you're my treasure(^__^)

chapter 5

Alvin**pv

Nakalabas na ako sa hospital tumuloy kame sa bahay na inuupahan namen dito sa america.

“Mom?!” tawag ko habang patungo ako sa kusina. Umupo naman ako sa upuan para panuorin siyang magluto.

“Yes honey,” malabing na sabi nang mama niya.

“Halos mag-o-one week nang nagumpisa ang klase sa Philippines, kay pia. Sa tingin mo kailan ako makakauwi nang pilipinas?!” tanong ko. Humarap naman sa akin si mama at lumapit sa lamesa.

“Alvin, alam mo naman na hindi pa pumapayag ang papa mo.” Sabi niya.

“Pero…” naputol ang pagsasalita ko nang lumitaw si papa.

“Good morning?!” Masaya ang bati niya sa amin. Masayahin si papa kahit pa noon.

“Good morning too, sweetheart” lumapit si mama para hagkan si papa.

“Morning dad!” sabi ko.

“You too,” ngumiti ito’

Umupo na siya sa lamesa nagbasa nang news paper habang umiinom nang kame. Halos 2weeks na akong nakalabas nang hospital. Sabi ko kay papa na pupunta ako nang pilipinas hindi siya pumayag hindi naman siya nagagalit nagaalala lang siya at alam ko yun ngunit nais ko talagang dun na magaral.

Hinain na ni mama ang almusal sa lamesa pag tapos ay umupo na din siya ay kumain. Pinakiramdaman ko muna ang mood ni papa. Mukhang Masaya bakit kaya.

“Pa’?!”

“Yes?” sagot niya ngunit di niya ako tinignan nakapokos ang tingin niya sa dyaryo.

“Uhmf” huminto ako saglit. Kaya mo yan. Tama kaya ko to’. “pwede bang sa pilipinas na lang ako magaral.” Sabi ko. Mabilis. Talagang binilisan ko.

Binaba niya ang dyaryo at tumingin sa akin. Sa mata palang makikita mo na ang pagtatanong at pagaalinlangan. Tumingin sa akin at nagbuntong hininga. “Look, son I don’t want you to be alone, alam mong my trabaho ako dito at maganda na andito din ang negosyo nang mama mo, so how we gonna live just like that.”

“Pa’ alam ko naman yun ee. Andito na ang buhay naten, trabaho nyo’ at store ni mama. I didn’t obligate you two to come. It’s just—I really miss phillipines and beside am ok now I can take care myself.” Giit ko.

“But even though hindi ka naming pwede payagan.. as you can see you still uncondition. Panno kung dun ka pa atakihin?!” tanong sa akin ni papa. Ngunit hindi ako sumagot. Wala naman talaga akong dahilan kung bakit siguro gusto ko lang ulit Makita si pia bumalik kame sa dati. Madaming nawala sa akin nang pumunta ako dito sa amerika. Madaming taon nang pagkabata ko.

“Son please understand our wories!” uminum ito’ nang kape ulit tska muling nagsalita. “Wala kang makakasama dun.”

“Pa’ I can live alone!” sabi ko.

“How we suppose to sleep at night when we know you sleep alone, pano pag may manyari sayo?!” napapataas na din ang bosses niya.

“But am ok now?!” giit ko. “Pa’ please… nasa pilipinas ang buhay ko.” Humugot siya nang malalim na hininga. “Madami nang taon ang nawala sa akin… gusto kong maging maayos ulit, maging normal so please im begging you.”  Hindi na alam ni papa ang gagawin alam ko para naman to’ sa akin. I need to live on my own.

“Let me think of it’.” Sabi niya tska kumaen na kame nang almusal wala nang nagsalita. Haggang pumasok na sa trabaho si papa.

“Pa’.,” nahindito ung pagsasalita ko nang sinabi nya; ulit na pagiisipan niya.