Life Is Brutal

~2~

Godzinę później, w KFC~

-Patrz kto tam idzie-powiedziała moja koleżanka.
Gdy się odwróciłam zamarłam, był tam... Thomas Morgenstern.
Chłopak o przystojnek twarzy i cudnym uśmiechu, za który kobiety oddały by wszystko. Na szczęście ja się poznałam na nim.
Gdy zrozumiałam, że patrzę na niego, on był już obok mnie. Co za pech.

-Co chcesz?- powiedziałam próbując utrzymać groźny głos. Ale przy nim się nie dało.

-Pogadać- powiedział

-Nie mamy o czym.

-Oczywiście, że mamy od 3 lat się do mnie nie odezwałaś.-powiedział trochę wkurzony.

-A co Ty sobie wyobrażasz, że będziesz mnie zdradzać i kraść mi pieniądze a ja będę na to patrzeć i się uśmiechać.

Po tych słowach wyszłam nie zważając na krzyki koleżanki. Wyjęłam z torebki paczkę papierosów i zapaliłam ostatniego z nich. Wypuściłam dym z ust czując jak ucieka ze mnie stres. Jednak, gdy próbowałam ponownie włożyć go do ust poczułam, jak ktoś mi go wyrywa. Spojrzałam w lewo i zobaczyłam jakiegoś chłopaka trzymającego mojego papierosa z uśmieszkiem na twarzy.
-Oddawaj- warknełam
-Wiesz, że palenie powoduje raka i śmierć-powiedział zatroskanym głosem. Och prawie się wzruszyłam.
-Może ja chce umrzeć- fuknęłam i zaczęłam wyrywać mu papierosa. Wtedy opuścił go na podłogę i przydeptał. Jak on śmie, nawet go nie znam.
-Dupek- warknełam. Szybki krokiem poszłam w stronę domu. Ehh, czemu chłopcy są tacy wkurzajcy. Szkoda, że nie zapytałam o imię. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego jaki on jest przystojny, ma niebieskie oczy, brązową grzywę, postawioną do góry.

Nie nie nie mogę się zakochać, rozumiesz serce, a jednak serce wygrało, rozum przegrał.

Żadna Wielka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytnejsza - wie, jak przeżyć.

I jak podoba się, starałam się, żeby wyszedł ten rozdział jak najlepiej. Piszcie w komentarzach co o tym myślicie.

&&&PYsiex