ÇARESİZLİK YOLUNDA

1-KAÇIŞ

Bu sabah annemin sabahın yedisinde "Hadi kalk artık havuza gideceğiz!" demesiyle uyandım. Fakat bu saatte havuz açık değildi. Annem de ne yazık ki bunu anlamak istemiyordu. Ne zaman söylesem yer kapmamız gerektiğinden falan bahsediyordu. Zaten havuz pek de temiz değildi. Küçük çocukların hep çiş yaptığı ve ergenlik seviyesini geçmiş olan vatandaşların havuza çöplerini attığı bir yerde yüzmek pek hayalim sayılmazdı. Her neyse bugün Damla'ya bir mesaj attım ve "Kanka hadi hazır mısın çabuk gel!" dedim. Bugün farklı olacaktı çünkü en yakın arkadaşım da gelebiliyordu. Fakat tam ne kadar eğleneceğimizi düşünürken Damla'dan hiç hoşuma gitmeyecek bir mesaj aldım! Mesajda "Yağmur annem evde kalmamı ve ona yardım etmemi istiyor" yazıyordu. Evet belli ki bugün birileri sıkılmaya bir adım daha yaklaşmıştı! Belki de havuza gitmek yerine ben de Damla'nın yanına gidip -her ne kadar iş yapmaktan nefret etsem de- ona yardım edebilirdim. Anneme Damla'nın yanına gidip gidemeyeceğimi sordum annem ise beni çok şaşırtacak bir cevap verdi ve "Yağmur şu son zamanlarda beraber hiç vakit geçirmediğimizi fark ettim bence biraz vakit geçirmeliyiz ne dersin?" deyince onun adina biraz üzüldüm ama bir yandan da Damla'nın yanına gitmek istiyordum. Ne yapsam bilemedim. Sonra biraz annemle vakit geçirebileceğimi ondan sonra ise Damla'nın yanına gidebileceğimi düşündüm. Tabi bunu anneme söylemeyecektim. Annemle biraz güneşlendikten ve yüzdükten sonra artık gitmem gerektiğini düşündüm. Marketin havuza çok uzakta olduğunu biliyordum. Aslında oraya market yerine bakkal desek daha doğru olabilirdi. Ve tabi tahmin ettiğiniz gibi bir mahallenin ortasındaydı. Anneme benim için bu kadar güneşin yeterli olduğunu çünkü fazla güneşin bana dokunduğunu söyledim ardından da asıl bombayı patlattım ona benim bakkala gitmem gerektiğini söyledim fakat önce eve gidip üstümü değiştirmem gerektiğini söyledim ardından ise bundan çok yorulacağımı bu yüzden bakkala gittikten sonra eve gideceğimi söyledim. Annem bu fikre pek yanaşmadı ama ben kafama koymuştum Damla'nın yanına gidecektim! Annem de sonunda kabullenmişti izni kopardıktan sonra tam gidiyordum ki bana çok bebekçe gelen kendine dikkat et kelimelerini yine ağzından çıkarmıştı yine. Onu takmadan havuzdan çıktım. Biraz hızlı olmam gerektiğini biliyordum bu yüzden hemen yürümeye başladım. Birkaç dakika sonra ise Damla'ya gelmeyi başarmıştım işte! Eve girdiğimde Damla'ya olanları anlattım karşılık olaraksa bana çok mantıklı gelen hir soru sormuştu "Eve gidip neden üstünü değiştirmedin?" Bunca şeyin arasında bunu unutmuş olamlıydım. Ona "Unutmuşum şimdi gidip üstümü mü değiştireyim?" deyip aşağıladım aynı zamanda da ayıpladım. Ardından Damla'nın kafasındaki jeton düştü ve bana bir çift ayıcıklı pijama verdi! Verdikten sonra ise "Hepsi yıkanıyor!" dedi "Ne kadar az kıyafetin var en yakın zamanda alışverişe gitmeliyiz!" dedim. Beni umursamayarak geçirdiği 10 dakikadan sonra evde biraz iş yapmaya başladık. Sonra çok sıkıldığımı fark ettim ve Damla'ya "Kanka ben çok sıkıldım dışarı çıksak?" diye sordum fakat annesinin kabul etmeyeceğini biliyordum. Damla bana annesinin kabul etmeyeceğini söyledi. Bunu zaten biliyordum bu yüzden Damla'ya "Annenden izin almana gerek yok. Artık kendi kararlarını kendin verebilirsin!" dedim. Sonra karşılık olarak "Peki sivrizeka annem izin vermezse nasıl çıkabiliriz?" dedi. Peki kelimesinden nefret ederdi ama kullanmayı tercih etmişti. Neyse. Ona "Kaçalım." dedim. Damla bunu sevmiş gibi görünüyordu. Fakat biz şunu da biliyorduk ki eğer annesi kaçtığımızı fark ederse hemen bizi takip etmeye ve peşimizden koşmaya başlardı. Bu yüzden annesi üst katı silerken Damla'yla aşağı inip kapıdan çıktık. Var gücümüzle koşmaya başladık fakat nereye koştuğumuza hiç bakmamışız fakat baktığımızda nerede olduğumuzu tahmin edemeyeceğiniz biryere gelmiştik ve evimize epeyce uzaktı!