καλοσύνη στην φωνή της μαζί με το λευκό σκισμένο φόρεμα και το τόσο ρεαλιστικό μεικ απ,σε έκανε να πιστεύεις πως ήταν όντως μια νεκροζωντανη που απλώς σου φεροταν καλά για να σε εκμετταλευτει.

"Φυσικα"Απάντησε ο Στέφαν. Αμέσως μετά την κοίταξε στα ματια λέγοντας της να μείνει ακινητη.Η Κατ έμοιαζε να υπακούει,αλλά σαν... σαν υπνωτισμενη.Εκανε ακριβώς ότι της είπε.Ο Στέφαν έχωσε το χέρι του στην αριστερή του τσέπη και έβγαλε ένα μωβ λουλούδι.Το έβαλε στην χούφτα του και τότε έτριψε 2 φορές τα χέρια του.Μόλις άνοιξε τις παλάμες του και έβαλε το τριμα στην δεξιά του παλάμη, πήρε ένα ποτό από αυτά που ήταν στο δίσκο και το έριξε μέσα.

"Άκουσε με Κατρίνα.Θέλω να δώσεις το συγκεκριμένο ποτήρι στην Βαιολετ.Μην πεις ότι είναι από εμάς."της είπε,κοιτάζοντας της με τον ίδιο τρόπο όπως πριν.Αυτή φυσικά υπάκουσε και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες.

"Τι έβαλες μέσα;"ρωτησα γεμάτη περιέργεια.
"Τίποτα σημαντικό,απλώς κάτι που θα χαλαρώσει για πολυυυ την Βαιολετ"είπε με ένα πλατύ χαμόγελο και έβαλε το ένα του χέρι στον ώμο μου.Μα εγω ήμουν αναστατωμενη.Τι ήθελε να πει χαλαρωσει;Τι είχε μόλις κάνει ο Στέφαν,που δεν ήθελε να μου πει;