YIPRATILMIŞ

Hayatta Kalan

Sence hikayenin bu zamana kadar ki kısmı nasıl?

Yeni bir bölümle hepinize merhabaaa. Pamuk eller vote butonuna lütfeennn <3

İklim hiçbir zaman kendini anlayışsız biri olarak tanımlamazdı. Çevresindeki herkeste bunu dile getirirdi. Ne kadar düşüncelisin veya ne kadar iyi bir insansın. İklim bundan her zaman keyif aldığını düşünürdü. Yardım etmek ve hep alttan almak onun için günah çıkartmak gibiydi. Buna kendine zarar verdiğini fark edinceye kadar devam etti. Değişmeye başladığını en yakın arkadaşı sen çok değiştin diyerek ondan uzaklaşmaya başladığında fark etti. İnsanlar çıkarlarının bittiği yerde çıkarlar hayatımızdan. İlk kişisel gelişim kitabını okuduğunda fark etmişti bir şeylerin yanlış olduğunu. Herkes kendi hayatının başrolüydü ve her ne kadar bunun yeni farkına varmış olsa da her şey karşılıklıydı.

Girişin hemen önüne ağacın kavuğuna doğru oturmuştum. Sohbet beni gerdiği için biraz dışarı çıkmak iyi gelmişti. Peşimden çok vakit geçmeden Yasemin geldi ve keyifli bir halde burada ne işim olduğunu sordu. Yasemin'de burada olmaktan keyif alan gruptaydı.

"Hava güzel." demekle yetindim. Moralimin bozuk olduğunu fark etmesi için yüzüme daha dikkatli bakması yetti.

"Bir sorun var sanırım." dedi ve yanıma doğru çömeldi. Ayak parmaklarının üzerinde duruyordu. Yüzü ciddi bir ifadeye bürünmüş halde vereceğim cevabı bekliyordu. Zor zamanlar elbette ki geçirmiştik ancak ilk kez kendimi bu kadar köşeye sıkışmış hissediyordum.

"Abimi özledim." dedim gözlerimin dolmasına engel olamamıştım. "Tüm ailesini kaybettiğini düşünüyor." diye ekledim titreyen ellerime hakim olmaya çalışarak. Ayağa kalkıp arkaya doğru ilerledim. Başkalarının ağladığımı görmesini istemiyordum. Yasemin hemen peşimden gelip bana sarıldı. "O benim yasımı tutarken ve hatta belki bensiz bir hayata alışmaya başlarken buradayım ölmedim diyemiyorum işte." sözcükler birbirine dolaşıyor ve görüşüm bir düzeliyor bir bozuluyordu. "Burada olmaktan nasıl bu kadar mutlu olabilirsiniz?"

"Hepimizin aynı durumda olduğunu unutma İklim. Çok zor ama içeride olan şey kendimizi avutmak ve tutunmaya çalışmaktan başka bir şey değil." dedi Yasemin gözlerimin içine bakarak. Bir süre bunu içselleştirip düşünmeye çalıştım. "Abin seni asla unutmayacak yalnızca sensiz yaşamaya alışacak. Geri dönmen gibi bir umudu olmadığı için onun için daha kolay olacak. Burada acı çektiğini düşünmesi daha mı iyi olurdu sence?"

"Haklısın. Burada olduğumu bilseydi daha çok üzülürdü. Elinde sonunda bir gün abime sarılacağım." dedim gözyaşlarımı elimin tersiyle silerken. Güçlü olmam ve gerekeni yapmam gerekiyordu. Bir gün isteyenleri yanıma alacak ve bu aptal yerden kurtulacaktım. Elimi yırtık ve yıpranmış ceketimin cebine sokup hafıza kartı elime gelinceye kadar elimi cebimde gezdirdim. Çok sürmeden hafıza kartı avcumun içinde yerini aldı. Tüm bunların bedelini ödeteceğim size diye düşündüm.

İklim o gün kendinin bir kahraman olacağına inanarak içeri girdi. Sistemler çökmeye mahkumdur ve her sistemin çökmesini sağlayacak bir kahraman vardır. İklim sonuna kadar inanıyordu buna.

Yaseminle yerlerine geçtiler ve bu yaşanılan duygu değişimi bir an önce unutuldu. Dans edip şarkılar söylüyorlardı. Tüm eğlence bittiğinde ve herkes oldukça yorgunken. Tarık son bir şarkı daha söylemeye karar vermişti. Bu sefer oldukça yavaş bir dans şarkısıydı söylediği.

When marimba rhythm starts to play...

Murat ani bir hareketle yanıma gelip elini uzattı. "Bu sefer Yasemin'e kaptırmayacağım seni." dedi genişçe gülümseyerek. Uzattığı elinin üzerine elimi koydum. Açık bir şekilde onun yönetiminde dans ediyordum. Beni çeviriyor, kollarına sarıyor ve havalara uçuyordu. Bu his neydi bilmiyorum ama gözlerine bakmaktan ve gülümsemekten kendimi alamıyordum. Bana her şeyi unutturması o kadar hoşuma gitmişti ki bir an aşık olduğuma kendimde inandım.