Kağıt Mendil

Uzun zaman sonra

Abdülün kız arkadaşı ile tanışacağım bugün tam bir sene oldu ve hala asyadan haber yok konaktan en kısa sürede taşınıyoruz vehbi efendiden kalma tepelikde bir ev var orayı onarmaya başladım annemle birlikte oraya yerleşeceğiz. Remzi abinin cafeye oturdum ve abdülleri beklemeye başladım. Kısa süre sonra abdüller geldi şirin ufak tefek bi kız vardı yanında merhabalar diyerek oturdu abdülün ona gösterdiği yere orta son sınıfmış iki kardeşlermiş adı minaymış. Mina sıcak kanlı hoş sohbetli bir kız aferin abdüle iyi birini bulmuş inşallah mutlu olurlar. Mina ablasınında yanımıza uğrayıp abdülle tanışacağını benim için bi sorun olup olmadığını sordu. Bir sorun olmadığını söyledim ve ablasını arayıp yanımıza çağırdı. Bir süre sessiz bir bekleyişin ardından bize doğru gelen iki kişi gördüm ve o an gözlerim karardı dünya yıkıldıda enkaz altındayım gibi hissettim. Karşımda duran asyaydı yanında duran ise başka bir erkek. Mira tüm samimiyetiyle bu ablam Asya buda onun arkadaşı Efe abi dedi abdül ayağa kalkıp ikisiyle de merhabalaştı sonra beni göstererek buda en yakın dostum, kardeşim Umut dedi sadece başımla selam verdim tutulmuştum eğer ayağa kalkarsam asyanın yanında duran bebeyi öldürürdüm oracıkta. Benim biraz işlerim var diyerek güç bela kalktım oradan koşmak ne kelime adeta uçarak gidiyordum. Nefessiz kalınca durdum derin bi nefes alıp gökyüzüne baktım asyayı uzun zaman sonra bulmuştum ama o yanındaki kimdi arkadaşımı sevgilisimi kimdi bunu  nasıl öğrenecektim kalbime adete bıçak saplanmıştı kanıyordu kalbim. Bir yandanda kendime kızıyordum sinirlerine hakim olup orada kalıp kim olduğunu öğrenseydin ya salak kafa diye. Asyam kömür gözlüm nede güzel gülümsüyordu öyle ama bu efenin kim olduğunu öğrenmedikçe kalbimdeki bıçak içimi kanatmaya devam edecekti.