Denizkızı'nın Hikayesi

"Var ama Yok"

Aradan tamına tamına 1,5 ay geçmişti ve ben Allah'ın her günü ağlıyordum.Onsuz yaşamak nefes almamakla aynı şeydi.Hiçbir haber alamıyordum, ona ulaşamıyordum.Ne yapıyor , ne ediyordu acaba? Biraz da olsun daha iyi miydi ki?Kafamdaki sorulara engel olamıyordum,evden çıkmıyordum bile düşünmekten kafayı yemiştim tam manasıyla.Annemin sesiyle irkildim "Hadi biraz dolaşalım da beynime oksijen gitsin bu ne hal böyle Deniz?" Diye söylenmeye başladı her zamanki gibi.Arkadaşlarım dahi kimse bana ulaşamıyordu artık.Kapılarım herkese kapalıydı.Annem ısrar etmeyi bi kenara bırakıp beni kolumdan tuttuğu gibi sürükledi dışarı.Kendi kendime "Pis kafir buldu işte belasını sonunda" diye söylendim farkında olmadan.Sonra bir yerden benim hiç yabancı olmadığım bir ses gelmesin mi? Yok yok hatta hiç yabancı değildi bu...Ateş'in sesiydi işte.Arkamı bir döndüm sapasağlam ve oldukça enerjikti tıpkı eskisi gibi. "Nasıl böyle oldu? Sen nasıl iyileştin hemen?" Dedim. O da "Ah be Denizkızı onu mu düşünüyorsun şimdi? Burdayım ya işte. Hadi gel sarıl bana çekinme bu arada hastanede her şeyi duydum." Elimdeki torbalar aşağı düşüverdi hemen. Ağzım apaçık, kalbim çok fenaydı yine.Birden "Ateş ciddi misin?" Diye bağırdım. Annemi gördüğümde çok korkmuşa benziyordu, beti benzi atmıştı. "Anne ateşi görüyor musun bak orda gelmiş işte." Dedim büyük bir heyecanla. Annem daha da beyazlaştı ve kekeleyerek "Denizciğim,burda Ateş felan yok ki güzelim." Dedi. İşte o an ben de korkmaya başlamıştım. Derken kendimi ertesi gün psikologta buldum. Hastalığımın adı Şizofreniymiş. Kısacası şarteller kopmuş işte bende.Olsun dedim psikoloji bu düzelir peki ya Ateş ne olacaktı?.. Her yerde onu görmek bana eskisinden bin kat daha acı çektiriyordu şimdi işte.